Οι πιο πολλές αντρικές παρέες μαζεύονται σε σπίτια, παραγγέλνουν πίτσες και μπύρες για το ματς που αρχίζει σε λίγο, και μέχρι να τελειώσει η βραδιά τους δεν δίνουν καμία σημασία στα τηλέφωνα.

Εμείς πάλι είμαστε μια διαφορετική παρέα, μπορεί να μαζευτούμε με αφορμή μια πρόταση μομφής, τη συζήτηση για τον προϋπολογισμό, για μια πολιτική εκπομπή με ενδιαφέρον πάνελ ή χωρίς λόγο έτσι απλά για να κάνουμε ένα δικό μας debate. Οι φωνές μας ακούγονται σε όλη την πολυκατοικία συχνά πυκνά, λες και βλέπουμε ματς που είναι στο ημίχρονο 3-4. Σχεδόν κάθε δέκα λεπτά βάζουμε στοίχημα για κάτι που είμαστε σίγουροι και αναγκαστικά ψάχνουμε στοιχεία στο διαδίκτυο για να βρούμε ποιος θα πληρώσει τελικά τις πίτσες.

Ένας και καλά πρώην ΝΔ που δηλώνει ότι ψήφισε Μάνο αλλά 18 μήνες μετά κανείς δεν τον πιστεύει, ένας πρώην ΠΑΣΟΚ και σημερινός ΣΥΡΙΖΑ, ένας πρώην Συνασπισμός και νυν ΔΗΜΑΡ και εγώ, φανατικός οπαδός της άποψης ότι ο τόπος χρειάζεται έναν ολοκαίνουργιο τρίτο πόλο. Όλοι απλοί ψηφοφόροι και κανένας μας μέλος πουθενά!

Περνούσε ωραία αυτή η παρέα, μπορεί ένα email του ΝΔ για μια επιτυχία της κυβέρνησης να προκαλούσε αλλεπάλληλα μηνύματα του ΣΥΡΙΖΑ με τρομερά βρισίδια σε όλους, για την περίπτωση που θα τολμούσαμε να συμφωνήσουμε με τον δούλο της τρόικας, που δεν μπορώ να σας μεταφέρω και πυροσβεστικές επεμβάσεις του ΔΗΜΑΡ ο οποίος πάντα τα άκουγε και από τους τρεις στο τέλος. Εμένα μου άρεσε να κρατώ τον ρόλο του αποστασιοποιημένου που περιμένει τη δική του αλλαγή και πάντα προσπαθούσαν να προσεταιρίσουν όλοι τους. 

Θα ξεχάσω μια μέρα που με πήρε ο ΣΥΡΙΖΑ για να με συγχαρεί για ένα άρθρο που είχα γράψει κατά της ιδιωτικοποίησης της ΕΥΔΑΠ και μου μιλούσε είκοσι λεπτά ενώ ο ΝΔ μου έστελνε μηνύματα του τύπου «Κλείσε το τηλέφωνο με τον μαλάκα να σε πάρω να σε βρίσω, το βράδυ θα κεράσεις εσύ» ή τη βραδιά που ο Πουλικάκος στην Ανατροπή την είπε τόσο ωραία στον Βορίδη και τον Πρετεντέρη που κάναμε όπως τότε που έβαλε το goal ο Χαριστέας;

Ο ΝΔ το βράδυ της πρότασης μομφής ξενέρωσε με την καφενειακού τύπου ομιλία Σαμαρά, ο ΣΥΡΙΖΑ με την μπερδεμένη και νωθρή στάση του Τσίπρα όσο για τον ΔΗΜΑΡ δεν θέλει να γκρινιάζει από σεβασμό στον κύριο Φώτη.

Καθώς ο ΝΔ κουνούσε το δάχτυλο στον ΣΥΡΙΖΑ και ειρωνεύονταν για την αντιμνημονιακή ψήφο της πρώην Υφυπουργού και ο ΔΗΜΑΡ καμάρωνε για την έξοδό του από την κυβέρνηση, έκανα μία ερώτηση.

"Ήθελα να ήξερα, αν έπεφταν τι θα ψηφίζαμε;".

Κοιταχτήκαμε βουβοί, κανένας δεν απάντησε, μαζέψαμε τα κουτιά από τις πίτσες και τις μπύρες χαιρετηθήκαμε και φύγαμε.

Από τότε δεν καταφέραμε να ξαναβρεθούμε όλοι μαζί όσο και αν προσπάθησα, ο ΝΔ άφησε τη θέση στην εταιρία και τελικά ανέλαβε την οικογενειακή επιχείρηση που τόσα χρόνια αρνιόνταν, ο ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισε να πει το "ναι" στη Μαρία για να μείνουν μαζί και ο ΔΗΜΑΡ τελικά δέχθηκε να πάει στο νέο γραφείο της εταιρίας στο Λονδίνο, τον άλλο μήνα.

Η δική μου παρέα είπε τα μεγάλα "ναι", έκανε τις μεγάλες υποχωρήσεις για να προχωρήσει τη ζωή της. Δεν ξέρω αν και οι δικοί σου φίλοι έχουν ξενερώσει τόσο με τα κοινά; Αν γύρισαν την πλάτη στα δημόσια και ασχολήθηκαν αποκλειστικά με τα ιδιωτικά, δεν ξέρω καν πόσοι νέοι άνθρωποι κάθε μέρα συνειδητοποιούν την απουσία οραματιστών πολιτικών. Αυτό που ξέρω είναι ότι εκείνο το βράδυ συμφωνήσαμε βουβά ότι δεν υπάρχει τίποτα για να ψηφίσουμε, ότι για εμάς που δεν είμαστε σε κόμματα γραμμένοι, που πριν ψηφίσουμε κάθε φορά διαβάζουμε προγράμματα, θέσεις, πολιτικές και βιογραφικά εκείνη η πουτάνα η στιγμή στο παραβάν δεν είναι εύκολη.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News