Η Klavdia είναι μια ταλαντούχα ερμηνεύτρια. Η έκτη θέση που πέτυχε στον τελικό της Eurovision με την «Αστερομάτα» έδειξε ότι κάτι είχε συνολικά, που κέρδισε το κοινό και την ψήφισε, όχι με γεωπολιτικά κριτήρια, όπως συμβαίνει πολλάκις σε αυτόν τον διαγωνισμό, αλλά με το κριτήριο της αποδοχής ενός ακούσματος και της εκτέλεσής του πάνω σε μια σκηνή.

Το τελευταίο που περίμενες να συμβεί μετά την αίσια κατάληξη που είχαμε ως χώρα ήταν να δεις τίτλους όπως «η Klavdia έσβησε τη Σάττι» και το διαδίκτυο να γεμίζει σχόλια που συγκρίνουν τις δύο τραγουδίστριες, κατακεραυνώνοντας τη μία και αποθεώνοντας την άλλη. Θα έλεγε κανείς ότι αφού η φετινή αποστολή δεν μας έδωσε πολλές ευκαιρίες να γκρινιάξουμε, στραφήκαμε στην περσινή. Επειδή για κάτι πρέπει να γκρινιάξουμε, είναι το εθνικό μας σπορ.

Αυτή η γκρίνια, όμως, έχει και μια διάσταση που σε κάνει να ντρέπεσαι. Γιατί η σύγκριση στην οποία επιδιδόμαστε τώρα περνάει μέσα από την εξωτερική έκφραση της κάθε καλλιτέχνιδας και το στιλ που επιλέγει, με τον συντηρητισμό να δίνει τον ρυθμό και να εκφράζει έναν σεξισμό άνευ προηγουμένου, που τελικά πλήττει και τις δύο.

Κατά τα λεγόμενα, η Klavdia υπερέχει καθώς καταφέρνει να ξεχωρίζει με ένα στιλ που διαφοροποιείται από τον κανόνα της ηλικίας της, ο οποίος θέλει τα κορίτσια σέξι, ποπ και μοντέρνα, αλλά και από τον κανόνα της Eurovision, που αποζητά επίσης το σέξι και το ποπ από τις γυναίκες που ανεβαίνουν στη σκηνή της.

Τι θέλει να πει εδώ ο (συντηρητικός) ποιητής; Οτι το μακρύ μαύρο φόρεμα που φόρεσε η Klavdia, το οποίο δεν άφηνε γυμνό δέρμα σε κοινή θέα, και το γεγονός ότι φοράει γυαλιά και είναι γενικώς «μαζεμένη» ως παρουσία, συγκροτούν μια σεμνότητα. Την οποία δεν έχει η Μαρίνα Σάττι. Εκείνη αντιπροσωπεύει το ρηχό θηλυκό πρότυπο που προσελκύει την προσοχή με πιο προκλητικά ρούχα και τρόπους, κινούμενη στο ενδυματολογικό μοτίβο των τάσεων, το οποίο δεν συνάδει μάλιστα και με την ηλικία της.

Να και ο ηλικιακός ρατσισμός, φυσικά θα ξεπρόβαλε και αυτός σε μια τέτοια συζήτηση. Γυναίκα που κοντεύει τα σαράντα, ντύνεται σαν εικοσάρα, σου λέει η αστυνομία μόδας του ’50, που ζει και βασιλεύει ακόμα ανάμεσα μας. Ενώ το κορίτσι που είναι και είκοσι δύο χρόνων δεν χρειάζεται να ντυθεί έτσι, σκίζει και με το μακρύ μαύρο φόρεμα και το γυαλάκι του, συνεχίζει ο σεξιστικός συλλογισμός για να ολοκληρώσει τη θέση του.

Φυσικά, στη συζήτηση μπαίνει και το μουσικό είδος της καθεμίας. Το ελληνικό μονοπάτι της παράδοσης που ακολούθησε η Klavdia είναι ανώτερο από το μεταμοντέρνο ρεγκετόν με το οποίο μας εκπροσώπησε πέρσι η Μαρίνα Σάττι. Η μία εξυψώνει την Ελλάδα, η άλλη την υποβαθμίζει, η μία μας τιμάει η άλλη μας ειρωνεύεται.

Η κριτική που αποθεώνει την «Αστερομάτα» δεν έχει αμιγώς μουσικά κριτήρια, έχει κυρίως εθνικοκεντρικά. Είναι ένα τραγούδι που τιμάει το παρελθόν, έτσι όπως θέλει να το τιμάει ο μέσος Ελληνας. Με νοσταλγική ενόραση και μελοδραματική διάθεση. Το παρελθόν έχει μια μυθική διάσταση στη συνείδησή μας και ένα μοιρολόι που περιστρέφεται γύρω από κάποιο ιστορικό μας δράμα, πάντα μας συγκινεί, ακόμα και αν δεν είναι ωραίο.

Αυτό δεν σημαίνει ότι η «Αστερομάτα» δεν είναι αξιόλογο τραγούδι. Αντιθέτως, το γεγονός ότι το ψήφισαν ξένοι που δεν έχουν κανέναν λόγο να συγκινούνται όπως εμείς και δεν καταλαβαίνουν γρυ από τους στίχους, είναι ίσως μια απόδειξη ότι έχει μουσικό ενδιαφέρον. Το θέμα είναι ότι στο δικό μας μυαλό το τραγούδι εξωραΐζεται επειδή κουβαλά το φορτίο της μνήμης όπως το θέλουμε. Και μοιραία, ακυρώνει οτιδήποτε άλλο βρεθεί απέναντι.

Τώρα βρέθηκε μια Μαρίνα Σάττι. Εκείνη έντυσε την παράδοση με πιο μοντέρνο στιλ και την πέρασε μέσα από το ασυνάρτητο μωσαϊκό της σύγχρονης Ελλάδας. Η δική της ματιά είναι παιγνιώδης, το μοιρολόι της ποπ και η φορεσιά της μοντέρνα. Το σίγουρο είναι ότι μιλάμε για μια εξίσου ταλαντούχα καλλιτέχνιδα ενός διαφορετικού ύφους.

Μπορεί η Klavdia να διαγράψει μια μουσικά καλύτερη πορεία, είναι στην αρχή του δρόμου και έχει ταλέντο. Αυτό όμως δεν μπορούν να το κρίνουν ο σεξισμός και ο συντηρητισμός που βλέπουν στο μακρύ φόρεμα και στα γυαλιά της την «ανωτερότητα».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News