973
| CreativeProtagon

Ημερολόγιο χιονιού

Ρέα Βιτάλη Ρέα Βιτάλη 25 Ιανουαρίου 2022, 21:00
|CreativeProtagon

Ημερολόγιο χιονιού

Ρέα Βιτάλη Ρέα Βιτάλη 25 Ιανουαρίου 2022, 21:00

Τα κανάλια για μέρες είχαν λυσσάξει για τα «καταστροφικά» χιόνια που καταφθάνουν, ενώ σκανδαλωδώς η μία όμορφη μέρα διαδεχόταν την άλλη. Ο καθένας μας επέλεγε τον δικό του σταρ μετεωρολόγο. «Επεσε» και η Χριστίνα Σούζη. Χιονιάς με τ’ όνομα! «Ελπίδα». Και μόνο από το όνομα είχε την πλάκα του. Η καιρο-λαγνεία τού σύγχρονου. Που όσο δεν εξαρτάται από τον καιρό (όσο, ρε φίλε, οι παλιοί), τόσο φτιάχνεται με τρομοκαιρό! Εν ολίγοις, μια μαγευτικά ηλιόλουστη Κυριακή έκλεινε, όταν ήρθε στο κινητό μου το μήνυμα από το σχολείο του γιου μου. «Δευτέρα και Τρίτη τα σχολεία κλειστά και θα γίνει τηλεκπαίδευση». Πίσω από τις λέξεις εντοπίσαμε Πατούλη. Γνωμάτευση «Δεν πάει καλά ο άνθρωπος», ενώ αγχωμένοι γονείς οργάνωναν τη ζωή τους χωρίς σχολείο. Δεν είναι το πιο εύκολο πράγμα την τελευταία στιγμή.

Αντιστοίχως, εμείς Δευτέρα – Τρίτη είχαμε γύρισμα με τη συμμετοχή γονιών που είχαν παιδιά με αναπηρία και επισκέψεις σε αντίστοιχες δομές. Νύχτα η υπεύθυνη της μιας δομής –στην Παλλήνη– μου έστειλε μήνυμα «Ισχύει το γύρισμα;», «Κρίνοντας από τον καιρό σήμερα, τι να σας πω; Πρώτη φορά, νομίζετε, θα πέσουν έξω; Εχω βαρεθεί να περιμένω το δράμα! Ας πούμε ότι ισχύει, αφού όλο το συνεργείο είναι πανέτοιμο και αν έρθει η συντέλεια…» έκλεισα με ειρωνεία. Μετά μίλησα με φίλο στα βόρεια. «Βλέπεις χιόνι να έρχεται;», «Ολα μια χαρά, αλλά είπαν ότι από αύριο…», «Το τι λένε, άσ’ το….». Η Κυριακή μου έκλεισε με μια κοινοποίηση στο Facebook: «Κοιτάς τον καιρό και αναρωτιέσαι που είναι κρυμμένη η Κάντιτ Κάμερα» (Ετσι προδίδεται και η ηλικία του ανθρώπου). Μια κοινοποίηση που δείχνει καχυποψία, πικρή πείρα, αλλά και τσαντίλα για την αναταραχή ενός προγράμματος που στήσαμε με κόπο.    

Δευτέρα ξημερώνει. Δέχομαι τηλέφωνο από μητέρα παιδιού με αναπηρία. «Μόλις με ειδοποίησαν, Δευτέρα-Τρίτη και Τετάρτη κλειστή η δομή». Γνωρίζοντας πόσα έχει τραβήξει τη μακρά διάρκεια του κορονοϊού με το παιδί συνεχώς στο σπίτι, αλλιώς σφίγγεται η ψυχή μου. «Θα βρούμε λύση άλλη μέρα», την καθησυχάζω. «Περίμενε να μιλήσω με τον φροντιστή του… Μήπως… Περίμενε», κάνει προσπάθεια. «Πώς είναι ο καιρός εκεί;», ρωτάω. «Μια χαρά», απαντάει. Τελικά θα έρθει στο γύρισμα, αναλαμβάνει ο φροντιστής. Επικοινωνώ με το συνεργείο. «Σε 5 λεπτά ήμαστε στο στούντιο. Εχουμε ξεκινήσει από το χάραμα. Ολα στον δρόμο εντάξει». Μιλάω με Διόνυσο. «Ρίχνει χιόνι». Αρχίζει και στα νότια, τόσο που να παίρνεις χαρά παιδιού. Χιονίζει! Πόσο, δα, να χιονίσει στα νότια; 

— Δευτέρα στις 9.00 αρχίζουμε γύρισμα. Χιονίζει ωραία. Μου τηλεφωνούν από Παλλήνη. «Πρέπει να το ακυρώσουμε». Μου τηλεφωνούν από Καστρί. «Χιονίζει πολύ. Πρέπει να το ακυρώσουμε». Ακυρώνω όλα των δύο ημερών. «Με το που λήγει το γύρισμα, όλοι στα σπίτια μας», λέω και στιγμιαία ονειρεύομαι ωραία! Φαγάκι, τζακάκι… Ενώ σβέλτα περνάνε ριπές από το γύρισμα προηγούμενης εβδομάδας σε Κέντρα Αστέγων και μπερδεύεται το συναίσθημα βιαίως. Σε κρίση αυτοκριτικής κοινοποιώ «Ηθελες πλακίτσες, Ρεάκι. Πού είναι η Κάντιτ Κάμερα, ειρωνευόσουν για το κλείσιμο των σχολείων. Καλά που δεν είμαι Πρωθυπουργός». 12.40 τελειώνουμε. Πλέον χιονίζει κανονικά. Αμαθοι οι Νότιοι, χαιρόμαστε. Ακούω το δρομολόγιο του καθενός: Νέα Σμύρνη, Νέος Κόσμος, Καλλιθέα και μόνο ένας Βόρειος, ο Βασίλης, που αμφιταλαντεύεται: «Από πού να πάω;». «Μα φυσικά από Αττική Οδό», συμφωνούμε όλοι ομόφωνα. «Η Αττική Οδός δεν κλείνει ποτέ», «Τόσα λεφτά εισπράττουν» σιγοντάρει κάποιος. 

— Δευτέρα στις 3.30 μμ επικοινωνώ με έναν έναν. Το «κλιμάκιο» των Νοτίων και Κεντρώων. Ανταποκριτές εκ του προχείρου. «Τώρα έφτασα! Το πιστεύεις;», «Δεν είναι δυνατόν». «Ο Βασίλης;» ρωτάω για τον μόνο Βόρειο. «Ο Βασίλης ΘΑ έφτασε» λέμε αφελώς. Εκείνο το «ΘΑ», το μέγα λάθος. Ο Βασίλης εγκλωβισμένος στην Αττική Οδό. Ακόμα; 4, 5, 6, 7, 8, 10, 12… Ακόμα; Δεν είναι δυνατόν! Νύχτα εγκλωβισμένος από το μεσημέρι. Τρέμω για την υγεία του. Δεν πρέπει να του τηλεφωνούμε γιατί δεν έχει φορτιστή.

Κολλάμε στις τηλεοράσεις. Αν ζούμε το δράμα τόσο έντονα από οθόνης, σκέψου όσους είναι εκεί! Φουντώνει θυμός. Παρατηρούμε το αντίθετο ρεύμα άδειο και σκεφτόμαστε απλά. Διαισθανόμαστε μια λύση. «Γιατί δεν σπάνε το διάζωμα»… Ολοι κάτι σκαρφιζόμαστε, άτεχνα από τα σπίτια μας, σε αναμμένα κάρβουνα. «Κάτι να κάνουμε»… «Ο στρατός» ξεπετάμε εκ μνήμης. Είμαστε σε κίνηση, αν και ακίνητοι. Κάτι να γίνει! Παραλλήλως, απάθεια… Αδιανόητη. Πού είναι οι υπεύθυνοι της Αττικής Οδού; Τι κάνουν; Υφίστανται; Αυτοί δεν είναι επιχειρηματίες, είναι αγύρτες. Τυχοδιώκτες. Εισπράκτορες. Άυπνη. 3, 4, 5… Μιλάμε ο ένας με τον άλλον. Συνεννοούμαστε: «Οποιος έχει νέα του Βασίλη, να το πει και στους άλλους ό,τι ώρα και να είναι».         

— Τρίτη χάραμα έρχονται φωτογραφίες στο κινητό μου από το χιονισμένο μπαλκόνι μιας γυναίκας που μέρα τη μέρα κόβεται το νήμα της ζωής της. Το καλοκαίρι μού έλεγε ότι ήταν προετοιμασμένη για την «αναχώρησή» της. Τα Χριστούγεννα, μου είπε: «Ρε Ρέα, θέλω να ζήσω. Εχω τόσα να κάνω! Είναι κρίμα να πεθάνω». Χαϊδεύω τα μάτια της μέσα από την οπτική της. «Τι ομορφιά το χιόνι, φιλενάδα» μου γράφει. Και σκίζομαι. Και διχάζομαι.

Στην τηλεόραση, ένας υπεύθυνος της Αττικής Οδού–με ουρά ανάμεσα στα σκέλια των χειλιών του– μιλάει όπως εκείνα τα σύγχρονα ρομπότ μηχανήματα που είναι προγραμματισμένα να λένε: «Εχετε δίκιο. Ηταν πρωτοφανές». Ηλίθια, «Εχετε δίκιο. Ηταν πρωτοφανές». Ξανά, «Εχετε δίκιο. Ηταν πρωτοφανές». Ρομποτικά «Εχετε δίκιο. Ηταν πρωτοφανές».

Ο Βασίλης, ο εγκλωβισμένος συνεργάτης μας, παραμένει εγκλωβισμένος. Πλέον σπάω τον κλοιό – 10.00 η ώρα το πρωί, του τηλεφωνώ. Θέλω να τον ακούσω η ίδια. «Αφήνω πια το αυτοκίνητο και θα πάρω τον Προαστιακό στις 12. Δεν μπορώ να σου μιλήσω. Ησύχασε, μωρέ!» με παρηγορεί αυτός εμένα και θυμάμαι μια φράση που μου είχε πει κάποιος στο Κέντρο Αστέγων: «Οταν ζεις το αδιανόητο, παύει να είναι αδιανόητο».

Ο εισαγγελέας επενέβη. Κολλάμε ξανά τα μάτια στις τηλεοράσεις. Κολλάμε τα μάτια στο διαδίκτυο. Ερχονται και άλλες φωτογραφίες του μπαλκονιού της Μ. Κι άλλη, κι άλλη. Κοιτάζω και το δικό μου μπαλκόνι. Βλέπω και δεν βλέπω. Μια άσπρη μέρα πάει χαράμι.  

— Και να σκεφτείς, το ημερολόγιο μου ξεκινάει με το ειρωνικό: «Κοιτάς τον καιρό και αναρωτιέσαι πού έχουν κρυμμένη την Κάντιτ Κάμερα…». Φαντάσου να ήταν τα σχολεία ανοιχτά.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News

Διαβάστε ακόμη...

Διαβάστε ακόμη...