Τους τελευταίους μήνες, λοιπόν, έχω φάει τα λυσσακά μου να καταλάβω τι ακριβώς λέει ο Ανδρουλάκης. Οχι τίποτα άλλο, φοβάμαι μην τυχόν και τον βρούμε ξαφνικά ισότιμο κυβερνητικό εταίρο του Κυριάκου ή του Τσίπρα, δίχως να έχουμε καταλάβει «γρυ» για το τι πρεσβεύει και που το πάει. Το έχουμε πάθει ξανά με τον Καμμένο, αν θυμάστε, και το πληρώσαμε ακριβά, το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού. Οπότε, όπου τον πετύχω, κάθομαι απέναντι του και τον ακούω ή τον διαβάζω.

Μήνες τώρα κάνω αυτή τη βαρετή δουλειά. Διότι είναι πολύ βαρετή, για να ακριβολογούμε. Καθότι ο Νίκος έχει αναπτύξει μια εκπληκτική ικανότητα να γενικολογεί χωρίς να λέει τίποτα, να αοριστολογεί δίχως να επικεντρώνεται πουθενά, να πατάει πάνω σε φράσεις ή λέξεις-κλειδιά δίχως να απομακρύνεται ποτέ από αυτά. Κάνει αέναους κύκλους γύρω από ασαφείς έννοιες, που ο καθένας μπορεί να τις ερμηνεύει κατά την κρίση του. Οι «θέσεις» του είναι σαν το νερό, παίρνουν το σχήμα του κάθε δοχείου που τις φιλοξενεί προσωρινά.

Μια φράση-κλειδί είναι η «αυτόνομη πορεία». Μια δεύτερη είναι το «στην πλάτη μου δεν θα γίνει πρωθυπουργός ούτε ο Τσίπρας, ούτε ο Μητσοτάκης». Μια τρίτη είναι το «σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση». Κι εκεί στερεύει το πράγμα. Τέταρτη σε αυτό το πεδίο δεν υπάρχει. Δεν τον νοιάζει όμως, του αρκούν αυτά τα τρία θέσφατα, με αυτά καλύπτει άνετα συνέντευξη ή ομιλία μιας ώρας. Εντάξει, όταν πρωτοανέλαβε, του δώσαμε αβάντζο κάποιο καιρό να μας πει και κάτι παραπάνω. Πλην εκείνος φρέναρε σε αυτά. Του αρκούν.

Και όταν τα αναλύσει από την καλή κι απ’ την ανάποδη, όταν τα φέρει κι έτσι κι αλλιώς, όταν τα ρίξει «ισομερώς» σε ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, μετά το γυρνά στην «κοινωνική κατοικία». Μας έχει μουρλάνει ο Νίκος με την «κοινωνική κατοικία». Οχι ότι είναι αμελητέο πρόβλημα τα ακριβά νοίκια και η ανυπαρξία σπιτιών για νέα ζευγάρια, αλλά κι αυτή η μανία του να εμφανίζεται διαρκώς σαν άλλος Κολόμβος που αντί για την Αμερική ανακάλυψε την «κοινωνική κατοικία» καταντάει ενοχλητική. Πόση «κοινωνική κατοικία» μπορούμε να καταναλώσουμε άραγε;

Τη βλέπω εγώ τη «στραβή» να πλησιάζει. Το μεσοσταθμικό δημοσκοπικό 16% της πρώτης Ανδρουλακικής περιόδου έγινε ήδη μεσοσταθμικό 13%. Πάνε δυο με τρεις μοναδούλες, μέσα σε τρεις μήνες. Αν συνεχίσει να λέει τα ίδια ασαφή και γενικόλογα, αν οι θέσεις παραμείνουν σαν δώρο που κρύβεται πίσω από κουρτίνα τηλεοπτικού παιχνιδιού και δεν ξέρουμε τι είναι, θα φθάσει το φθινόπωρο και θα το ποσοστό του θα φλερτάρει με το 10%. Αν το αφήσει να φτάσει εκεί δίχως να έχει κάνει κάτι δραστικό, θα ακροπατά ήδη στην άκρη της τσουλήθρας…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News