Τον τελευταίο καιρό, όποτε ακούω καλό τραγούδι, κατά μία περίεργη σύμπτωση(;), ένα όνομα «κρύβεται» πίσω του: Άρης Βλάχος. Εξαιρετικά καινούργια τραγούδια στο «Λευκό Χαρτί», τον τελευταίο προσωπικό δίσκο της Ηρώς Σαΐα , αλλά και μια προσωπική του δισκογραφική δουλειά με το γενικό τίτλο «Ένα-ένα» και τις συμμετοχές σημαντικών ερμηνευτών. Επιπλέον των παραπάνω, στο youtube κάνει εντύπωση η οπτικοποιημένη μορφή του «Και συ να χάνεσαι» (στίχοι: Χρήστου Σταυρακούδη) με τις φωνές των Σταμάτη Κραουνάκη και Πάνου Μουζουράκη. Ένα «κλιπάκι» που ξεπερνά τα συνηθισμένα ελληνικά στάνταρ και συναγωνίζεται επάξια άλλες animated προσπάθειες οπτικοποίησης που γνωρίζουμε από καλλιτέχνες του εξωτερικού. Συμπτώσεις δεν υπάρχουν. Ο Άρης Βλάχος παρουσιάζει τα τραγούδια του και τη δουλειά του σε δυο προσωπικές συναυλίες στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης τις Τρίτες 11 και 18 Φεβρουαρίου. Στο πλευρό του, οι ερμηνευτές του. Με αφορμή το βιντεάκι στο youtube και ουσιαστική ευκαιρία τις παραστάσεις αυτές, κάναμε μια σύντομη κουβέντα με τον Άρη.

Τι θα παρουσιάσεις στις δυο βραδιές (11 και 18 Φεβρουαρίου) στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης;
Θα παρουσιάσω ένα πρόγραμμα με τραγούδια από τις δυο δισκογραφικές δουλειές μου «Ένα-ένα» και «Λευκό Χαρτί», ανέκδοτα τραγούδια μου, που πρόκειται να κυκλοφορήσουν σύντομα και άλλα αγαπημένα μεγάλων συνθετών. Έχω τη χαρά να φιλοξενώ σπουδαίους ερμηνευτές, όπως είναι οι Σταμάτης Κραουνάκης, Γιώργος Μαζωνάκης, Πάνος Μουζουράκης, Ηρώ Σαϊα, Αργυρώ Καπαρού, Ζωή Παπαδοπούλου, Κώστας Μπουγιώτης, Αναστασία Έδεν και Jerome Kaluta με μια καταπληκτική ομάδα μουσικών και παράλληλη εικαστική δράση από τη ζωγράφο Έλλη Βέλλιου.

Η δισκογραφία, όπως την είχαμε γνωρίσει στα προηγούμενα χρόνια, μάλλον καταρρέει. Ποια, βλέπεις να είναι, η διάδοχη κατάσταση και τι είναι αυτό που σε κάνει να θέλεις να κυκλοφορείς καινούργιους δίσκους;
Θα έλεγα ότι έχει καταρρεύσει εδώ και καιρό. H διάδοχη κατάσταση είναι η άμεση επικοινωνία του καλλιτέχνη με τον κόσμο και την πραγματικότητα που βιώνουμε. Nομίζω ότι κανένας νέος καλλιτέχνης δεν έχει τη διάθεση πια να κυκλοφορήσει έναν καινούργιο δίσκο, τον οποίο αναπόφευκτα θα τεμαχίσει και θα πολτοποιήσει το διαδίκτυο και ο ίδιος θα κερδίσει μόλις 1 ευρώ το τραγούδι – και αν. Τόσο κοστολογείται σήμερα η δημιουργία, η ψυχή και ο κόπος μας! Νομίζω ότι σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα θα έχει εξαλειφθεί αυτό το «άθλημα». Το θέμα είναι αυτό να μας οδηγήσει προς την άμεση επαφή με τον κόσμο και όχι προς την ιντερνετική απομόνωσή μας.     

Η σύγχρονη τάση στην ελληνική μουσική παραγωγή είναι το «With a little help from my friends», που ίσως παλαιότερα ονομαζόταν «αφιλοκερδώς». Δέχτηκες τέτοια βοήθεια, τόσο για το «Ένα-ένα», όσο και για τις άλλες σου δουλειές; Αντίστοιχα, προσφέρεις κι εσύ βοήθεια στους φίλους σου που κάνουν δικές τους δουλειές;
Χωρίς φίλους δεν κάνεις τίποτα, ειδικά αυτές τις δύσκολες εποχές. Αν δεν βοηθήσει ο ένας τον άλλον, τότε πώς;

Πώς προέκυψε το εξαιρετικό – ειδικά για τα ελληνικά δεδομένα – βιντεάκι του «Και συ να χάνεσαι»; Ποιος το έχει κάνει;
Ο Ορέστης Συμβουλίδης και ο Αντώνης Λάριος, δυο εξαιρετικοί νέοι καλλιτέχνες, με τους οποίους πήραμε την απόφαση να κάνουμε κάτι ξεχωριστό, σε πείσμα των εποχών. Είναι μια δουλειά η οποία πήρε δυο μήνες για να στηθεί και άλλο τόσο για να πραγματοποιηθεί. Δεν ήταν καθόλου απλό αλλά άξιζε!

Ο Ράινε Μαρία Ρίλκε (Γράμματα σε έναν νέο ποιητή) έλεγε ότι το χειρότερο πράγμα που συνέβη ποτέ στην τέχνη είναι η κριτική. Συμμερίζεσαι αυτή την άποψη; Πώς δέχεσαι εσύ την κριτική (θετική-αρνητική); Σου έχει τύχει να λάβεις θετικές κριτικές για κάτι που δεν θεωρούσες ότι το άξιζε – και το αντίθετο;
Και βέβαια μου έχει συμβεί! Είναι το παράλογο αυτού του χώρου. Δεν μπόρεσα ποτέ να το καταλάβω, αλλά απ’ την άλλη πολλές φορές ως καλλιτέχνης δεν έχεις καθαρή κρίση για το έργο σου. Το πιο απλό και καθημερινό παράδειγμα για μένα είναι η γυναίκα μου, η οποία ακούει πρώτη αυτά που γράφω και συνήθως της αρέσουν αυτά που εγώ δεν τους δίνω και πολύ σημασία. Τις περισσότερες φορές έχει δίκιο. Πιστεύω πως πρέπει να γίνεται κριτική σε έναν καλλιτέχνη, αλλιώς θα μένει στάσιμος.

Έχεις επιλέξει τον ρόλο του δημιουργού, που -αντίθετα από εκείνον του ερμηνευτή- δεν είναι τόσο προβεβλημένος. Θα περνούσες ποτέ στην «απέναντι όχθη»;
Αυτό είναι κάτι που δεν επιλέγεις, έρχεται μόνο του και σε βρίσκει. Ως ερμηνευτής-μουσικός έχω κάνει και συνεχίζω τη θητεία μου. Ως ερμηνευτή – τραγουδιστή δεν μπορώ να με φανταστώ!

Θυμάσαι πότε άκουσες για πρώτη φορά ένα τραγούδι σου στο ραδιόφωνο; Ποιο ήταν αυτό και σε ποια συγκυρία; Ακούς ραδιόφωνο σήμερα;
Το πρώτο τραγούδι μου, που άκουσα σε ραδιόφωνο, ήταν το «Ένα-ένα», δηλαδή σχετικά πρόσφατα. Ναι, ακούω ράδιο, αν και, τώρα πια, με δυσκολία βρίσκω κάτι που να μ’ αρέσει.

Υπάρχει μια μεγάλη συζήτηση, που κρατάει πολλά χρόνια, για τη σχέση της τέχνης με τον βιοπορισμό. Βιοπορίζεσαι αποκλειστικά από τη μουσική;
Δεν ξέρω αν έχω σταθεί τυχερός, αλλά η ζωή δεν με ανάγκασε ποτέ να κάνω κάποια άλλη δουλειά. Από πολύ μικρός σπουδάζω, δουλεύω και ζω από τη μουσική και ελπίζω να συνεχίσω έτσι.

Η καλλιτεχνία, όταν είναι συνδεδεμένη με τον βιοπορισμό, είναι ανεπηρέαστη;
Όχι δεν μένει ανεπηρέαστη, αλλά και γιατί να μείνει; Άλλωστε η τέχνη για μένα δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα αντίγραφο της ζωής μέσα από τη ματιά του καλλιτέχνη.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News