Όσοι ακόμη στην ευρύτερη Κεντροαριστερά συνεχίζουν να προσδοκούν ότι ο πολύπαθος χώρος ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ μπορεί να ενωθεί και να αποτελέσει τον καταλύτη στις πολιτικές εξελίξεις και στην πορεία της χώρας για έξοδο από την πολύχρονη κρίση -κι είναι πολλοί όπως έδειξε η τελευταία δημοσκόπηση του 2016 της ΚΑΠΑ RΕSEARCH- αγωνιούν για τη έκβαση της  νέας απόπειρας ανασυγκρότησης του χώρου, με αφορμή την πρωτοβουλία των τριών πρώην υπουργών (Γιάννη Ραγκούση, Άννας Διαμαντοπούλου και Γιώργου Φλωρίδη) και στελεχών του ευρύτερου χώρου (Γιάννης Δατσέρης, Γιάννης Μεϊμάρογλου κ.α) παράλληλα με τις ανάλογες εξαγγελθείσες πρωτοβουλίες από τη Δημοκρατική Συμπαράταξη.

Η αγωνία τους δεν είναι αβάσιμη ούτε οι ίδιοι αιθεροβάμονες. Διαπιστώνεται πως όλες οι πλευρές αναγνωρίζουν κι αποδέχονται πια ότι η πολυδιάσπαση τρώει τα σωθικά της ευρύτερης δημοκρατικής παράταξης και η σύμπραξη όλων σε νέο κομματικό φορέα είναι αδήριτη συνθήκη για να βρει η ελληνική κοινωνία ξανά τα πατήματά της και η Ελλάδα την πορεία της στην Ευρώπη  βγαίνοντας οριστικά από τα Μνημόνια. Ιδίως με την πλήρη αποκάλυψη της αλλοπρόσαλλης ιδεοληπτικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ και την αδυναμία της ΝΔ να προτείνει ένα σχέδιο συνολικής ανασύστασης.

Ωστόσο παρατηρώντας τις αντιπαραθετικές αντιδράσεις, ιδίως στα κοινωνικά δίκτυα, για τη «πρωτοβουλία των τριών» μετριάζεται η αισιοδοξία  και ενισχύεται η προσμονή για την τελική έκβαση του νέου κύκλου συνεννόησης.

Τα πρωτοπαλίκαρα κάθε πλευράς μοιάζουν να έχουν «λύσει τα ζωνάρια» και να ετοιμάζονται για άγριο καβγά. Με σχόλια και αναρτήσεις καταφεύγουν από τη μια μεριά σε δίκη προθέσεων των τριών για συγκεκαλυμμένες προσωπικές επιδιώξεις μετεκλογικής συνεργασίας με τον Κυριάκο Μητσοτάκη και από την άλλη για παγιοποίηση του κομματικού μηχανισμού με προοπτική ένα ανομολόγητο φλερτ με τον ΣΥΡΙΖΑ .

Κι αυτός είναι ο χειρότερος κίνδυνος: να δηλητηριαστεί το κλίμα και να επικρατήσουν η αναμόχλευση παλιών προσωπικών διενέξεων, η καχυποψία και η έλλειψη εκατέρωθεν στοιχειώδους εμπιστοσύνης. Να οδηγηθεί η απαραίτητη δημόσια συζήτηση σε προσωπικές επιθέσεις και χαρακτηρισμούς, με υπονοούμενα και επιλεκτικές διαρροές.

Όσο δεν θα αμβλύνονται αυτά τα δεδομένα, με ψύχραιμες και χαμηλότονες παρεμβάσεις επί της ουσίας όλων των πολιτικών και οργανωτικών ζητημάτων, θα εγκυμονεί ο κίνδυνος να τιναχτούν όλα στον αέρα. Γιατί από την ώρα που κοινή εκτίμηση όλων είναι ότι με την κυβερνητική πρακτική των ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ η Ελλάδα σέρνεται και πάει ολοταχώς προς τα πίσω και η ΝΔ δεν δείχνει σαφή διάθεση να αλλάξει νοοτροπία, το ζητούμενο δεν είναι πια η δικαίωση του ενός ή του άλλου για όσα συνέβησαν στη κοινή πορεία των περισσοτέρων στο ΠΑΣΟΚ ή το ποιος θα έχει το πάνω χέρι. Ζητούμενο είναι ο σχηματισμός ενός κομματικού φορέα ο οποίος θα γίνει ο άλλος πολιτικός πόλος απέναντι στη Δεξιά η οποία όπως όλα δείχνουν θα είναι το πρώτο κόμμα στις επόμενες εκλογές. Το δίλημμα με άλλα λόγια είναι αν όλοι οι εμπλεκόμενοι στο εγχείρημα θέλουν να συμβάλουν εποικοδομητικά στην ίδρυση ενός σύγχρονου φορέα της σοσιαλδημοκρατίας ή επιθυμούν την εκπλήρωση των προσωπικών τους φιλοδοξιών.

Για να επιτύχει η κοινή προσπάθεια, ένας δρόμος υπάρχει. Απαιτείται άπαντες να μιλήσουν ειλικρινά, χωρίς υπαινιγμούς, να συζητήσουν με ανοιχτά χαρτιά χωρίς καταλογισμό προθέσεων, με διάθεση κατανόησης και σύνθεσης κι όχι αναζητώντας την ευκαιρία ξεκαθαρίσματος λογαριασμών του παρελθόντος. Είναι σαφές πως σε αντίθετη περίπτωση η υπόθεση θα αποτύχει και, τόσο ο Αλέξης Τσίπρας όσο και ο Κυριάκος Μητσοτάκης, στο πλαίσιο της δικής τους πολωτικής αναμέτρησης, θα «σκυλεύσουν» στο αδυνατισμένο σώμα της Κεντροαριστεράς. Και αυτό ιστορικά θα είναι πρωτόγνωρο και επικίνδυνο για τη πορεία της χώρας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News