Πήγες στην εκκλησία Μεγαλοβδομάδα; Άναψες κεράκια; Προσευχήθηκες; Μετανόησες; Υποσχέθηκες στον εαυτό σου (και στον Θεό σου) ότι θα προσπαθήσεις να γίνεις ανθρωπινότερος; Τελικά, έμαθες πως στη θέωση φτάνεις, όταν πιάνεις πάτο; Όταν συγχωρείς; Όταν σε πνίγουν οι ενοχές; Όταν γίνεσαι ένα με τον εχθρό σου και θες να του δώσεις μια αγκαλιά;

Η Ανάσταση δεν είναι αυτό που μας έμαθαν. Ή μπορεί και να είναι. Αλλά μπορεί να είναι και κάτι άλλο. Αυτό που γεννιέται μέσα σου, όταν νιώθεις ελεύθερο παιδί. Όταν ξεχνάς να ορίζεις, τους άλλους και τα άλλα, με όρους μετρήσιμους. Όταν συναισθάνεσαι με ποιους θέλεις να είσαι και ποιους όχι. Όταν ταυτίζεσαι με των άλλων τα πάθη, τα λάθη και τους δικαιολογείς. Όταν μειώνεις την αυστηρότητά σου και την κριτική σου διάθεση. Την επικριτική. Όταν κατανοείς ακόμα και τις πιο ανοίκειες συμπεριφορές. Όταν αντιλαμβάνεσαι τις ανάγκες των άλλων. Τις κρυφές και τις φανερές. Δεν είναι εύκολο… Όταν μαθαίνεις να αγαπάς αυτό που θέλει ο άλλος. Όταν μαθαίνεις να τον κοιτάς στις λεπτομέρειες και στα δευτερόλεπτα. Όταν εκτιμάς την κάθε λεπτομέρεια και το δευτερόλεπτο της ζωής σου.

Γιατί στα γράφω αυτά; Γιατί με συγκίνησε ο έρωτας του Καμπουράκη. Μπορεί ο ίδιος να ισχυριστεί ότι ήταν μια παιδικότητα, ένα πείσμα, μια θαυμάσια ερωτική σχέση, αυτή του Λευτέρη και της Αγγέλως.

Προσωπικά, βλέπω μια θαυμάσια Ανάσταση Διαρκείας. Με άλφα και δέλτα κεφαλαίο. Γιατί δεν είναι λίγο ν’αγαπήσεις μέχρι τρέλας. Ούτε και εύκολο. Το μαζί και παράλληλα δεν είναι εύκολο. Το δύο σ' ένα δεν είναι εύκολο. Που αν το ψάξεις είναι ένα και μονάκριβο. Σαν την Ανάσταση. Ή μήπως τέτοια θαύματα ζούμε πολλά και καθημερινά;

Θέλω να σου ευχηθώ πολλές Αναστάσεις. Από κείνες τις μικρές και καθημερινές. Μιας και θαύματα δεν γίνονται πια. Εμένα μου κάνουν και οι πιο ταπεινές. Αυτές που ξαφνικά δίνουν φως και πολλή χαρά. 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News