Προχτές το βράδυ, βγαίνοντας από το σπίτι μου, είδα στο απέναντι πεζοδρόμιο έναν κύριο να κρατά στα δυο του χέρια ένα λευκό, κατάλευκο περιστέρι. Προς στιγμήν νόμιζα ότι ονειρευόμουνα. Έκατσα ακίνητη και παρατηρούσα αυτή την αλλόκοτη εικόνα. Ο κύριος έσκυψε και εναπόθεσε στο πεζοδρόμιο το λευκό πουλί. Μαλακά. Τρυφερά. Μετά το ξαναπήρε στα χέρια του και προσπάθησε να το κάνει να πετάξει ψηλά. Τίποτα. Το περιστέρι έπεσε στη γη και άρχισε να περπατάει σιγά- σιγά αφήνοντας πίσω του τον 60άρη κύριο. Εκείνος, σηκώθηκε, τίναξε το σκονισμένο του παντελόνι και συνέχισε τοn δρόμο του γυρίζοντας πού και πού να ρίξει μια ματιά στο περίεργο πλάσμα που είχε ανταμώσει. Στο πλάσμα που του είχε κάνει σαφές ότι δε χρειαζόταν τη βοήθειά του.

Έφυγα κι εγώ. Πήγα σε μια δουλειά και επέστρεψα 2 ώρες αργότερα. Βράδυ, πια. Το περιστέρι ήταν ακόμα εκεί, στην ίδια θέση. Είχε κουρνιάσει στο μαρμαράκι της εισόδου ενός Καφέ, ακριβώς κάτω από ένα φανάρι/προβολέα του Δήμου. Είχε φουσκώσει τα ολόλευκα φτερά του και καθόταν ήσυχο-ήσυχο. Οι διαβάτες περνούσαν από δίπλα του και δεν το έβλεπαν. Κανείς δεν το πρόσεχε.

Και μετά, μου ήρθε η σκέψη: κι αν είναι ένα αγγελάκι που έπεσε από τον ουρανό; Η περιγραφή ταιριάζει απόλυτα. Περιστέρι, ολόλευκο, με τιτάνια ψυχραιμία και ηρεμία. Ναι, ξέρω ότι διαβάζω πολλά παιδικά παραμύθια τώρα τελευταία αλλά αυτό που βλέπουν τα μάτια μου δεν μπορεί να το ακυρώσει η λογική μου. Ούτε η καζούρα που, έχετε μπει στον πειρασμό να, μου κάνετε!

Προσπάθησα να φανώ ψύχραιμη. Έκανα μεταβολή και μπήκα στο σπίτι μου.

Το κάτασπρο πτηνό έμεινε στο κεφάλι μου για καμιά ώρα ακόμη ώσπου ο Μορφέας με πήρε στην αγκαλιά του.

Γιατί σας τα γράφω όλα αυτά; Γιατί απόψε, δεύτερο βράδυ στη σειρά, το περιστέρι ήταν στην ίδια θέση, στο ίδιο σημείο. Και, ναι, μπορεί να με περίμενε. Πήγα κοντά. Έμοιασε να φοβάται λίγο και, ανοίγοντας τα φτεράκια του, πέταξε ψηλά και μετά από 1-2 λεπτά ξανακατέβηκε στη γνωστή του γωνία. Εγώ είχα ήδη απομακρυνθεί για να μην του χαλάσω τη βολή. Μα, τι άγγελος είναι αυτός; Από πού ήρθε; Τι θέλει;
Γύρισα στο σπίτι. Αμίλητη. Έφτιαξα κάτι να φάω και μετά από μισή ώρα πήρα στα χέρια μου 2 φέτες ψωμί και ξανακατέβηκα στο ισόγειο. Το περιστέρι, εκεί. Ακόμα. Σημειώνω ότι μένω σε έναν δρόμο στον οποίο περνούν συνέχεια αυτοκίνητα και πεζοί. Συνέχεια. Πέρασα απέναντι και πήγα δίπλα του. Εκείνο ατάραχο. Σκόρπισα τις φέτες με τα χέρια μου και τις έκανα ψιχουλάκια. Το περιστέρι ήρθε δίπλα μου και άρχισε το τσίμπι-τσίμπι. Αυτή η εικόνα με γαλήνεψε, με μαλάκωσε. Έσβησε, έστω και για λίγο, τις δυσκολίες της καθημερινότητας. Το αγγελάκι μου είναι ακόμα εδώ. Κι εγώ το βοηθάω όπως μπορώ. Για όσο θα είναι εδώ. Για όσο θα μπορώ.

Χριστούγεννα 2013. Ένα μικρό, ένα τόσο δα θαυματάκι, με έβαλε μέσα στο πνεύμα των γιορτών. Για όσο…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News