Ο Αλέξης Χαρίτσης είναι γενικά ένα συμπαθητικό παιδί. Είναι ο Συριζαίος που θα ήθελε μια πεθερά για την κόρη της – δεν είναι αναιδής, φοράει γραβάτα, ξέρει αγγλικά. Και μπορεί να δεχτεί κανείς ότι είναι και ένας επιτυχημένος υπουργός Εσωτερικών· έφερε εις πέρας περίπλοκες και πολλαπλές εκλογές ασχέτως αν φτάσαμε Τετάρτη για να περιμένουμε επίσημα αποτελέσματα. Αλλά ισχύει αυτό που λένε για το γκέτο. Μπορείς να βγάλεις το παιδί από τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά όχι τον ΣΥΡΙΖΑ από το παιδί.

Μιλώντας λοιπόν για τις μεθοδεύσεις του Μαξίμου ώστε να παραμείνει η συγκεκριμένη παρέα ως την τελευταία ημέρα στην κυβέρνηση και να διορίσει ανώτατους δικαστές, ο κ. Χαρίτσης μάς παρουσίασε τη βασική επιχειρηματολογία του ΣΥΡΙΖΑ: «Η ΝΔ και ο κ. Βενιζέλος δεν δικαιούνται να ομιλούν όταν ήταν εκείνοι που το 2014, λίγο πριν το τέλος της θητείας της τότε κυβέρνησης, τοποθέτησαν τον κ. Στουρνάρα –ένα πολιτικό πρόσωπο– στην κρίσιμη θέση του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας, δεσμεύοντας τις επόμενες κυβερνήσεις για έξι χρόνια». Το είπε στον ραδιοσταθμό «Νews 24/7» που έχει και αυτό την πολιτική σημασία του καθώς θεωρείται ότι περνάει γραμμή Μαξίμου.

Εδώ λοιπόν είναι η λυδία λίθος. Παρά τα όσα θέλουν να λένε στον ΣΥΡΙΖΑ, επιστρατεύοντας μάλιστα τα καλύτερα παιδιά τους, το 2014, η άνοιξη εκείνης της χρονιάς δηλαδή, δεν είναι 2019. Ναι, ο Αντώνης Σαμαράς –όχι ακριβώς η καλύτερη στιγμή της ΝΔ με βάση τα ποσοστά της– όρισε τον Γιάννη Στουρνάρα ως διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος (εγώ θα το λέω έτσι), αλλά σε αντίθεση με τα όσα πιστεύει ο κ. Χαρίτσης και οι συν αυτώ, σε καμία περίπτωση δεν ήταν «λίγο πριν το τέλος της θητείας του».

Υπάρχει μια θεμελιώδης διαφορά την οποία αν δεν αντιλαμβάνεται ο κ. Χαρίτσης, τότε είναι διπλά λυπηρό. Τον Μάιο του 2014, όταν ο κ. Σαμαράς έχασε με 3,86% από τον Αλέξη Τσίπρα, ήταν όχι στο «τέλος», αλλά στο «μέσον» της θητείας του –η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου είχε ορκιστεί 23 μήνες πριν, Ιούνιο 2012 και συνταγματικά τής απέμεναν άλλα δύο χρόνια. Είχε, εν ολίγοις, κάθε δικαίωμα να διορίσει τον κ. Στουρνάρα ή όποιον άλλον ήθελε για διοικητή της ΤτΕ.

Βεβαίως, από τον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει το ευρύτερο επιχείρημα (που καλύπτει και τον κ. Χαρίτση) ότι οι ευρωεκλογές του 2014 σήμαναν την έλευση της «μεγάλης πολιτικής ανατροπής». Σώπα! Ακόμα και αν ήξεραν ότι ο Φώτης-Φανούρης Κουβέλης θα αρνείτο την πρόταση Σαμαρά για την Προεδρία της Δημοκρατίας –η οποία δεν είχε γίνει ακόμα βέβαια– η τότε κυβέρνηση είχε, με βάση τις συνταγματικές προθεσμίες, περιθώρια ως την προεδρική εκλογή του Μαρτίου του 2015· άλλο αν επέσπευσε τις εκλογές και την έξοδο ο τότε πρόεδρος της ΝΔ, για τους δικούς του λόγους.

Και σιγά τη μεγάλη πολιτική ανατροπή! Υπό αυτήν την έννοια και με δεδομένη τη θρησκειολογική προσέγγιση όλων αυτών των τελευταίων χρόνων περί «ενάρετης» Αριστεράς και «κακού» παλιού πολιτικού συστήματος, τώρα έχει σημάνει μεγαλύτερη ανατροπή: ο λαός προτιμά τον Κυριάκο Μητσοτάκη.

Αλλά, επειδή στη ζωή και στην πολιτική όλα είναι θέμα ημερομηνιών, ο κ. Τσίπρας –σε αντίθεση με τον κ. Σαμαρά το ’14– είπε ότι θα προσφύγει άμεσα στις κάλπες υπό το βάρος της αποδοκιμασίας της ευρωκάλπης. Το βράδυ της Κυριακής προεξόφλησε ότι θα παραιτηθεί, παραδέχτηκε ότι η εξουσία του τίθεται εν αμφιβόλω και έθεσε και σαφές χρονοδιάγραμμα αποχώρησης –εκτός και αν ο ίδιος πιστεύει ότι «θα γυρίσει το παιχνίδι» οπότε είναι και αυτός για λύπηση.

Μετά βέβαια ο κ. Τσίπρας άλλαξε γνώμη και είπε να μείνει στο Μαξίμου ως το τέλος, τακτοποιώντας τις τελευταίες εκκρεμότητες. Γούστο του. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ζούμε εποχές Μαΐου 2014. Μάλλον Ιανουαρίου 2015 στην ανάποδη. Απομένει απλώς να δούμε αν τουλάχιστον θα έχει την τόλμη να μην επαναλάβει το ατόπημα του προκατόχου του και να παραδώσει την πρωθυπουργική βίλα της Ηρώδου Αττικού στον διάδοχό του.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News