Εθνική τραγωδία. Εθνικό πένθος. Τα αντανακλαστικά είναι άμεσα και μαξιμαλιστικά. Στο συναίσθημα. Εκ των υστέρων, το εξαντλούμε. Εως την επόμενη τραγωδία. Γιατί στην πράξη δεν αλλάζει τίποτα.

Κι επαναλαμβάνεται η σκηνή που δείχνει πόσο απροετοίμαστοι είμαστε. Επιχειρησιακά και προληπτικά. Ξανά. Θρηνώντας δεκάδες νεκρούς. Αναζητώντας δεκάδες αγνοούμενους. Τον Ιούλιο του 2018. Τί; Δεν είμαστε τόσο φανταστικοί;

Ποια είναι η ανάπτυξη στην οποία βαδίζει η χώρα όταν δεν μπορεί να ανταποκριθεί στα στοιχειώδη; Όταν το κράτος δεν μπορεί να προστατεύσει τα βασικά ζητούμενα, τη ζωή, την περιουσία, την ελευθερία;

Ποιος είναι ο πολιτισμός που επικαλούμαστε και διαφημίζουμε ως κληρονομιά αιώνων, όταν ο πολιτισμός της καθημερινότητάς μας έχει καταλυθεί σε όλες του τις εκφάνσεις; Από τα βασικά, που έχουν να κάνουν με τη σχέση του πολίτη με τη δημόσια διοίκηση, την περίθαλψη, την ασφάλεια, τη στοιχειώδη ανταποδοτικότητα στις φοροδοτικές υποχρεώσεις.

Μιλάμε δεκαετίες για χωροταξικό σχέδιο, όταν η άναρχη δόμηση οργιάζει.

Η τοπική αυτοδιοίκηση ξοδεύει περισσότερη φαιά ουσία και χρήματα για το ποιον τραγουδιστή θα καλέσει στις «Γιορτές Πολιτισμού» τα καλοκαίρια και τις αργίες, παρά για να φροντίσει για την καθαριότητα και για τη βελτίωση της ζωής στον Δήμο ή την Περιφέρειά της.

Οι φορείς ασχολούνται περισσότερο με βαθυστόχαστα οράματα για το μέλλον, θεωρώντας όλα τα υπόλοιπα λυμένα.

Τα γλέντια και τα ευχολόγια μπορούν να στηρίξουν ένα Δελτίο Τύπου με το ανάλογο φωτογραφικό υλικό. Στο παράλληλο σύμπαν.

Κι έρχεται ξανά η ώρα που η ωραιοποιημένη εικόνα καίγεται αυτή τη φορά στις φλόγες της Δυτικής Αττικής ή πνίγεται στις πλημμύρες της Μάνδρας. Ή βυθίζεται μαζί με το δεξαμενόπλοιο στη Σαλαμίνα και γεμίζει με πετρέλαιο τις ακτές.

Και κλαίμε για τη συμφορά που μας βρήκε. Η οποία μας ξεπερνά, ως θεομηνία ή συνωμοσία. Μια «ασύμμετρη απειλή», ένα «ασύμμετρο φαινόμενο». Θρηνούμε τις αδικοχαμένες ζωές. Την καταστροφή του περιβάλλοντος. Που είναι τόσο πολύτιμο όταν καταστρέφεται μαζικά, αλλά η μικρο-υποβάθμισή του κάθε μέρα μας αφήνει αδιάφορους. Για κανένα από τα παραπάνω δεν μπορούμε να πούμε ότι είμαστε ανυποψίαστοι. Το έργο το έχουμε ξαναδεί. Και κυρίως η κρατική μηχανή, που καλείται να ανταποκριθεί και να φροντίσει για τη στοιχειώδη λήψη μέτρων προστασίας ή ενός οργανωμένου σχεδίου αντιμετώπισης έκτακτων καταστάσεων.

Μετά σιωπή. Ο χρόνος βοηθά στη λήθη. Και η ιστορία επαναλαμβάνεται.

Τέσσερις μέρες μετά τη φονική πυρκαγιά στο Νέο Βουτζά και στο Μάτι, ο απολογισμός σοκάρει. Κυρίως για τις συνέπειες της ανυπαρξίας του κράτους στο να ανταποκριθεί εκεί που ο πολίτης τον χρειάζεται περισσότερο. Και θεωρεί δεδομένη τη συνδρομή του. Στη διασφάλιση της ζωής του πρωτίστως. Και κατ’ επέκταση της περιουσίας του.

Κι όμως. Ανθρωποι κάηκαν εγκλωβισμένοι ή προσπαθώντας να βρουν διέξοδο προς τη θάλασσα, άνθρωποι πνίγηκαν κολυμπώντας για ώρες μέσα στις αναθυμιάσεις. Οικογένειες ξεκληρίστηκαν. Συγγενείς αναζητούν οικείους που αγνοούνται. Σε μια περιοχή 40 χιλιόμετρα από το κέντρο της ελληνικής πρωτεύουσας. Όχι δύσβατη. Οχι απομονωμένη. Μια οικιστική περιοχή. Ενα δημοφιλές παραθεριστικό θέρετρο της Αττικής.

Τα διεθνή μέσα κάνουν λόγο για την πιο φονική πυρκαγιά τις τελευταίες δεκαετίες στην Ευρώπη.

Γιατί δεν υπήρξε έγκαιρη προειδοποίηση. Γιατί δεν υπήρξε σχέδιο για την απομάκρυνσή τους. Γιατί δεν υπήρξε μέριμνα για εμφανείς και σηματοδοτημένες διόδους προς τη θάλασσα, σε μια περιοχή που αν και δομημένη, είχε εμφανή προβλήματα ρυμοτομίας. Παρότι τόσα χρόνια, οι πυρκαγιές είναι το μπόνους του καλοκαιριού.

Εχουμε μάθει να περιμένουμε στις ουρές για την εξυπηρέτησή μας σε μια δημόσια υπηρεσία, να περιμένουμε μήνες για να διευθετηθεί ένα θέμα που έχει σχέση με τη δημόσια διοίκηση. Να μην έχουμε ανταπόδοση σε υγεία, περίθαλψη, υποδομές, σε όσα αποδίδουμε ως πολίτες. Έχουμε συνηθίσει στη μετριότητα.

Πώς όμως να συνηθίσεις ή να δικαιολογήσεις την έλλειψη πρόληψης, προετοιμασίας, εξοπλισμού, την καθυστέρηση ενημέρωσης για εκκένωση, αλλά και την απουσία ενός μηχανισμού αντιμετώπισης, όταν προκύπτει τέτοιος κίνδυνος;

Η ανοχή της μετριότητας δεν είναι ένδειξη συγκατάβασης ή ευγένειας. Είναι βαθύτατη προσβολή της ίδιας μας της ύπαρξης.

Σε αυτή τη χώρα που καλούμε τους ξένους να έρθουν γιατί είναι θαύμα να ζεις, αποδεικνύεται ότι ζεις από θαύμα.

Πόσο ντροπή.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News