Στην τελευταία, επεισοδιακή, σύνοδο της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ, στις 10 Μαΐου, ο Παύλος Πολάκης ανέφερε, ανάμεσα σε άλλα, στην ομιλία του ότι «εάν συνεχίσουμε με αυτόν τον τρόπο, γρήγορα θα φτάσουμε στα ποσοστά του 2009». Η εκτίμηση αυτή φαίνεται ότι λαθεύει μόνο ως προς τη χρήση μέλλοντα χρόνου. Μέσα στις επόμενες ημέρες, δύο διαφορετικές δημοσκοπήσεις (η μία για το Protagon) εμφάνισαν τον ΣΥΡΙΖΑ, μετά την αναγωγή, στην εκτίμηση ψήφου/πρόβλεψη αποτελέσματος, σε ένα στρογγυλό 5% – στην πρόθεση ψήφου, το ποσοστό είναι ακόμα μικρότερο. Επειδή κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να θυμάται, το 2009 ο ΣΥΡΙΖΑ, στις πρώτες βουλευτικές εκλογές του Αλέξη Τσίπρα, είχε συγκεντρώσει 4,6%.

Οι δημοσκοπήσεις αυτές έχουν και επιπλέον ανησυχητικά μηνύματα. Για παράδειγμα, παρότι στη μία από τις δύο εμφανίζεται να ξεφουσκώνει το «μπαλόνι» της Ζωής Κωνσταντοπούλου, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν φαίνεται να κερδίζει απολύτως τίποτα από αυτό. Επίσης, πέρα από την πρώην Πρόεδρο της Βουλής, που είδε τα ποσοστά της να ανεβαίνουν απότομα την περίοδο της έξαρσης των συζητήσεων για τα Τέμπη, ο ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει να απειλείται πλέον ευθέως και από τα υπόλοιπα κόμματα που έχουν προκύψει από τις κατά καιρούς διασπάσεις του. Ειδικά στη δημοσκόπηση της Interview, η διαφορά του από το «Κίνημα Δημοκρατίας» και το ΜέΡΑ25 είναι ανεπαίσθητες –με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει.

Ολα τα παραπάνω ενισχύουν σιγά σιγά μια ιδέα που είχε αρχίσει να κάνει δειλά την εμφάνισή της όταν φάνηκε ότι η αλλαγή ηγεσίας δεν έδωσε στον ΣΥΡΙΖΑ την ώθηση που ήλπιζε. Οτι η πιθανότητα στην επόμενη Βουλή που θα προκύψει να μην υπάρχει κόμμα με την ονομασία ΣΥΡΙΖΑ, είναι υπαρκτή. Αυτό μπορεί να γίνει με δύο τρόπους: είτε γιατί ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ θα ενταχθεί κάτω από μια ευρύτερη ομπρέλα, η οποία μπορεί να περιλαμβάνει μέρος του ΠΑΣΟΚ, μέρος της «Νέας Αριστεράς» και άλλες μικρότερες συλλογικότητες, είτε γιατί επιλέγοντας την αυτόνομη πορεία, θα βρεθεί μπροστά σε δυσάρεστη έκπληξη, σε εκλογές όπου 5 ή 6 κόμματα με καταβολές από τον παλιό ΣΥΡΙΖΑ, θα ζητούν ψήφο από κοινή αφετηρία.

Θέλοντας να αποφύγει το δεύτερο εφιαλτικό σενάριο (ή ένα ελάχιστα λιγότερο εφιαλτικό, που θα τον φέρει στην επόμενη Βουλή με μια ΚΟ 15 βουλευτών και γεμάτο χρέη), ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται ότι προετοιμάζεται για το πρώτο –και υπό αυτό το πρίσμα πρέπει κανείς να κοιτάξει τις αντιπαραθέσεις στο εσωτερικό του, κατά την τελευταία ΚΕ.

Επιτιθέμενος όχι μόνο στον Παύλο Πολάκη, αλλά και στον Νίκο Παππά, και αναγγέλλοντας την κατάργηση των τάσεων (κάτι που αποτελεί εξαγγελία όλων ανεξαιρέτως των προέδρων του ΣΥΡΙΖΑ, από την εποχή του Αλαβάνου), ο Σωκράτης Φάμελλος επιχειρεί να φτιάξει ένα κόμμα πιο στενά ελεγχόμενο από τον πρόεδρό του.

Ασφαλώς, ο Φάμελλος δεν «έπαθε Κασσελάκη» ξαφνικά, ούτε έχει την αυταπάτη ότι μπορεί να προχωρήσει με ένα κόμμα ΙΧ. Ωστόσο, είναι μάλλον προφανές ότι εάν ο ΣΥΡΙΖΑ βρεθεί να διαπραγματεύεται τη συμμετοχή του σε ένα ευρύτερο μέτωπο –και όχι από ιδιαίτερα πλεονεκτική θέση στον συσχετισμό δύναμης– αυτό πρέπει να γίνει μέσα από ένα πιο μαζεμένο –αν όχι συγκεντρωτικό– μοντέλο. Δεν πρέπει κανείς να ξεχνά ότι σε ένα μοντέλο μετώπου σαν τον προαναφερθέν –στο οποίο θα εμπλέκονται πιθανότατα και ένας ή περισσότεροι πρώην πρωθυπουργοί– θα πρέπει να υπάρξει μια εκ των προτέρων συμφωνία που να αφορά τις έδρες, τις χρηματοδοτήσεις και όλα όσα συνεπάγεται μια κοινοβουλευτική παρουσία. Και σε αυτή την περίπτωση, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κάθε λόγο να μπει σε αυτή τη διαπραγμάτευση ως ένα κόμμα και όχι περισσότερα.

Και όλοι οι υπόλοιποι; Η αγορά του «πάλαι ποτέ ΣΥΡΙΖΑ» έχει κάπως μπουκώσει, είναι αλήθεια, και χρειάζεται ένα κάποιο defragment –όπως οι υπολογιστές. Σε αυτό το πλαίσιο, οι συγχωνεύσεις μοιάζουν ταυτόχρονα αναπόφευκτες και αδύνατες. Ο Στ. Κασσελάκης ενδεχομένως να το ένιωσε και ανήγγειλε σύμπραξη με τη Ζωή Κωνσταντοπούλου –εισπράττοντας κατ’ αρχάς μια μεγαλοπρεπή χυλόπιτα. Η τάση, έτσι κι αλλιώς, επιτρέπει ένα «συστημικό» θραύσμα του ΣΥΡΙΖΑ, ένα «αντισυστημικό» ή «μεταπολιτικό» και ένα τρίτο «αριστερό». Με καλή θέληση, ο χώρος είναι αρκετός για τρία κόμματα. Οσο είμαστε στα πέντε, συν τον Τσίπρα που κοιτάει, τα πράγματα είναι θολά.

Τόσο, ώστε αρκετοί από αυτούς που δεν θα το περίμενε κανείς, έχουν αρχίσει να σκέπτονται την αποχώρηση από την κεντρική πολιτική. Ειδικά αν αισθάνονται ότι εκεί έξω υπάρχει μια θέση που πάντα τους περιμένει…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News