Ε, λοιπόν, όταν το σύμπαν συνωμοτεί μέχρι και «ντιζαϊνάτα» μνημεία υψώνονται για να «αφηγηθούν» στις επόμενες γενιές τα μεγαλεία μας. Οι εικόνες από τη μεταφορά προσφύγων για να αδειάσει η πλατεία Βικτωρίας και το «πάστωμά» τους στο παλατάκι του Γαλατσίου, μας φέρνει νοερά σε μέρες δοξασμένες. Θυμήθηκα νοσταλγικά όταν, με την πεντάχρονη τότε κόρη μου στις πλάτες, είχαμε στηθεί στην ουρά για να παρακολουθήσουμε το τουρνουά ρυθμικής γυμναστικής στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Άλλες εποχές. Ωραία ατμόσφαιρα. Ενθουσιασμός, αισιοδοξία, εθνική αυτοπεποίθηση. Χαλάλι τα 11 δισ. από το, πώς το έλεγαν, «υστέρημα του ελληνικού λαού». Τα σπαστά ελληνικά του Ζακ Ρογκ, αυτό το «ιφχαριστούμε, Ατίνα» σε μια υπέροχη τελετή τα έσβησε όλα. Όλοι μας έλεγαν δεν μπορούμε, αλλά τελικά τα καταφέραμε.

Ήταν αλήθεια ωραία. Και το «παλέ» στο Γαλάτσι πολύ ωραίο. Άλλωστε, μην ξεχνάμε ότι τα 100 στρέμματα της Ομορφοκκλησιάς (κτήμα Βεΐκου) που χρησιμοποιήθηκαν για την ανέγερσή του, ένα χάλι ήταν. Κατεστραμμένα από πυρκαγιές και παρατημένα.
Από το συναρπαστικό θέαμα των αθλητών της συγχρονισμένης, με τα τραμπολίνο και τις μπάρες συμπληρώθηκαν λοιπόν έντεκα συναπτά χρόνια και δυο τρεις μήνες. Ας αποπειραθούμε να μετρήσουμε πόσοι ακόμη ανέβηκαν στο ίδιο βάθρο. Πρώτοι και καλύτεροι τέσσερις λαοπρόβλητοι πρωθυπουργοί – δεν υπολογίζονται ενδιάμεσοι και υπηρεσιακοί. Συνακόλουθα καμία σαρανταριά υπουργοί, με αρμοδιότητες επί των Ολυμπιακών ακίνητων με τους οποίους παρέλασαν στον αγωνιστικό χώρο ων ουκ έστιν αριθμός υφυπουργών, γενικών γραμματέων και συμβούλων οι οποίοι είχαν, υποτίθεται, την εμπειρία και την τεχνική κατάρτιση για την αξιοποίηση της περιουσίας του ελληνικού λαού. Μεταξύ μας, οι περισσότεροι απλώς κομματικά ένσημα διέθεταν. Βεβαίως, συγκροτήθηκαν και πέντε έξι οργανισμοί μέχρι να δοθούν τα ακίνητα αυτά στο σημερινό ΤΑΙΠΕΔ.

Και σχέδιο, επίσης, είχαμε. Μάλιστα, τις ημέρες των αγώνων η κυβέρνηση Καραμανλή διαφήμιζε το όραμά της για την επόμενη μέρα με μπαράζ τηλεοπτικών διαφημίσεων. Ειδικά για το Γαλάτσι υπήρχε και μελέτη πανεπιστημιακή. «Χώρος για την ανάπτυξη του ερασιτεχνικού αθλητισμού». Έναν χρόνο μετά το σκέφτηκαν πιο ώριμα και αποφάσισαν (ψήφισαν νόμο) αλλαγή της χρήσης του μπας και βρεθεί κάποιος ιδιώτης να επενδύσει. Και, ω του θαύματος. Βρέθηκε κοινοπραξία (με πορτογαλικά κεφάλαια, παρακαλώ) που δεσμεύτηκε ότι θα επενδύσει περίπου 80 εκατ. ευρώ για να το κάνει εμπορικό κέντρο.

Ήταν η αφορμή για νέα παρέλαση και διακρίσεις στον ίδιο αγωνιστικό χώρο. Δημοτικοί άρχοντες, με τη βοήθεια των όμορων δήμων, ξεκινούν ανένδοτο να μην αλλάξει ο δημόσιος χαρακτήρας του. Μαζί τους ομάδες πολιτών και κομμάτων, αλλά και εμβληματικές μορφές της αδούλωτης Ελλάδας. Διαπρέπουν μάλιστα μερικοί, όπως ο Δημήτρης Στρατούλης, ο Γιώργος Πάντζας και ο Ευστάθιος Παναγούλης, οι οποίοι αργότερα θα δώσουν και κοινοβουλευτικές μάχες για τη δικαίωση. Η δημόσια περιουσία δεν παραχωρείται, δεν τεμαχίζεται, δεν εκποιείται, δεν ξεπουλιέται. Έχει μάλιστα ιδιαίτερη αξία ότι σε αυτή τη μάχη δεν έλειψε καμία από τις εξουσίες, που συνθέτουν το ελληνικό κράτος δικαίου σήμερα. Μετά την Εκτελεστική και Νομοθετική ήρθε η ώρα της Δικαστικής. Το Συμβούλιο της Επικρατείας αμφισβητεί τον νόμο και δικαιώνει όσους προσέφυγαν. Διέπρεψαν επίσης και οι εκπρόσωποι της τέταρτης εξουσίας που στηλίτευσαν τις δυνάμεις της διαπλοκής και τα σχέδιά τους. Η σύγχρονη ελληνική δημοκρατία με λίγα λόγια σε πλήρη απαρτία, με τις τέσσερις εξουσίες, τους αιρετούς πατέρες, μητέρες και άρχοντες, τους πάντες.

Με τούτα και με τα άλλα, οι επενδυτές μετά από αρκετά μάλιστα χρόνια βαρέθηκαν και τα βρόντηξαν. Άλλωστε, τους πρόλαβε η κρίση και δεν υπήρχε σοβαρός άνθρωπος να βάλει τα λεφτά του. Έτσι και να μη θέλουμε μας έμεινε αμανάτι ο δημόσιος χαρακτήρας του. Μόνο που έπρεπε να συντηρηθεί. Υπολογίστηκε ότι για τη συντήρηση όλων των Ολυμπιακών ακίνητων χρειάζονταν περίπου 300 εκατομμύρια ετησίως. Πολλά τα λεφτά, αλλά λύσεις υπάρχουν. Εύκολες και προφανείς. Κατέβασαν τους διακόπτες, έβαλαν λουκέτα στα περισσότερα (και στο Γαλάτσι) και παρέπεμψαν στο μέλλον. Πάντως τα Ολυμπιακά ακίνητα έμεναν πεισματικά όρθια και, κυρίως, χρήσιμα. Οι Ρομά της περιοχής δεν άφησαν ουγκιά χαλκού (έχει φοβερή τιμή στην αγορά), άλλοι ευυπόληπτοι πολίτες επίσης πήραν τα καδρόνια, τα σίδερα, μερικοί τους σωλήνες του αυτομάτου ποτίσματος για το περιβόλι τους, κάποιος άλλος τζάμια, ούτε τα τραμπολίνο δεν γλίτωσαν.

Τα παλατάκι εν τω μεταξύ πέρασε στο τότε αμαρτωλό ΤΑΙΠΕΔ, νυν αριστερό και καθαγιασμένο, γα να αξιοποιηθεί. Αν κανείς τολμήσει να ζητήσει το τίμημα του 2005 σήμερα θα εισπράξει καγχασμό από τον ενδιαφερόμενο- εφόσον βρεθεί, που είναι αμφίβολο… Μέσα σε αυτό το κουβάρι πάντως έχουμε μεγάλες, ολυμπιακών διαστάσεων, διακρίσεις. Ρεκόρ γραφειοκρατίας, πολιτικής ανικανότητας, ανορθολογισμού, ιδεοληψιών και ψευδαισθήσεων. Μάτσο τα χρυσά.
Ας αφήσουμε τον Έλληνα πρωθυπουργό για τον επίλογο αυτής της περιπέτειας. Στις επίμονες ερωτήσεις του Μπιλ Κλίντον στη Νέα Υόρκη ο κ. Τσίπρας, ψιθυριστά σχεδόν και αμήχανα, είπε ότι «κάποιοι εκτιμούν τη δημόσια περιουσία μας κοντά στα 100 δισ. ευρώ» και προκάλεσε ειρωνικά χαμόγελα στην αίθουσα. Α να χαθούν, οι ανθέλληνες…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News