Ναι, σίγουρα είναι ωραίο το καλοκαίρι. Συμβολίζει όμως κάτι εφήμερο. Ισως και την επιπόλαιη σχέση με τον εαυτό μας. Ο χειμώνας θέλει δέσμευση. Εχει το «έλα κοντά γιατί κρυώνω». Οχι το «κάνε πιο πέρα γιατί ζεσταίνομαι».

Ο χειμώνας σε κλείνει προς τα μέσα. Σου βγάζει το αρχέγονο αίσθημα της αυτοσυντήρησης. Σε κλείνει μέσα στο σπίτι-σπηλιά όταν βρέχει πολύ. Σε κλείνει μέσα στο παλτό-προβιά ζώου όταν φυσάει και κάνει κρύο κι εσύ για κάποιον λόγο είσαι αναγκασμένος να βρίσκεσαι εκεί έξω.

Η ευχή «καλό χειμώνα» ισοδυναμεί στην Ελλάδα, τη χώρα του ήλιου, με χυδαία βρισιά.

Ομως ο χειμώνας είναι εξίσου, αν όχι πιο σημαντικός από το καλοκαίρι. Δεν είναι δυνατόν να ζούμε μόνο για Ιούλιο και Αύγουστο, ή για ακόμη λιγότερο, για όσες εβδομάδες διαρκεί η καλοκαιρινή μας άδεια.

Και τον υπόλοιπο χρόνο τι κάνουμε; Πώς την παλεύουμε; Τι μας συμβαίνει έξω από αυτή τη θερινή παρένθεση; Πώς ζούμε, ή μάλλον, ζούμε καθόλου; Ή μετράμε αντίστροφα μέχρι την επόμενη εαρινή ισημερία;

Βρισκόμαστε στο μάτι του κυκλώνα ούτως ή άλλως. Δεν περιμέναμε τους μετεωρολόγους που έχουν εξελιχθεί σε σταρ ή παντοδύναμους προφήτες που προμηνύουν συντέλειες για να το καταλάβουμε.

Η βροχή έπεσε και πέφτει, αλλά η Κιβωτός του Νώε δεν μπορεί να σαλπάρει λόγω απαγορευτικού. Δύσκολες άλλωστε εποχές για να ζευγαρώσουν όλα τα συνηθισμένα και ασυνήθιστα είδη αυτού του κόσμου.

Ο «Ζορμπάς» κάνει θριαμβευτική επέλαση πάνω από μία χώρα που έχει σταματήσει να ζει με την ψυχή της και να αξιοποιεί και τις 365 ημέρες του χρόνου.

Πιθανότατα την επόμενη εβδομάδα να είναι όλα πάλι σαν καλοκαίρι. Ομως το ημερολόγιο σε λίγο θα γράφει επισήμως «χειμώνας» και δεν του αξίζει να τον σνομπάρουμε τόσο άσχημα.

Ο καιρός αλλάζει. Εμείς πότε;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News