Παρότι είναι χρονιάρες και γιορτινές μέρες και όλα κινούνται πιο ράθυμα παραμονές του νέου χρόνου θα πρέπει δυστυχώς να θυμίσω μια άβολη και δυσάρεστη, όπως αποδείχθηκε την τελευταία δεκαετία για όλους μας, πρόβλεψη του Κώστα Σημίτη για τα Μνημόνια και τη εμφάνιση του ΔΝΤ. Ο λόγος και η αφορμή δεν είναι άλλος από το ότι ο πρώην Πρωθυπουργός χτυπάει και πάλι δυνατά την καμπάνα επισημαίνοντας ότι ένα 4ο επίσημο Μνημόνιο βρίσκεται ante portas.

Ηταν πριν δέκα χρόνια -αν όχι τέτοιες μέρες, λίγες μέρες νωρίτερα- στις 18 Δεκεμβρίου του 2008. Ηταν στη συζήτηση του Προϋπολογισμού 2009 στη Βουλή, του τελευταίου ετης διακυβέρνησης Καραμανλή. Ηταν σε εκείνη τη συζήτηση λοιπόν, όταν, παρά τις διαβεβαιώσεις του Κώστα Καραμανλή και των υπολοίπων οικονομικών εγκεφάλων της Νέας Δημοκρατίας (βλέπε Γιώργος Αλογοσκούφης) ότι η ελληνική οικονομία ήταν «θωρακισμένη» στην παγκόσμια κρίση η οποία είχε ξεσπάσει τότε με τη πτώχευση της Lehman Brothers, ο διαγραμμένος τότε από τον Γιώργο Παπανδρέου, κ. Σημίτης προειδοποιούσε (όπως αποδείχθηκε προφητικά):

«Αποτελεί κοινό μυστικό στους κύκλους της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ότι η Ελλάδα δεν προσαρμόζεται στις επιταγές της ΟΝΕ και ότι επίσης οι όποιες νουθεσίες και επιτηρήσεις δεν αρκούν. Θεωρούν ότι η τωρινή πολιτική ηγεσία της χώρας, που στηρίχθηκε από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή σε όλες τις σημαντικές επιδιώξεις της, την απογραφή, την αναθεώρηση του ΑΕΠ, την γρήγορη ολοκλήρωση της διαδικασίας της επιτήρησης, εκμεταλλεύτηκε αυτή τη συμπαράσταση για να χειροτερεύσει κατά πολύ τα πράγματα και να μην τηρήσει δεσμεύσεις. Απλά, τους κορόιδεψε. Η Ελλάδα, πιστεύουν, καλό θα ήταν να αναγκαστεί να προσφύγει στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (Δ.Ν.Τ.) για να εξασφαλίσει τον απαραίτητο δανεισμό, ώστε η παρακολούθηση της Ελληνικής οικονομίας να είναι αρμοδιότητά του και όχι φροντίδα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Αφορμές για μια τέτοια κίνηση μπορούν, να βρεθούν, αν συνεχιστεί η σημερινή πορεία».

Δεν νομίζω ότι ο κ. Σημίτης ένοιωσε ποτέ ικανοποιημένος για την επαλήθευση της πρόβλεψής του, με όσα έκτοτε ακολούθησαν από τις επόμενες κυβερνήσεις και ασφαλώς από την αλλοπρόσαλλη οικονομική πολιτική του Αλέξη Τσίπρα (υπερπλεονάσματα, επιδοματική διανομή φτώχειας, πνίξιμο της ανάπτυξης) .

Ούτε βεβαίως με το ότι χτυπάει και πάλι ηχηρή την καμπάνα για το μέλλον της οικονομίας, δηλώνοντας, στο «Βήμα της Κυριακής:

«Στην Ευρωπαϊκή Ένωση θεωρείται βέβαιο ότι η Ελλάδα μετά το 2018 θα προσφύγει γρήγορα στον δανεισμό από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας (ESM). Αναπόφευκτη συνέπεια θα είναι η επιβολή νέων όρων στην οικονομική πολιτική της ελληνικής κυβέρνησης». Και επισημαίνοντας παράλληλα ότι «το πλεόνασμα το οποίο επετεύχθη κατά την κυβέρνηση το 2018, είναι αμφιβόλου ύπαρξης, και αυτό γιατί η κυβέρνηση δεν κατέβαλε στο εσωτερικό οφειλές και υποχρεώσεις που είχε».

Θέλει να δει κανείς από το σημερινό πολιτικό προσωπικό την σκληρή πραγματικότητα;

Νομίζω πως όχι! Διότι οι πολιτικοί εγωισμοί και οι προσωπικές στρατηγικές φιλοδοξίες, δυστυχώς σε όλο το πολιτικό φάσμα, θεωρούν πολύ σημαντικότερα από την πορεία της χώρας τα σουρεαλιστικά εγκαίνια του Τσίπρα για το Μετρό της Θεσσαλονίκης, την ψήφιση ή μη της Συμφωνίας των Πρεσπών, την αγωνία στη ΝΔ εάν θα έχει ή όχι αυτοδυναμία ή τη φιλολογία περί κυβερνητικών συνεργασιών του ΚΙΝΑΛ με τον ΣΥΡΙΖΑ (ή τη ΝΔ), και το ποιοι και πού θα είναι υποψήφιοι. Συζητήσεις είτε πολιτικού καφενείου είτε για ζητήματα που απέχουν από το μείζον.

Διότι, είτε μας αρέσει είτε όχι, το οικονομικό μας μέλλον παραμένει άδηλο και μάλλον σκοτεινό.

Η εμβληματική φράση «είναι η οικονομία, ανόητε» του Τζέιμς Κάρβιλ, επικεφαλής της προεκλογικής καμπάνιας του Μπίλ Κλίντον το 1992, πλανάται σαν γκρίζο σύννεφο πάνω από τη Ελλάδα για μία ακόμη φορά.

Η έξοδος στις αγορές είναι απαγορευτική και η ασταμάτητη παροχολογία των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ αυξάνει τις πιθανότητες νέας καταιγίδας (4ο Μνημόνιο) – απλώς δεν θα σκάσει στα χέρια τους. Η οικονομική δυσπραγία είναι εμφανής με την αύξηση του ιδιωτικού χρέους, η ανάπτυξη πνίγεται από τα θηριώδη υπερπλεονάσματα, η ανεργία παρά τους πανηγυρισμούς του Μαξίμου είναι η υψηλότερη στην ΕΕ. Αυτή ακριβώς η κατάσταση θα καθορίσει τον χρόνο των εκλογών και όχι οι τεχνητές πλειοψηφίες για τη Συμφωνία των Πρεσπών ούτε οι εκ των προτέρων κεντροδεξιές ή κεντροαριστερές συνεργασίες. Αυτή την επισήμανση κάνει ο Κώστας Σημίτης, τολμώ να πω ο τελευταίος ίσως statesman της Ελλάδας. Ομως ακούει κανείς;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News