O Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος σε τηλεοπτική του συνέντευξη (Σάββατο, στο Mega) τάχτηκε κατηγορηματικά κατά  της επέκτασης του συμφώνου συμβίωσης στα ομόφυλα ζευγάρια λέγοντας ότι: «Δεν πρέπει να γίνει νόμος μια προσωπική επιλογή ανθρώπων». Προσεκτική και σε ήπιο «τέμπο» τοποθέτηση. Απέφυγε χαρακτηρισμούς και εμπρηστικές αναφορές περί εκπόρνευσης της αγίας ελληνικής οικογενείας και άλλα ηχηρά, που διαβάσαμε σε επίσημα κείμενα της Ιεράς Συνόδου προ καιρού. Αναμενόμενη μάλιστα αν θέλουμε να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Είναι επικεφαλής πληρώματος στο οποίο κυριαρχούν επιρροές  αναλλοίωτων δογμάτων, διαχρονικά συνοφρυωμένου με τα ανθρώπινα δικαιώματα, βαθύτατα συντηρητικού και φυσικά ομοφοβικού. Αυτή είναι η Ελλάδα. Κατηχείται καθημερινά  από άμβωνες το χριστεπώνυμο πλήθος με διαπρύσια μάλιστα κηρύγματα. Σε τέτοιο βαθμό ώστε να οδηγείται κανείς στο συμπέρασμα ότι βασικές αρχές του Διαφωτισμού αποτελούν διαβολικό σύμπτωμα και όχι συναρπαστική κατάκτηση της Δύσης.

Απαιτεί σθένος και σπάνια ηγετικά χαρίσματα με λίγα λόγια να πάει κανείς κόντρα στο ρεύμα και δεν τα έχουμε εντοπίσει στον κατά τα αλλά συνετό ιεράρχη. Βεβαία, για να χρησιμοποιήσουμε μια εμβληματική φράση ενός άλλου ποιμένα, του Πατριάρχη, «όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι ενώπιον του θεού, αλλά και του αστικού νομού». Το είπε ο Βαρθολομαίος στο Παρίσι στέλνοντας μήνυμα καταλαγής και συνύπαρξης στους Γάλλους με διαφορετική θρησκεία. Μπαίνεις ωστόσο στον πειρασμό να αναρωτηθείς: όσοι έχουν διαφορετικά σεξουαλικά γούστα εντάσσονται άραγε στο είδος;  Διότι αν τα δόγματα της πίστης, τους τοποθετούν στην κορυφή της πυραμίδας των έμβιων τότε τι σόι ισότητα είναι αυτή ενώπιον θεού τε και νόμων; 

Εδώ ακριβώς είναι το θέμα μας. Δεν ρώτησε κανείς τον προκαθήμενο αν συμφωνεί με διαφορετικούς σεξουαλικούς προσανατολισμούς. Τι να σου απαντήσει όταν αιώνες τώρα υπό την αιγίδα της Εκκλησίας έχουμε ζήσει απηνή διωγμό κατά της σεξουαλικότητας.  Το θέμα είναι αν αντιλαμβάνεται η Εκκλησία την έννοια της ισότητας των πολιτών, όπως ορίζεται από το Σύνταγμα και τις συμβάσεις των δικαιωμάτων του ανθρώπου. Αυτά είναι τα ευαγγέλια της Δημοκρατίας, τι να κάνουμε…

Για να καταφύγουμε μάλιστα σε μια άλλη «αγιότητα» ας θυμίσουμε και την απάντηση του Πάπα Φραγκίσκου όταν ρωτήθηκε για τους ομοφυλόφιλους. «Ποιος είμαι εγώ για να τους κρίνω;». Ποιος άραγε είναι ο Αρχιεπίσκοπος και οι εξαχρειωμένοι Μητροπολίτες;

Θα προκαλούσε, λοιπόν, ευχάριστο… συγκλονισμό  αν ο Αρχιεπίσκοπος υπερασπιζόταν το σύμφωνο, αλλά ακόμη πιο θεραπευτικό θα ήταν αν ακούγαμε από τα χείλη του το κανονικό. Είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο, συγκεκριμένα της νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας, τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις  των πολιτών… Δηλαδή ποιο δικαίωμα; Να μπορούν να ρυθμίζουν την περιουσία τους, τα συνταξιοδοτικά τους, κανόνες εταιρικής σχέσης τέλος πάντων. Το έλασσον επιχειρεί η φοβική μίζερη πολιτική πραγματικότητα στην Ελλάδα. Δεν αφορά τον κ. Ιερώνυμο τούτο δω. Δεν είναι της δικής του εξουσίας θέμα, αλλά της διακυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ για τη συνοχή της οποίας ίσως είχε αξία κάποιο ευχέλαιο σήμερα, που αποτελεί και απολύτως δικό του προνόμιο.

Δεν περιμέναμε από τον Αρχιεπίσκοπο να κάνει τον Πάπα. Και εκείνος άλλωστε τα ξινά γλυκά προσπάθησε. Στην καθολική Ισπανία, την Γαλλία, την Αμερική, η θέσπιση συμφώνων συμβίωσης με πιο τολμηρό και δημοκρατικό τρόπο δεν έφερε κατακλυσμό και η προσαρμογή στη σύγχρονη πραγματικότητα είναι όρος επικοινωνίας με τους πιστούς του. Το θέλουν ή όχι οι ιεράρχες κάποια στιγμή η Ελλάδα θα αποκτήσει σύμφωνο συμβίωσης. Αν μάλιστα ο κ.Τσίπρας δεν συγκυβερνούσε με τα εξαπτέρυγα του Αμβρόσιου ενδεχομένως να είχαμε ήδη πιο τολμηρά θεσμικά οχυρώματα.

Αλλα περιμέναμε λοιπόν από τον Αρχιεπίσκοπο. Πιο οδυνηρή ήταν η σιωπή του για τις ακραίες φωνές των παπάδων. Απέφυγε επιμελώς να κάνει το παραμικρό σχόλιο. Προΐσταται των επισκοπών και της Ιεράς Συνόδου, αλλά δεν είπε το παραμικρό για τους κήρυκες του μίσους που τον περιβάλλουν, όπως ο Αμβρόσιος, ο Άνθιμος, ο Πειραιώς και πόσοι ακόμη… Υστερικοί ρασοφόροι που σπέρνουν φανατισμό, διχασμό, δηλητηριάζουν την κοινωνία με χαρακτηρισμούς όπως εξάμβλωμα, τερατούργημα, βδέλυγμα. Μας οδηγούν χωρίς αντίσταση σε αποκρουστικό  μεσαίωνα. Οι νόμοι του κράτους δεν αφορούν τον Αρχιεπίσκοπο. Οι θεομπαίχτες με τις τιάρες όμως είναι  κατάδικό του πρόβλημα. Η ταύτιση του ποιμαντικού  λειτουργήματος με την εξαχρείωση, τη χυδαιότητα και την υποκρισία  είναι το τερατούργημα που δεν τολμούν να αντιμετωπίσουν. «Αλλού η φαγούρα δέσποτα και εσύ αλλού μας ξύνεις», που λένε και στο χωριό μου.
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News