Πάει και ο Στραματσόνι. Ακριβώς όπως είχαν πάει ο Αναστασίου και ο Φερέιρα πριν απ’ αυτόν: έπειτα από την αμέριστη στήριξη του προέδρου Αλαφούζου, με τη σεζόν να έχει -ουσιαστικά- χαθεί και την ομάδα να ξαναρχίζει από το «μηδέν». Για άλλη μια φορά, ο Παναθηναϊκός προσλαμβάνει προπονητή την ώρα που γλιστράει στον γκρεμό. Με το… καθαρό μυαλό και την άνεση χρόνου που μπορεί να προσφέρει μια τέτοια στιγμή.

Στις αρχές του 2016 ο Αντρέα Στραματσόνι είχε κάνει τις προγραμματικές του δηλώσεις στην ΕΡΤ: «Μου αρέσει η Ελλάδα, όμως δεν ήρθα για να επισκεφθώ την Ακρόπολη, ήρθα για να φέρω αποτελέσματα και να κάνω το καλύτερο για την ομάδα». Ας δούμε τα αποτελέσματα που έφερε:

– Εκανε, συνολικά, 19 μετεγγραφές. Εδιωξε όλους τους παίκτες που είχαν αναδειχθεί από τις υποδομές του συλλόγου. Δεν κατάφερε να βγάλει την ομάδα ούτε δεύτερη, ώστε να διεκδικήσει τις όποιες πιθανότητές της στο Champions League. Εχτισε -το καλοκαίρι- τον πιο δαπανηρό Παναθηναϊκό της τελευταίας τετραετίας, με μπάτζετ 13 εκατομμυρίων ευρώ.

– Παρά την «τρελή» -για τα οικονομικά δεδομένα του συλλόγου- οικονομική υπέρβαση, στις 30 Νοεμβρίου η ομάδα είχε, ήδη, απομακρυνθεί απ’ όλους τους φετινούς της στόχους. Στο Πρωτάθλημα απέχει επτά βαθμούς από την κορυφή, στο Europa League συγκέντρωσε μόλις έναν βαθμό σε πέντε αγώνες (που είναι αρνητικό ρεκόρ) και στο Κύπελλο βρίσκεται στο χείλος του αποκλεισμού, έχοντας για αντιπάλους δυο ομάδες της Football League και τον ουραγό της Super League.

– Στα τελευταία δέκα παιχνίδια του, ο Παναθηναϊκός έχει μόλις μία νίκη – και τέσσερις σε 16 ματς από την αρχή της σεζόν. Εάν συγκρίνουμε τα ποσοστά επιτυχίας όλων των προπονητών που κάθισαν στον πάγκο του για περισσότερα από δέκα παιχνίδια Πρωταθλήματος τα τελευταία 25 χρόνια, μόνον ο Φάμπρι είχε χειρότερο (36%). Ακόμη και ο Αναστασίου, που έφυγε… νύχτα για να έρθει ο Ιταλός, είχε νικήσει στους 53 από τους 89 αγώνες του (59%).

– Αλλά, η μεγαλύτερη «καταστροφή» δεν μετριέται από τη Στατιστική. Είναι αυτή η αδούλευτη, απείθαρχη, λιπόψυχη ομάδα που αφήνει πίσω του. Ενας Παναθηναϊκός που παίζει «ό,τι να ‘ναι», χωρίς σχέδιο, χωρίς αντοχές, χωρίς ποδοσφαιρικό εγωισμό, με ρεκόρ θλάσεων από τις light προπονήσεις. Μια ομάδα που έχει συμβιβαστεί με την ήττα. Στις 387 ημέρες του Στραματσόνι, μόνο δυο φορές κατάφερε να «γυρίσει» παιχνίδι που είχε στραβώσει.

Σε έναν νέο προπονητή πρέπει να δίνεται πίστωση χρόνου – σ’ αυτό ο Αλαφούζος έχει δίκιο. Με δυο προϋποθέσεις: η ομάδα συνολικά και οι παίκτες ατομικά να δείχνουν, με τον καιρό, σημάδια βελτίωσης, και στις αποτυχίες ο κόουτς να γνωρίζει -τουλάχιστον- τι πάει στραβά. Με τον Στραματσόνι, ούτε το ένα συνέβαινε, ούτε το άλλο. Στο πρώτο ημίχρονο με τον Πανιώνιο είδαμε τον χειρότερο Παναθηναϊκό των τελευταίων 12 μηνών. Και, έπειτα από κάθε ήττα, ο Ιταλός ανακάλυπτε από έναν διαφορετικό φταίχτη. Αν δεν ήταν ο Στιλ, θα ήταν ο Κουλιμπαλί. Αν δεν ήταν παίκτης, θα ήταν… το χορτάρι των γηπέδων στο Κορωπί, ή το γεγονός οτι οι παίκτες δεν πληρώθηκαν τον Οκτώβριο στην ώρα τους.

Επειτα και από την ντροπιαστική ήττα από τον ΟΦΗ της Β’ Εθνικής, εν μέσω γενικής κατακραυγής, ο «δεν τα παρατάω ποτέ» (όπως ο ίδιος δήλωσε χθες) Στραματσόνι παραιτήθηκε. Τουλάχιστον αυτό αναφέρει η ανακοίνωση της ΠΑΕ Παναθηναϊκός. Μπορεί και να απολύθηκε – μικρή σημασία έχει. Το ζήτημα είναι οτι ακόμη και τώρα, ο πρόεδρος Αλαφούζος εξακολουθεί να πιστεύει στον Ιταλό, ο οποίος φεύγει «για την προστασία της ομάδας από επικίνδυνες εξελίξεις, που δεν συνδέονται άμεσα με το ποδόσφαιρο». Και «παρά τις αδιάκοπες προσπάθειες του προπονητή και του Προέδρου που επεδίωξαν και κατάφεραν να δημιουργήσουν μια καλή ομάδα με φιλόδοξες προοπτικές». Υπάρχει, άραγε, άλλος παναθηναϊκός -πέραν του Αλαφούζου- που να είναι ικανοποιημένος από την ομάδα του;

Αυτό είναι και το μεγαλύτερο πρόβλημα του Παναθηναϊκού των τελευταίων ετών – όχι οι εκάστοτε προπονητές του. Η ποδοσφαιρική άγνοια του ηγέτη του. Η τάση του να τα βλέπει όλα καλώς καμωμένα -από την πλευρά του ιδίου και των συνεργατών του- και να ρίχνει το «ανάθεμα» σε εξωγενείς παράγοντες. Η ευπιστία του απέναντι στους καταστροφείς των προσπαθειών του, που τους αντιμετωπίζει ως φίλους και όχι ως υπαλλήλους. Η ευγένεια που τον χαρακτηρίζει ως άνθρωπο, η οποία δεν του επιτρέπει να «σφίξει τα λουριά» όπως αρμόζει σε έναν σύλλογο που θέλει να κάνει πρωταθλητισμό.

Ο καλύτερος Παναθηναϊκός της τελευταίας τετραετίας ήταν ο φτωχότερος. Με τεχνικό διευθυντή τον Νίκο Νταμπίζα, βαθύ γνώστη της μπάλας, η ομάδα είχε δομές, ιεραρχία, πειθαρχία, πάθος, σχέδιο και αγωνιστική ταυτότητα. Οταν ο πρόεδρος αποφάσισε να κάνει κουμάντο ο ίδιος, ή να το εκχωρήσει σε ανθρώπους που συμπαθούσε και εκτιμούσε, άρχισαν… τα όργανα.

Πού ξανακούστηκε, να μπάζεις στ’ αποδυτήρια -για να κουλαντρίσει τους ποδοσφαιριστές- έναν «χαρτογιακά», σε ρόλο Big Brother; Να ορίζεις αρχηγό της αποστολής της ομάδας σε εκτός έδρας αγώνες, την επικεφαλής του νομικού τμήματος της ΠΑΕ; Να προσλαμβάνεις για τεχνικό διευθυντή μια προσωπικότητα σαν τον Ζιλμπέρτο Σίλβα, αλλά να τον αφήνεις στη γωνία για να… ομορφαίνει τον χώρο; Να χάνει η ομάδα από τον κάθε απίθανο, κι εσύ να λες «τα παιδιά προσπάθησαν, αλλά μάς κυνηγάνε οι διαιτητές»;

Ο Αλαφούζος έσωσε τον σύλλογο από την καταστροφή. Εχει βάλει από την τσέπη του πάνω από 30 εκατομμύρια ευρώ, και έχει μπει ως εγγυητής για άλλα τόσα. Το οτι, σήμερα, οι οπαδοί έφτασαν στο σημείο να ξεχάσουν τις θυσίες του και του ζητούν να αποχωρήσει, θα πρέπει να τον βάλει σε σκέψεις. Να αποφασίσει να βάλει στην άκρη τον «καλό άνθρωπο Γιάννη» και να διοικήσει την ΠΑΕ ως αφεντικό, ως ιδιοκτήτης. Οχι, απαραιτήτως, με πρόσωπα που θέλει να βολέψει στο οργανόγραμμα -επειδή τα συμπαθεί και τα εκτιμά- αλλά με συνεργάτες που γνωρίζουν τη δουλειά και θα κρίνονται από τις επιδόσεις τους.

Με τον νέο προπονητή, τον Μαρίνο Ουζουνίδη, κάθε παίκτης δεν θα πηγαίνει στην προπόνηση όποια ώρα θέλει. Δεν θα δηλώνει τραυματίας -αν και υγιέστατος- επειδή ο μισθός του καθυστέρησε να μπει στον λογαριασμό του. Δεν θα βγάζει selfies στο μάθημα της τακτικής, επειδή βαριέται. Η ομάδα δεν θα έχει αυτά τα χάλια. Και ο από φύση μαλθακός Ιταλός μπορεί να διαπρέψει στη θέση του μάνατζερ, που πραγματικά του ταιριάζει.

Ο πρωταθλητισμός, όμως, είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Είναι μια μενταλιτέ που δεν μπορεί να τη φέρει από το σπίτι του ο Ουζουνίδης. Είναι η νοοτροπία του νικητή, που πρέπει να διαπνέει ολόκληρη την ομάδα: από τη διοίκηση, μέχρι τον τελευταίο μασέρ. Είναι η απαίτηση του «αφεντικού» να πιάνουν τόπο τα λεφτά του. Αν ο «καλός άνθρωπος Γιάννης» είναι ok με μια νίκη σε δέκα ματς, ας δώσει το «κουμάντο» σε κάποιον που δεν του αρκεί η προσπάθεια.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News