Ξαπλωμένοι σ’ ένα πάρκο της Καισαριανής, μέσα στα χόρτα και τα άνθη, φιλιόμασταν για ώρες. Εντελώς αποκομμένοι από το υπόλοιπο περιβάλλον, σε μια έκσταση που μόνο ένας ποιητής θα μπορούσε ίσως να περιγράψει, βυθιζόμασταν όλο και περισσότερο στον μικρόκοσμο μας. Μέχρι που καταλάβαμε ότι γύρω μας είχε μαζευτεί κόσμος. Καθόλου δεν μας ένοιαζε. Ήμασταν είκοσι χρονών. Και ήμασταν ερωτευμένοι.

Αναρωτιέμαι αν έχει ηλικία η καθηλωτική μέθη του έρωτα. Αυτή η κατάσταση που σε κάνει να περιστρέφεσαι γύρω από το αντικείμενο του πόθου σου σαν ακυβέρνητο καράβι, που σε προστάζει να εκφράζεις πηγαία το συναίσθημά σου, χωρίς να σ’ ενδιαφέρει καθόλου ποιος σε βλέπει και τι θα πει. Όχι, ο παράφορος έρωτας δεν έχει ηλικία. Η έκφρασή του, όμως, περνάει μέσα από ηλικίες, χαρακτήρες και συνθήκες. Δεν είναι ίδιος ο έρωτας δυο εφήβων με τον έρωτα που παρακολουθούμε εδώ και λίγο καιρό να κορυφώνεται σε πίστες και κυρίως, οθόνες και πρωτοσέλιδα.

Μπορεί κανείς να γράψει ολόκληρη κοινωνιολογική μελέτη παρατηρώντας το ζευγάρι Βανδή-Μπισμπίκη που μονοπωλεί τη δημόσια σφαίρα τον τελευταίο καιρό και τις αντιδράσεις μας, οι οποίες πάνε από την απόλυτη υπεράσπιση μέχρι την ανελέητη επίθεση. Από το «καλά κάνουν που εκφράζουν τον έρωτά τους, εμάς τι μας πειράζει;», μέχρι το «ένας γελοίος γεροντοέρωτας» και «ηλίθιοι καλλιτέχνες ενός ηλίθιου κοινού», απ’ όλα έχει ο μπαξές του σχολιασμού. Όπως και εκατοντάδες βίντεο στα κοινωνικά δίκτυα, με το ζευγάρι σε τρυφερά ενσταντανέ από το κέντρο στο οποίο εμφανίζεται η τραγουδίστρια. Βίντεο τα οποία έχουν πυροδοτήσει, με τη σειρά τους, άπειρα σατιρικά σχόλια.

Μας ενοχλεί ο έρωτας τους; Ασφαλώς και όχι. Εκείνο που ενοχλεί είναι ότι κρεμάνε τον έρωτά τους στα μανταλάκια. Τον κρεμάνε οι ίδιοι, από μόνοι τους, και όχι κανένας παπαράτσι που τους τσάκωσε σε μια ιδιωτική στιγμή. Αυτοί δεν ζούνε τον έρωτά τους απλώς, θέλουν να τον ζήσουμε όλοι μαζί. Ξέρουν πολύ καλά ότι γίνονται θέαμα και ξέρουν ακόμα πιο καλά, όντας αναγνωρίσιμοι και οι δύο, ότι το θέαμά τους θα γίνει βούτυρο στο ψωμί του φιλοθεάμονος κοινού, κάνοντας τους λίγο πιο διάσημους απ’ ότι ήδη είναι.

Εκείνη στα λαμέ και τα στρας, εκείνος με τζιν και μαύρα μακό. Έτοιμοι να πέσουν στο πάτωμα ο ένας για τον άλλο, ένα πάτωμα στρωμένο από πατημένα γαρύφαλλα. Η λαίδη της πίστας και ο αλήτης της κουλτούρας στα πόδια της. Ένα δίκιο το έχει ο θεατής που κοιτάει με γουρλωμένα μάτια το θέαμα. Είναι καθηλωτικό. Είναι σα να παρακολουθείς το σήριαλ «Δυο Ξένοι» σε πραγματικό χρόνο, δίπλα σου, αλλά με την αισθητική μιας άχαρης σκηνοθεσίας. Στην αποκορύφωση της σκηνής, εκείνος χορεύει ζεμπέκικο γύρω της, εκείνη τραγουδάει για πάρτη του. Και φιλιούνται στο κέντρο του πάλκου, με τα φώτα επάνω τους, με δεκάδες κινητά από κάτω να καταγράφουν τη δημόσια έκφραση του έρωτά τους.

Κάπου εκεί αναρωτιέσαι αν είναι αγνή και ανόθευτη καψούρα ή μια καψούρα που έχει μολυνθεί από το μικρόβιο του ψώνιου που διαλαλεί ό,τι του συμβαίνει με τη ντουντούκα. Και όσο πιο πολύς κόσμος μαζεύεται να δει, τόσο περισσότερο το ζεύγος το διαλαλεί και το απολαμβάνει.

Να τα λέμε όλα. Δεν είναι απλώς ένας έρωτας που εκφράζεται δημόσια, είναι ένας έρωτας που τον ευτελίζει η δημοσιότητα. Κι αυτός ο έρωτας δεν είναι ποτέ ένα ωραίο θέαμα.

ΥΓ. Πάντως, ο Μπισμπίκης πρέπει να μπει στο πρόγραμμα του κέντρου. Και στη μαρκίζα. 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News