Εως και πριν από λίγες εβδομάδες, η κυβέρνηση και το στενό επιτελείο του Μεγάρου Μαξίμου αισθάνονταν ένα μούδιασμα, αφού το σοκ των προηγούμενων μηνών δεν ήταν και μικρό – για όλους τους σωστούς ή λάθος λόγους.

Από τις αρχές του χρόνου και αφότου είχε γίνει η αισθητή η νευρικότητα και η μερική απώλεια πολιτικού ελέγχου, η «συνωμοσία του ξυλολίου» και οι μαζικές συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας για τα Τέμπη δημιούργησαν την αίσθηση ότι η σταθερότητα της κυβέρνησης και της χώρας απειλούνταν.

Παρά ταύτα, η σταθερότητα παρέμενε το βασικό στοιχείο που επικαλούνταν στο κέντρο λήψης κυβερνητικών αποφάσεων, όσο έβλεπαν να παρουσιάζεται ένα ενοχλητικό déjà vu της περιπέτειας της προηγούμενης 15ετίας, με την ενίσχυση των πάσης φύσεως φαινομένων πολιτικού ανορθολογισμού.

Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο και πάντως αφότου κατέπεσαν και ξεθύμαναν οι συνωμοσιολογικές τερατολογίες γύρω από το τραγικό δυστύχημα, η κυβέρνηση ανέκαμψε δημοσκοπικά, τα Τέμπη φάνηκε ότι δεν επαρκούν για την εκτόξευση της αντιπολίτευσης και απέμεναν οι εκκρεμότητες της σύστασης Προανακριτικής Επιτροπής, ώστε – κατά τους σχεδιασμούς της κυβέρνησης, να κλείσει ως προς το πολιτικό της σκέλος η υπόθεση.

Σε αυτό το σημείο φάνηκε ότι πολιτικά πάθη και παρασκήνια έχουν αφήσει ανοιχτούς λογαριασμούς. Και ότι αυτοί είναι πιθανόν να κρύβουν περιπλοκές.

Η ανησυχία μοιάζει να είναι βάσιμη. Τι θα σήμαινε αλήθεια, μία ενδεχόμενη απόρριψη της πρότασης της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας για παραπομπή του πρώην υπουργού Μεταφορών Κώστα Αχ. Καραμανλή, με την κατηγορία πλημμεληματικού χαρακτήρα για παράβαση καθήκοντος, στη μυστική ψηφοφορία που αναμένεται για την Τετάρτη (18/6);

Πέραν της ουσίας, κάτι τέτοιο θα σήμαινε πολλά από πολιτικής άποψης και το κυριότερο από αυτά θα ήταν μία βροντερή αποδοκιμασία της ηγεσίας της κυβέρνησης από μία ομάδα βουλευτών, με περισσότερο ή λιγότερο ευκαιριακή, «καραμανλική» ή «σαμαρική», ταυτότητα. Δεν είναι σενάριο επιστημονικής φαντασίας· σε επίπεδο ανησυχίας είναι υπαρκτό στο Μέγαρο Μαξίμου.

Ετσι, εν όψει της συζήτησης για την σύσταση της Προανακριτικής και την παραπομπή ή μη του Κώστα Αχ. Καραμανλή, ήλθε στη δημοσιότητα, δια της γνωστής μεθόδου των διαρροών προς τον Τύπο, μία «απειλή»: Αν δεν πειθαρχήσουν οι βουλευτές και δεν περάσει η πρόταση με συμπαγή την κυβερνητική πλειοψηφία, οι εκλογές είναι στο τραπέζι.

Το ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών ήταν μέχρι πρότινος κάτι που η κυβέρνηση, με πρώτον τον ίδιο τον Κυριάκο Μητσοτάκη, εξόρκιζε και απέρριπτε σε όλους τους δυνατούς τόνους.

Τι συνέβη και διακινείται ημιεπισήμως το διαφορετικό σενάριο;

Ας υποτεθεί ότι μία κρίσιμη ομάδα βουλευτών της ΝΔ δεν πειθαρχεί και δια της μυστικής της ψήφου αποφασίζει να κάνει μία ανταρσία κατά του Μητσοτάκη. Φαντάζεται κανείς σε ποια πολιτική ατμόσφαιρα θα γίνονταν οι εκλογές; Αν μη τι άλλο, αυτό θα σήμαινε την κήρυξη ενός σκληρού εμφυλίου στη ΝΔ, όπου κατά πάσα βεβαιότητα όλοι οι εμπλεκόμενοι θα έβγαζαν τα εσώψυχά τους για τα πάντα, βάσιμα και μη.

Και, εν τέλει, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο και ασχέτως εκλογικών προοπτικών, η κυβέρνηση θα οδηγούνταν σε εκλογές λόγω της υπόθεσης των Τεμπών.

Οφείλει κανείς να είναι πάντα επιφυλακτικός στην πολιτική και σε κάθε περίπτωση να απορρίπτει τις προβλέψεις και τις προφητείες και να παραμένει στην… ασφάλεια του απρόοπτου.

Ταυτόχρονα όμως, οφείλει και να αξιολογεί τους συντελεστές βαρύτητας των διαφόρων ενδεχομένων και απροόπτων.

Οσο σοβαρό και αν θεωρείται από ορισμένους το ζήτημα των εσωκομματικών (αν-)ισορροπιών στη ΝΔ, στην πραγματικότητα είναι ασήμαντο. Οποιος φιλοδοξεί, αν φιλοδοξεί,  να ανατρέψει τον Μητσοτάκη, θα πληρώσει με βεβαιότητα πολιτικό τίμημα και θα ρισκάρει την πολιτική του ύπαρξη. Μπορεί βέβαια ορισμένοι να έχουν περιπετειώδεις διαθέσεις και να θέλουν να δοκιμάσουν. Ομως η Ιστορία διδάσκει ότι κανένας δεν επιβραβεύτηκε από ανατροπές τέτοιου είδους.

Υπό αυτήν την έννοια, η άτυπη απειλή για εκλογές από το Μαξίμου δεν είναι αβάσιμη.

Ταυτόχρονα όμως, τα πολύ σοβαρότερα διεθνή απρόοπτα είναι πιθανόν να δικαιολογούν ευρύτερες ανησυχίες για αποσταθεροποίηση και ανατροπές στους σχεδιασμούς. Ο πόλεμος Ισραήλ – Ιράν είναι πλέον μία πραγματικότητα και ως τέτοια, είναι η μεγαλύτερη απειλή για την παγκόσμια γεωπολιτική και οικονομική σταθερότητα εδώ και δεκαετίες.

Μια ενδεχόμενη κλιμάκωση, αλυσιδωτές επιπτώσεις στο διεθνές εμπόριο, στις τιμές των καυσίμων, στο κόστος των υπηρεσιών, στο γενικότερο αίσθημα ασφάλειας και, εν τέλει, μία σοβαρή απειλή οικονομικής κρίσης και πολιτικής αστάθειας, θα μπορούσαν να διαμορφώσουν ένα εντελώς διαφορετικό περιβάλλον. Και σίγουρα, θα μπορούσαν να μεταβάλλουν, αν όχι να ανατρέψουν, οικονομικούς και πολιτικούς σχεδιασμούς.

Η Ελλάδα δεν θα αποτελούσε εξαίρεση υπό αυτές τις συνθήκες. Και παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις, πολλά θα έπρεπε να επανεξεταστούν· ξεκινώντας από τις δυνατότητες και τους όρους για υιοθέτηση και εφαρμογή μέτρων στήριξης ασθενών κοινωνικών ομάδων και φτάνοντας στον μεσοπρόθεσμο κυβερνητικό σχεδιασμό (βλ. ΔΕΘ).

Υπό αυτό το πρίσμα, μπορεί τα ενδεχόμενα εκλογών να μην είναι η πρώτη σκέψη μίας κυβέρνησης και εν προκειμένω της ελληνικής. Ομως ρεαλιστικά μιλώντας, δεν θα ήταν και η τελευταία.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News