«Το αντίδοτο του νερού» είναι ο τίτλος της έκθεσης που θα παρουσιάσει χαρακτηριστικά έργα από το τόσο ευδιάκριτο δημιουργικό σύμπαν της Μαρίας Φιλοπούλου η οποία έχει ταυτιστεί από τα μέσα της δεκαετίας του ’90 και μετά με θαλασσινά τοπία και κυρίως με την κατάδυση του ανθρώπινου σώματος σε αυτά. Τη συνύπαρξη σώματος και θάλασσας, την κατάδυση που συχνά παραπέμπει σε μια λυτρωτική διαδικασία. Οι επισκέπτες της γκαλερί στο Παρίσι θα δουν υποβρύχιους κολυμβητές ανάμεσα σε αρχαία σπαράγματα αλλά και στην απεραντοσύνη του βυθού, θάλασσες που στραφταλίζουν κάτω από τον δυνατό ήλιο, λουόμενους σε καταρράκτες και σε παραλίες .

Τα έργα της Μαρίας Φιλοπούλου θα εκτίθεται για τρεις μήνες (15 Ιουνίου με 7 Αυγούστου) στο μικρό νησάκι πάνω στον Σηκουάνα, μια κανονική απόβαση αυτού του τόσο δυνατού στοιχείου της ελληνικής ταυτότητας στην καρδιά του Παρισιού. Η ίδια η Μαρία Φιλοπούλου λέει για την ζωγραφική της: «Ζωγραφίζω βιωμένους προσωπικούς παραδείσους, την ευτυχία, τη χαλάρωση, την ένωση με τη φύση, τον ερωτισμό που νιώθουν οι λουόμενοι μέσα στον νερό. Ένα ευτυχές μεσοδιάστημα που μπορεί να είχε προηγηθεί ή να έπεται μιας δύσκολης, δυσάρεστης εμπειρίας. Νομίζω ότι όλη η ύπαρξη είναι μια λεπτή ισορροπία της επίγνωσης ότι οι ευτυχισμένες στιγμές είναι πολύτιμες και πρέπει να τις αναγνωρίζουμε και να τις εκτιμάμε. Ζωγραφίζω λοιπόν τα σύνορα της ευτυχίας απομονωμένης από το πριν και το μετά. Δεν υπάρχει χρόνος, μόνο τόπος. Φτιάχνω κυρίως μεγάλα έργα γιατί είναι σαν να μπαίνω μέσα σ´ αυτά όταν ζωγραφίζω. Αισθάνομαι ότι πλάθω ένα σκηνικό μέσα στο οποίο ζω· και θέλω να προσκαλέσω τον θεατή να εισέλθει για να μοιραστεί την δική μου εμπειρία. Το νερό είναι αντίδοτο, είναι μια μικρή πατρίδα που την κουβαλάμε μέσα μας και στην οποία μπορούμε να πάμε πάντα, για να ξαναβρούμε τον εαυτό μας».

Η Μαρία Φιλοπούλου είναι μια σπάνια περίπτωση εικαστικού. Με δυνατό, απολύτως προσωπικό ύφος, χειρονομία πληθωρική πάνω στον καμβά, δεν διστάζει να αναμετρηθεί ακόμα και σωματικά με τα έργα της αφού αγαπά να δημιουργεί πάνω σε μεγάλου μεγέθους επιφάνειες. Με στιλπνές πινελιές, απολύτως γεωμετρημένες, χωρίς ξεσπάσματα, κατορθώνει να δημιουργεί όλους τους ιριδισμούς και τις σκιές μιας θάλασσας που μοιάζει να αναδεύει μπροστά στα μάτια του επισκέπτη του μουσείου ή της γκαλερί που εκθέτει. Θάλασσες που δεν φοβίζουν, αλλά που καλούν σε ηδονιστικές τελετουργίες, με σώματα γυμνά, απελευθερωμένα, παραδωμένα στην πρωταρχική μήτρα που είναι η θάλασσα. Και στο τέλος, όλο αυτό το υγρό στοιχείο γίνεται φως.

Η εικόνα των κολυμβητών -μοναχικών ή σε ζεύγη- την έχοι στοιχειώσει από την πρώτη φορά που την είδε ένα καλοκαίρι στη Μήλο, «μια συνεύρεση αθόρυβη και ζωοποιό στις παρυφές μιας απάνιας υγρής διαφάνειας» όπως την έχει περιγράψει η ίδια στο παρελθόν.« Και, ενώ δεν αγαπώ το συνωστισμό όταν κολυμπώ, δεν με ενόχλησε, γιατί μου έδειξε έναν νέο εικαστικό δρόμο: σώματα σε συνύπαρξη, παράδοξες ασκήσεις με τα ανακλαστικά του φωτός».

Η Μαρία Φιλοπούλου έχει σπουδάσει στην Αθήνα και το Παρίσι. Με βάση την Ελλάδα, όπου ζει και εργάζεται, έχει παρουσιάσει τη δουλειά της στο Λονδίνο, το Παρίσι, τη Νέα Υόρκη, τη Φλώριδα, το Πεκίνο, τη Μελβούρνη, την Κωνσταντινούπολη, το Βερολίνο και τη Λευκωσία. Αποτελεί μια από τις βασικότερους εκπροσώπους της  σύγχρονης παραστατικής ζωγραφικής της χώρας μας. Βαθιά ανθρωποκεντρική, δεν δημιουργεί έγκλειστους κόσμους αλλά ολόκληρα τοπία για να αφήσει τις φιγούρες της να αναπτυχθούν.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News