Η αναμονή στα σαλόνια των ιατρείων είναι η δεύτερη μεγαλύτερη περιπέτεια που μπορεί να βιώσει κάποιος στη διάρκεια της ζωής του. Η πρώτη είναι η αναμονή στην ουρά για τουαλέτα σε μπαρ. Κοινό χαρακτηριστικό και των δύο είναι ο τελικός προορισμός που μοιράζεσαι με κάμποσους αγνώστους. Ίσως και η ανυπομονησία για αυτόν. Λοξές αμήχανες ματιές που σαν στόχο έχουν την ένταξη του άγχους σου σε μία ομάδα. Ο άνθρωπος λειτουργεί πάντα καλύτερα όταν νιώθει μέλος μιας ομάδας, λες και η συλλογικότητα απλώνει τις φτερούγες της και κλωσάει ασφάλεια. Ως προς αυτό, τα σαλόνια των ιατρείων έχουν ένα βασικό πλεονέκτημα που τα καθιστά καταλληλότερα ώστε να ξεκουράσεις λίγο την καθημερινότητα που περνάει από πάνω σου και που σαρώνει και την τελευταία στάλα ενέργειας.

Τα περισσότερα εξ αυτών θα συμπεριλαμβάνονταν μονίμως στην λίστα με τα DON'T σε κάποιο περιοδικό διακόσμησης, ως παραδείγματα προς αποφυγή. Ντάνες με περιοδικά τόσο πολυδιαβασμένα που οι σελίδες τους έχουν διπλώσει σαν ροδοπέταλα. Έπιπλα αταίριαστα μεταξύ τους, ατάκτως ερριμμένα στον χώρο, αδιαφορώντας για οποιονδήποτε κανόνα φενγκ σούι. Ακόμη και οι τοίχοι συμμετέχουν σ' αυτό το άτυπο γιουσουρούμ. Πίνακες, ξεθωριασμένα αντίγραφα γνωστών αριστουργημάτων, με μια στρώση σκόνη πάνω στο κάδρο να θυμίζει το χνούδι αμούστακου αγοριού, κάνουν το μάτι να εστιάζει στην πιο απίθανη λεπτομέρεια που πιθανώς να αγνοούσε κι ο καλλιτέχνης. Η αδιάφορη αυτή αισθητική βοηθά εκείνον που περιμένει καρτερικά την σειρά του, να στραγγίξει το μυαλό του και να το αφήσει να στάξει στο πάτωμα βάζοντας τη δική του υπογραφή στην αιωνιότητα όπως κάποτε σκαλίζανε B+M=LFE στα παγκάκια.

Σ' αυτούς τους χώρους λοιπόν δεν υπάρχει τίποτα που να προκαλεί τις αισθήσεις. Και δεν ξέρω κατά πόσο θα ήταν επιθυμητό κάτι τέτοιο. Η συγκέντρωση αγνώστων, που βρίσκονται σε πλήρη εγρήγορση, μέσα σε λίγα τετραγωνικά θα μπορούσε να δημιουργήσει εντάσεις. Κι ενώ μια τέτοια αναστάτωση είναι γενικώς αποδεκτή κι αναμενόμενη, δεν συμβαίνει το ίδιο και στα σαλόνια των ιατρείων. Εκεί η κατανόηση ισορροπεί με χάρη πάνω σε πουέντ, φλερτάροντας με τη συμπόνοια. Ναρκώνεσαι από την ησυχία που επικρατεί κι απλώς λιώνεις στο κάθισμα όπως τα ρολόγια του ψεύτικου Νταλί που βρίσκονται απεναντί σου. Την ώρα που έξω από την πόρτα του ιατρείου, ένα βαρύ λερωμένο σεντόνι έχει καλύψει την πόλη κι ο ήλιος φέγγει πίσω από αυτό κάνοντας τους λεκέδες να παίρνουν περίεργα σχήματα όπως τα σύννεφα στον ουρανό, εσύ απολαμβάνεις τον χρόνο που σου έχει χαριστεί. Την παύση που γεμίζει οξυγόνο τα εγκεφαλικά σου κύτταρα και για μια στιγμή εύχεσαι να μπορούσες να μπεις σε ένα κουτάκι. Οικειοθελώς αυτή τη φορά. Ένα κουτάκι κόκκινο. Όπως αυτό στον πίνακα του Μοντριάν που κάνει παρέα στα ρολόγια του Νταλί. Για λίγο. Ίσα-ίσα μέχρι να σταλεί το σεντόνι επιτέλους στο καθαριστήριο και να μυρίσει ωραία η μπουγάδα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News