Την εβδομάδα που μας πέρασε, επέστρεψα εκεί όπου νιώθω τα πιο όμορφα και έντονα συναισθήματα. Εκεί όπου κανένας και τίποτα δε μπορεί να με αγγίξει αρνητικά. Επέστρεψα στο χώρο μου, στη Νάουσα της Πάρου. Συνάντησα φίλους αγαπημένους και γνώρισα καινούργιους. Φατσούλες όμορφες, γυναίκες εκπάγλου καλλονής, κρουστά σεξαπήλ. Βρεθήκαμε όλοι εκεί ,με μία διάθεση αυτοσχεδιασμού και απόλυτης συνεργασίας και αποφασίσαμε να ανταλλάξουμε χαμόγελα  στο εστιατόριο του Μάριου!

Θυμάμαι το Μάριο από παιδάκι, να παίζει και να τρέχει ανάμεσα στα τραπέζια στο λιμανάκι της Νάουσας και αργότερα έφηβο, να βοηθάει στο σερβίρισμα των πιάτων στο εστιατόριο των γονιών του. Βλέπετε ο Μάριος, είναι το τελευταίο μέλος της οικογένειας Τσαχπίνη, ιδιοκτήτες του καταπληκτικού «Ουζερί των Ναυτικών». Με το πέρασμα των ετών μεγάλωσε, έγινε αυτό που λέμε σωστό αντράκι, άνοιξε τα δικά του φτερά, δημιουργώντας το δικό του χώρο, σε χρώμα λευκό – γαλάζιο, με υπέροχους καναπέδες, που φέρει και το όνομα του. Μάριο!

Εκεί στο χώρο του, ο Μάριος αποφάσισε να εκτεθεί, με τον πιο γλυκό τρόπο. Έκανε το συναίσθημα του έκφραση και κατ’ επέκταση λόγο, λόγο γευστικό, έτοιμος να τον μοιραστεί απλόχερα, με όλους εμάς, με μια αισθητική που έγινε η ηθική του. Κατέθεσε ψυχή, ψυχή βαθιά, έμπνευση, φαντασία, δημιουργία. Γενναιόδωρος όσο λίγοι με την ποιότητα των πρώτων υλών, με λαχανικά που ο ίδιος καλλιεργεί στο μποστάνι του, μη ξεχνάμε πως ο Μάριος ακολούθησε σπουδές στη γεωπονική, δημιούργησε από κοινού με τον σεφ Νίκο Γκούμπλια το μενού, πιάτα που έκαναν την Αννούλα, τη γευσιγνώστρια της παρέας, να γουρλώσει τα υπέροχα μεγάλα εκφραστικά της μάτια και να τον κυνηγάει κάθε τόσο για τα μυστικά που κρύβονται πίσω από αυτά! Από το ταρτάρ καπνιστού σολομού, το καρπάτσιο τόνου με καπνιστό αλάτι, το κριθαράκι με σαφράν, σπαράγγια και θαλασσινά, το ψητό χταπόδι με σάλτσα κάπαρης και μπούκοβο  έως το απίθανο κιουνεφέ με γλυκιά μυζήθρα Νάξου συνοδευόμενο από παγωτό καϊμάκι, όλα μα όλα συνθέτουν ένα μοναδικό μωσαϊκό γεύσεων.

Ο Μάριος, που αντιλαμβάνεται το χώρο του, όχι ως απλό εστιατόριο, με τη στενή έννοια του όρου, αλλά ως προέκταση του ίδιου του τού σπιτιού, όπου προσκαλεί γνωστούς και φίλους, διαμορφώνοντας πολλές φορές ο ίδιος το μενού, μετέφερε την παιδεία του, την κουλτούρα του, την αγάπη του και στην ομάδα του service, σε σημείο που η Ελευθερία, ο Αλέξανδρος και η Camila να θεωρούνται μέλη μιας παρέας , που απλά, όλοι βοηθούν στη μεταφορά  των πιάτων από την κουζίνα, προσφέροντας τα πάντα όμως με επαγγελματική συνείδηση. Το «Μάριο», στο λιμανάκι της Νάουσας, αποτελεί μια de profundis εξομολόγηση γαστρονομικού πάθους, όπου όλοι νιώθουμε απόλυτα οικεία και που τα λόγια από το τραγούδι της σειράς “Cheers” βρίσκονται στη σωστή τους διάσταση. “Sometimes you wanna go, where everybody knows your name and they ‘re always glad you came!”.

Κλείνω με τον ίδιο τρόπο που ξεκίνησα, χρησιμοποιώντας τα λόγια καρδιάς της φινέτσα της Αλίκης, που η ίδια ένιωσε την ανάγκη να προσφέρει στον οικοδεσπότη το πρώτο βράδυ που φάγαμε εκεί. «Μάριε, ευχαριστούμε για τη φιλοξενία!».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News