Τώρα αρχίζει η φιλολογία της επιστροφής: ήδη βαρέθηκα. Οι απολογισμοί του θέρους και οι σχεδιασμοί του φθινοπώρου. Πού πας καημένε Καραμήτρο! Η μελούρα περί το γαλάζιο, η νοσταλγία της σαγιονάρας, ακρογιαλιές δειλινά και όλα τα συναφή. Άντε πάλι, με την άμμο ανάμεσα στις σελίδες, "τα ποτάκια", «η μαγεία», «οι λατρεμένες κυκλάδες», το «δεν υπάρχει»…

Να συμβάλω λίγο διαφορετικά;

Επιστροφή σημαίνει να σπρώχνεις μία ώρα ένα αυτοκίνητο στο κέντρο των Τρικάλων υπό βροχήν ψάχνοντας ηλεκτρολόγο – από μια πόλη χιλιάδων κατοίκων όλοι οι ηλεκτρολόγοι αναπαύονταν.

Επιστροφή είναι να ξεμένεις στην Εθνική, δύο η ώρα τη νύχτα έξω από τη Θήβα σε απόλυτο σκοτάδι, ελπίζοντας να μην πέσει καμμιά νταλίκα πάνω σου.

Αλλά κυρίως επιστροφή είναι να βλέπεις πιο καθαρά την πόλη σου μετά από οκτώ πολύτιμων ημερών ανάπαυλα:

Στην οδό Γενναδίου, δώδεκα το μεσημέρι γιατί άραγε αυτός ο νεαρός κοιτάζει με τόση προσήλωση το εξωτερικό καθρεφτάκι του αυτοκινήτου; Απάντηση: χτυπάει ένεση στο πλάι του λαιμού του, και του είναι απολύτως απαραίτητος αυτός ο καθρέφτης.

Στην Κλαυθμώνος μέσα στην πλατεία, οι μισοί απολαμβάνουν τη σκιά κι οι άλλοι μισοί τρυπιούνται με κατεβασμένα τα εσώρουχα. Οι πρώτοι μισοί είναι απολύτως συμφιλιωμένοι και αδιάφοροι με την κατάσταση των υπολοίπων.

Στην οδό Στουρνάρη, 4 το απομεσήμερο, γιατί γρονθοκοπούν έναν πακιστανό που αμύνεται όπως όπως κρατώντας στα χέρια του μια κούτα τσιγάρα; Ααα εκεί, στο πλάι του Πολυτεχνείου γίνεται το καλό εμπόριο λαθραίων σιγαρέττων. Μια αναπνοή πιο πέρα στη Μπουμπουλίνας, μετράς δεκάδες αστυνομικούς που όμως έχουν αλλότριο έργο (ποιο;).

Ομοίως, μετράς κι άλλα, κι άλλα περισσότερα κλεισμένα μαγαζιά, φίρμες γνωστές και λιγότερο ένδοξες επωνυμίες. Και παρατηρείς και μια δόση χαιρεκακίας στους περαστικούς.

Επιστροφή είναι να διαπιστώνεις ότι οι μόνες νέες πινακίδες που ξεφύτρωσαν είναι τριών ειδών: ενεχυροδανειστήρια, νυχάδικα, γιαουρτάδικα. Οι μισοί δίνουν τα όποια τιμαλφή τους, οι υπόλοιποι κόβουν πετσάκια σε κοινή θέα (όπως τα στιλβωτήρια υποδημάτων του μεσοπολέμου, εν σειρά…) και δοκιμάζουν γιαούρτια με μάνγκο. Σε μια πόλη που μυρίζει ούρα.

Επιστροφή είναι όλα αυτά μαζί και ταυτοχρόνως με τη φωτογραφία του Αντώνη Ρέμου να άδει βυθισμένος ως το γόνυ σε αφρολέξ δισκάκια πλήρη γαριφάλων.

Επιστροφή είναι και ο οδηγός που απολαμβάνοντας το πούρο του με το ένα χέρι και μιλώντας στο κινητό στηρίζοντάς το στον ώμο του,  άνοιξε, όταν τον έπιασε το φανάρι στην οδό Δηλιγιάννη της Κηφισιάς, την πόρτα του γυαλιστερού τζιπ του για να αδειάσει στο ρείθρο το περιεχόμενο του τασακιού του.

Χαίρε βάλτε των αντιφάσεων. Καλώς σε ξαναβρήκαμε.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News