Οταν, εν μέσω της θύελλας των Τεμπών, βλέπω τον Μητσοτάκη να πηγαίνει στο αμαξοστάσιο του ΟΣΥ για την παραλαβή ηλεκτρικών λεωφορείων ή στο 8o Δημοτικό της Νέας Φιλαδέλφειας για να μιλήσει περί της κτιριακής αναβάθμισης των σχολείων, ειλικρινά αναρωτιέμαι πώς νιώθει. Πιστεύει αυτό που κάνει ή λειτουργεί μηχανικά; Θαρρεί ότι μπορεί με αυτόν τον τρόπο να αλλάξει λίγο την ατζέντα που τον στριμώχνει ή παλεύει κάτω από το καθεστώς ενός πελώριου καταναγκασμού;

Εχοντας ένα θηριώδες βάρος στους ώμους του με τα Τέμπη, το οποίο προσώρας μοιάζει ανήμπορος να αποτινάξει, με τι κουράγιο κατατρύχεται από θεματάκια χαμηλής πρωθυπουργικής πολιτικής; Οταν μία στις δύο λέξεις που ακούγονται στις τηλεοράσεις και γράφονται στα social media είναι «έγκλημα» και «συγκάλυψη», πού βρίσκει την όρεξη να μιλάει για τις αστικές συγκοινωνίες ή για τους υπαλλήλους των μαγαζιών της Σαντορίνης ή για το πρόγραμμα «Μαριέττα Γιαννάκου» για τη σχολική στέγη;

Η απορία μου είναι περισσότερο ανθρώπινη παρά πολιτική. Αναρωτιέμαι τι είδους άνθρωποι είναι αυτοί οι πρωθυπουργοί ή οι πολιτικοί αρχηγοί ή (ακόμα) και κάποιοι υπουργοί. Στην παρούσα φάση το ερώτημά μου επικεντρώνεται στον Μητσοτάκη, αλλά τελικά αφορά κάθε δημόσιο πρόσωπο με βαριές και πολυσχιδείς ευθύνες στην πλάτη του. Πώς καταφέρνουν και τα ισορροπούν (ή έστω τα βολεύουν) όλα, ειδικά όταν κάποιο απρόσμενο γεγονός τούς παίρνει ξαφνικά φαλάγγι, μετατρέποντάς τους από κυρίαρχους του παιχνιδιού σε πανταχόθεν βαλλόμενους;

Πού βρίσκουν αποθέματα ζωτικής ενέργειας, όχι μόνο να μην καταρρεύσουν ως προσωπικότητες, αλλά και να κατευθύνουν ένα κομμάτι της δράσης τους μακριά από το κυρίαρχο ζήτημα που τους ρημάζει; Εδώ εμείς, απλοί άνθρωποι με μια τριμελή οικογένεια και μια συνηθισμένη δουλειά στην πλάτη, μας συμβαίνει κάτι σοβαρό και για εβδομάδες ή μήνες δεν θέλουμε ούτε να ακούσουμε, ούτε να μιλήσουμε ούτε να δραστηριοποιηθούμε για οτιδήποτε άλλο. Καμιά φορά παθαίνουμε vertigo και κυριολεκτικά παραδινόμαστε.

Πώς διάολο ο Μητσοτάκης σήμερα, μέσα σε μια τέτοια κρίση, ή ο Τσίπρας μετά το Μάτι, ή ο Παπανδρέου, τους πρώτους μήνες της χρεοκοπίας, κατάφερναν και στέκονταν όρθιοι; Και μάλιστα προσπαθούσαν να κάνουν και άλλα πράγματα παράλληλα; Είναι τόσο σκληρά εκπαιδευμένοι και πειθαρχημένοι; Εχουν τόσο πολύ σκληραγωγηθεί στη διαχείριση απανωτών κρίσεων, που μόλις χτυπήσει το καμπανάκι του συναγερμού μετατρέπονται αυτομάτως σε ανελέητους managers που δεν καταλαβαίνουν Χριστό;

Εχουν γύρω τους μια πολυπληθή υποστηρικτική ομάδα που τους κρατά όρθιους, υγιείς και κραταιούς, με κάθε λογής ψυχολογικό ή άλλο ντοπάρισμα; Προφανώς έχουν. Ολα τα συστήματα εξουσίας έτσι είναι; Ή μήπως συμβαίνει το αντίθετο; Σαν έτοιμοι από καιρό αρχηγοί, έχουν τόσο ισχυρή συνείδηση ότι αυτοί αποτελούν την ατμομηχανή του τρένου της εξουσίας, που από μόνοι τους αυτοαναφλέγονται ωθώντας την υπόλοιπη ομάδα τους να λειτουργήσει σε συνθήκες πίεσης;

Αλήθεια, δεν ξέρω. Και όπως το έχω φιλοσοφήσει κοιτάζοντάς τους επί τόσες δεκαετίες να διαβιούν, να δοξάζονται και να διαλύονται εν μέσω πυρός και σιδήρου, δεν θα ήθελα ούτε να το μάθω. Αντιφατικά τα (συν)αισθήματά μου απέναντι σε αυτές τις προσωπικότητες. Οσο θαυμάζω αυτούς που δεν εγκαταλείπουν εύκολα τον στόχο τους αλλά παλεύουν ως το τέλος, άλλο τόσο απορυθμίζομαι όταν βρίσκομαι μπροστά σε ανθρώπους που δεν διαθέτουν το (συχνά λυτρωτικό) αίσθημα της ματαιότητας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News