Αμφιθέατρο της σχολής. Βαρετό ή ενδιαφέρον.

Δεν έχει σημασία, γιατί εσύ πάντα χαζεύεις στο κινητό.

Ανακατωσούρα. Καταδρομική επίθεση, κάτι σαν ταινία. Δεν προλαβαίνεις να φοβηθείς. Ενας γενναίος που δεν του το ’χες καθόλου, ανασηκώνεται να αντισταθεί και βλέπεις τον πυροσβεστήρα να προσγειώνεται στη μύτη του.

– Παιδιά, ποιο είναι το τηλέφωνο του πρύτανη; Το ξέρει κανείς;

– Ναι, το έχω εγώ απαντάει ένας.

– Πάρε γρήγορα.

– Ντρέπομαι, δεν έχω την άνεση.

– Στείλε μου το με μήνυμα, θα πάρω εγώ.

– Δεν έχεις το τηλέφωνό μου; 698…

– Εντάξει, το έλαβα.

Καλεί, καλεί…

Και εδώ αρχίζουν όλα τα σενάρια. Το σήκωσε ο πρύτανης, δεν απάντησε, δεν απαντάει σε άγνωστα νούμερα, κοιμόταν, ήταν ταξίδι, έτρωγε, διάβαζε, δεν είχε σήμα, δεν είχε μπαταρία…

Εστω ότι το σηκώνει και έστω ότι καλεί την αστυνομία.

Εμείς όμως βαρεθήκαμε τις ίδιες ιστορίες ξανά και ξανά. Η βία στα πανεπιστήμια και πως θα την απαλείψουμε.

Διαβάζουμε για έναν κόσμο που αλλάζει με ταχύτητες ασύλληπτες και εμείς παραμένουμε στις παγκόσμιες σταθερές τού εάν ο ένας πρύτανης θα πάρει την αστυνομία και ο άλλος όχι.

Πώς θα αλλάξουμε τις ταχύτητές μας;

Μπορούμε να μοιράζουμε καρτούλες με το τηλέφωνο του πρύτανη σε όποιον μπαίνει μέσα στο πανεπιστήμιο, ώστε όλοι να έχουν το τηλέφωνό του σε πρώτη ανάγκη.

Μπορούμε ακόμα να το έχουμε σε φωτιζόμενες ταμπέλες σαν αυτές που έχουν τα φαρμακεία όταν εφημερεύουν. Σε τι χρώμα όμως; Κόκκινο θα ήταν πολύ συμβολικό, ίσως κάτι σε πορτοκαλί ή κίτρινο που να μην έχει εμφανή πολιτική σύνδεση.

Μια άλλη ιδέα θα ήταν με την εγγραφή των φοιτητών να τους υποχρεώναμε να μάθουν το τηλέφωνό του απέξω.

Δυστυχώς όμως δεν αλλάζουν έτσι τα πράγματα ούτε με τα αστεία ούτε με τα σοβαρά.

Αλλάζουν είτε με πέλεκυ είτε με πολλές μικρές μεταβολές.

Θα προτιμήσω τη δεύτερη κατεύθυνση.

Απαγόρευση γενικής αφισοκόλλησης παρά μόνο σε πολύ συγκεκριμένους και περιορισμένους χώρους. Αφίσες στην εποχή τoυ Instagram υπάρχουν μόνο για συναυλίες και πανηγύρια τον Δεκαπενταύγουστο.

Απαγόρευση καπνίσματος.

Εξωραϊσμός και καλλωπισμός.

Υποχρεωτικές παρουσίες, στα περισσότερα μαθήματα. Πολλές υποχρεωτικές ώρες παρουσίας των καθηγητών στις σχολές και όχι μόνο την ώρα της διδασκαλίας.

Αξιολόγηση των καθηγητών από τους φοιτητές και από τους συναδέλφους τους καθηγητές.

Σχετικά με τις φοιτητικές εκλογές, δεν είμαι ακόμα βέβαιος εάν θα τις διοργάνωνα όπως στα δεκαπενταμελή στα σχολεία, όπου συμμετέχουν πρόσωπα και όχι ομάδες.

Ο βασικός στόχος είναι τα πανεπιστήμια να γίνουν ο χώρος όπου θέλουν να βρίσκονται οι φοιτητές.

Αυτό είναι μεταρρύθμιση. Αυτό είναι αλλαγή που δεν θα στηρίζεται στις καλές ή μη καλές προθέσεις μερικών, έστω και αν λέγονται πρυτάνεις.

Οι πολλοί που αγαπούν το πανεπιστήμιο, θα περνούν σε αυτό αρκετές ώρες της ημέρας. Εκείνοι θα το προστατέψουν κιόλας. Οι περιττοί θα φύγουν. Θα απορριφθούν ταχύτατα.

Και στο τέλος κάθε εξαμήνου να βγαίνει και μια εικονική απόδειξη (σε δύο αντίγραφα, μία για τον φοιτητή και μία για την οικογένειά του) με το πόσο κόστισε η φοίτησή του στην πολιτεία και στους φορολογούμενους.

Χωρίς τους αιώνιους φοιτητές στον υπολογισμό παρακαλώ, μόνο τους τρέχοντες.

Γιατί για αυτά τα πανεπιστήμια ξοδεύουμε πολλά και περιμένουμε ακόμα περισσότερα.

Και τότε ίσως να μη χρειάζεται να γνωρίζουμε απέξω το τηλέφωνο του πρύτανη.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News