Το Κουκάκι είναι μια περιοχή του Δήμου Αθηναίων που επί δεκαετίες πολλοί Αθηναίοι δεν γνώριζαν ότι υπάρχει. Το βεβαιώνω εξ ιδίας πείρας. Γεννήθηκα στα γειτονικά Πετράλωνα, μεγαλώνοντας οι παρέες με ρωτούσαν πού μένω, απαντούσα, έλεγαν «πού είναι αυτά;», ξαναπαντούσα «κοντά στο Κουκάκι» και συνέχιζαν να με κοιτούν με απορία. Τουλάχιστον γνώριζαν το Θησείο…

Τα τελευταία χρόνια τόσο τα Πετράλωνα, όσο και το Κουκάκι έχουν γίνει διάσημα: τα πρώτα ως μια εναλλακτική  (έως και premium σε κάποια σημεία) περιοχή κατοικίας κοντά στο κέντρο της πόλης, το δεύτερο ως «το βασίλειο» του airbnb. Και οι δύο συνοικίες έχουν επίσης γνωρίσει την «άνθιση» της εστίασης, με τα γνωστά ζητήματα και προβλήματα που επιφέρει.

Πέρα από την ανάπτυξη (εκτός και εντός εισαγωγικών) του ιδιωτικού τομέα, τίποτα δεν έχει αλλάξει στο Κουκάκι και τα Πετράλωνα από τα μέσα της δεκαετίας του 1980 έως σήμερα. Τότε, επί δημαρχίας Δημήτρη Μπέη, είχε γίνει μια σημαντική και εντυπωσιακή ανάπλαση της περιοχής από τα όρια του Θησείου έως αυτά της Καλλιθέας και του Κουκακίου, πέριξ του λόφου του Φιλιππάπου. Πάρκα, πεζόδρομοι, πλακοστρώσεις, ανοιχτά γήπεδα μπάσκετ, βόλεϊ και παιδικές χαρές έδωσαν στην περιοχή άλλη όψη και «αέρα» και στους κατοίκους της την αίσθηση ότι ζουν σε μια «ευρωπαϊκή» πόλη.

Όλα αυτά αναδείχθηκαν ακόμη περισσότερο με την πεζοδρόμηση της Αποστόλου Παύλου και της Διονυσίου Αεροπαγίτου 15 χρόνια αργότερα, στο Μillennium. Σήμερα, αυτή η βόλτα είναι η ωραιότερη που μπορεί να κάνει κάποιος στην Αθήνα και μια από τις πιο όμορφες σε τσιμεντουπόλεις της Ευρώπης – ένας πραγματικά μεγάλος και υπέροχος περίπατος, που καθημερινά τον κάνουν χιλιάδες ντόπιοι και όλοι οι τουρίστες που περνούν έστω και για δύο ημέρες από την Αθήνα…

Οι παλαιοί θα θυμούνται ότι τίποτα από αυτά που άλλαξαν προς το πολύ καλύτερο την όψη και την ποιότητα ζωής σε μια κομβική περιοχή της πρωτεύουσας δεν έγινε χωρίς αντιδράσεις, ακόμη και εντός της κυβέρνησης (υπουργός Μεταφορών Μαντέλης εναντίον υπουργού ΠΕΧΩΔΕ Λαλιώτη ήταν η πιο γνωστή). Έγιναν, όμως. Και είχαν ως κοινή συνισταμένη την κατεύθυνση της πολιτικής ηγεσίας (δημάρχων και υπουργών) προς τον περιορισμό της χρήσης ΙΧ αυτοκινήτων και την απόδοση στους πεζούς περισσότερης πόλης.

Σήμερα, ο καβγάς γίνεται για το αν θα ξε-πεζοδρομηθεί ή όχι η Βασιλίσσης Όλγας. Ο νέος δήμαρχος έχει «καθίσει» πάνω στην προεκλογική δέσμευσή του, ο απερχόμενος στην υλοποίηση ενός εγκεκριμένου έργου και η υπουργός Πολιτισμού στα αρχαία που, όπως ήταν αναμενόμενο, βρέθηκαν στην περιοχή. Προσωπικά έχω άποψη, θα ήθελα περισσότερους πεζόδρομους και πολύ καλύτερα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς.

Μα, το ζήτημα δεν είναι αν συμφωνείς με τον Μπακογιάννη ή τον Δούκα. Είναι το αν υπάρχει πραγματικά ένα όραμα με συγκεκριμένο, ολιστικό και υλοποιήσιμο σχέδιο, που θα κάνει την πόλη να δείχνει και να είναι πιο όμορφη (ή, μάλλον, λιγότερο άσχημη) και πιο φιλική για όσους τη ζουν. Τέτοιο σχέδιο, με συγχωρείτε, δεν έχω δει από κανέναν. Ούτε καν κάτι μικρότερο, για να έχουμε να ελπίζουμε ότι τουλάχιστον θα περπατάμε (ή θα οδηγούμε) με στοιχειώδη ασφάλεια…

Σαράντα χρόνια μετά τα έργα του Μπέη και σχεδόν 25 από την πεζοδρόμηση των Αποστόλου Παύλου και Διονυσίου Αρεοπαγίτου, το Θησείο, τα Πετράλωνα και το Κουκάκι «ανθούν» πάνω σε κατεστραμμένα πεζοδρόμια, πεζόδρομους/υπαίθρια πάρκινγκ, άπειρες μικρές ή μεγάλες αυθαιρεσίες επαγγελματιών και τα επίσης αμέτρητα pins των Airbnb. Και αν αυτά συμβαίνουν στην «όμορφη» και in πλευρά της πόλης, αντιλαμβάνεται κανείς τι γίνεται εκεί που δεν φτάνει η σκιά της Ακρόπολης.

Ο νέος δήμαρχος είχε μια σύντομη σε διάρκεια προεκλογική περίοδο. Υποθέτω ότι δεν θα πρόλαβε να περπατήσει το μεγαλύτερο μέρος της πόλης. Προλαβαίνει να κάνει τις βόλτες του και να δει την πραγματική Αθήνα, στο διάστημα έως ότου αναλάβει επισήμως τα καθήκοντά του. Με προσοχή, όμως, ε; Τα πεζοδρόμια (και οι οδηγοί) δεν αστειεύονται…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News