Παρακολουθώντας κανείς την εκστρατεία «ανασύστασης» της επωνυμίας Τσίπρα, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι δύο πράγματα μπορεί να συμβαίνουν. Είτε ο πρώην Πρωθυπουργός τα κάνει όλα λάθος, είτε απευθύνεται σε πάρα πολύ λαϊκά κοινά. Ή, εναλλακτικό προς το δεύτερο σενάριο, θεωρεί ότι η κατάσταση στην αντιπολίτευση –και ειδικά στην κεντροαριστερή της πτέρυγα– είναι τόσο κακή, ώστε να αρκεί για την επανατοποθέτησή του μια εκστρατεία που πληροί τα κριτήρια ενός πολύ κακού κοινού.

Οπως και να ‘χει, ο πρώην Πρωθυπουργός έχει να επιδείξει ως τώρα φτωχές επιδόσεις που συνοδεύονται από διάφορες πολύ κραυγαλέες προσπάθειες εξωραϊσμού της κατάστασης. Αρκετά ΜΜΕ –και όχι μόνο περιθωριακά– εξακολουθούν να συγκρίνουν το ποσοστό «δυνητικής ψήφου» που καταγράφει ένα ενδεχόμενο κόμμα Τσίπρα με τα ποσοστά που καταγράφουν τα κόμματα στην πρόθεση ψήφου. Όμως τα δύο νούμερα αποτυπώνουν εντελώς διαφορετικά πράγματα και αυτό ανεξάρτητα από το ότι το «κόμμα Τσίπρα» δεν υπάρχει ακόμα. Σε κάθε περίπτωση, τα ποσοστά «δυνητικής ψήφου» του είναι πολύ κάτω από εκείνα του ΠΑΣΟΚ –καθιστώντας το κόμμα χωρίς κυβερνητική προοπτική–, κάτω ακόμα και από αυτά της Πλεύσης Ελευθερίας και περίπου στο επίπεδο εκείνων του ΚΚΕ. Στο επίπεδο της καθαρής πρόθεσης πάλι –αν μπορεί να υπολογιστεί σε μη υπάρχον κόμμα– τα πράγματα είναι κάπως καλύτερα: ένα ενδεχόμενο κόμμα Τσίπρα φαίνεται ότι θα μπορούσε να ανταγωνιστεί το ΠΑΣΟΚ για τη δεύτερη θέση, στη ζώνη του 10-12%.

Αυτό δεν εμποδίζει ιστοσελίδες αγνώστου ταυτότητας να ξεπετιούνται καθημερινά με clickbait τίτλους που παρουσιάζουν τον πρώην Πρωθυπουργό ως έναν επελαύνοντα Τζένγκις Χαν, που καλπάζει θριαμβευτής από την Κορέα ως την Κασπία Θάλασσα. Τίτλοι όπως «Τίποτα δεν τον σταματά» ή «Ξύπνησε και δεν πίστευε στα μάτια του ο Αλ. Τσίπρας» (!!!) παρελαύνουν στο Διαδίκτυο, ανάμεσα σε διαφημίσεις και κοσμικά νέα. Είναι άγνωστό εάν βρίσκουν αναγνώστες πρόθυμους να πιστέψουν ότι έτσι έχουν τα πράγματα, αλλά αναμφίβολα αναδεικνύουν ότι η επιχείρηση αναστήλωσης του Τσίπρα διαθέτει και λεφτά για ξόδεμα και αναλώσιμο μηχανισμό. Και αυτό ίσως είναι αρκετό για να τον καταστήσει τον κεντρικό παίκτη σε έναν χώρο που είναι υπαρκτός –χωρίς να είναι τεράστιος– και είναι αυτός που ζητά την ένωση με κάποιον τρόπο της Κεντροαριστεράς, ώστε να μετατραπεί σε αντίπαλο πόλο της Νέας Δημοκρατίας. 

Οι περισσότεροι που επενδύουν σε αυτό το σενάριο –και είναι άνθρωποι που ενίοτε προέρχονται από την τοπική αυτοδιοίκηση, τον συνδικαλισμό ή επαγγελματικά επιμελητήρια–, κατανοούν ότι η δυναμική του Αλ. Τσίπρα είναι αρκετά πιο υποτονική από όσο θα χρειαζόταν για να κάνει κόμμα, αλλά εκτιμούν ότι θα μπορούσε να αποτελέσει τη βάση για μια πλατφόρμα την οποία θα θέσει ο πρώην Πρωθυπουργός, καλώντας όλους τους άλλους να τον ακολουθήσουν.

Αυτή τη στιγμή τα τρία κλασικά κόμματα της Κεντροαριστεράς (ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ και Νέα Αριστερά) συγκεντρώνουν στις δημοσκοπήσεις κατά μέσο όρο μαζί αθροιστικά ένα ποσοστό που ξεπερνά κατά τι το 20% και άλλο ένα 10-11% συνωθείται στα λαϊκά τους παράγωγα (Πλεύση Ελευθερίας και Κίνημα Δημοκρατίας). Όσο στους πέντε σχηματισμούς υπάρχουν τμήματα που βρίσκουν αυτόν τον πληθωρισμό υποψηφιοτήτων ως πολυτέλεια, η δυνατότητα για όποιον έχει την ανάλογη προβολή να παίξει ρόλο ρυθμιστή είναι ανοιχτή.

Η πρώτη σχετική απόπειρα, πάντως, έγινε στη ΚΕΔΕ στις αρχές του μήνα και ήταν άγονη –αλλά έχει σημασία το πώς. Ο δήμαρχος Αθηναίων Χάρης Δούκας, που συνομιλεί και με τον ίδιο τον Αλ. Τσίπρα και με τις αντιλήψεις του, κατέβηκε αυτή τη φορά πολύ πιο οργανωμένος από όσο ήταν ένα χρόνο πριν στο συνέδριο της Ρόδου. Στη φαρέτρα του είχε και μια πλούσια ατζέντα αυτοδιοικητικών θεμάτων και μια ελπιδοφόρα γκάμα συμμαχιών. Αν έχασε –με μικρή διαφορά– το συνέδριο, αυτό δεν οφείλεται στους εκπροσώπους του ΚΚΕ, όπως έσπευσαν παραπειστικά να υποστηρίξουν αρκετοί αμέσως μετά, προκειμένου να διασκεδάσουν τις εντυπώσεις, αλλά –πολύ περισσότερο– στον Νίκο Ανδρουλάκη. Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, που δεν είχε καμία ιδιαίτερη πρεμούρα να βγει από το συνέδριο της ΚΕΔΕ κερδισμένη μια αντίληψη κεντροαριστερής σύμπραξης, εκφώνησε σε αυτό έναν λόγο αντι-κυβερνητικό με πολύ ισχυρές αντι-ΣΥΡΙΖΑ πινελιές, μετατρέποντας την προσπάθεια του ανταγωνιστή του για την ηγεσία του κόμματος να βρει συμμαχίες, σε Γολγοθά. 

Για τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ είναι σαφές ότι οποιοδήποτε διακομματικό εγχείρημα της Κεντροαριστεράς δεν τον εμπεριέχει σε ηγετικό ρόλο. Είναι επομένως λογικό να επιχειρεί να ψαλιδίσει τέτοια εγχειρήματα και την ίδια ώρα να κάνει μια ύστατη προσπάθεια να «ξεκολλήσει» το ΠΑΣΟΚ από τα μίζερα ποσοστά, που κινούνται σταθερά στα όρια των επιδόσεων του Ευ. Βενιζέλου το 2012. Πολλοί πιστεύουν ότι αν ήταν να συμβεί κάτι τέτοιο, θα είχε συμβεί ήδη. Άλλοι πάλι, επισημαίνουν ότι εάν το ΠΑΣΟΚ διατηρήσει τη δεύτερη θέση μετά το πέρας των αναταράξεων στην Κεντροαριστερά, θα αναπτύξει αναγκαστικά δυναμική στη συνέχεια.

Στο μεταξύ, αυτή η δυναμική είναι για όλες τις εκδοχές της Κεντροαριστεράς κάτι σαν την Ιθάκη και τον σοσιαλισμό σε μια πρόσφατη άτυχη δήλωση του Τσίπρα: όσο την πλησιάζουν τόσο ξεμακραίνει. 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News