Σε μια άλλη εποχή, μπορεί και σε μια άλλη χώρα, θα ήταν νεράιδα που τρέχει ξυπόλυτη, με τα μαλλιά ξέπλεκα μέσα στο δάσος και μαθαίνει τραγούδι στα αηδόνια. Όμως, στην πραγματικότητα, είναι σοπράνο και κάνει ατέλειωτες πρόβες για την επόμενη παράσταση, που θα ανέβει στο ΜΕΤ στη Νέα Υόρκη. Τη λένε Μυρτώ Παπαθανασίου και μόνο τα φωτεινά πράσινα μάτια της μπορούν να παραβγούν σε ομορφιά και καθαρότητα το κρύσταλλο της φωνής της.

Την άκουσα πρώτη φορά το καλοκαίρι που μας πέρασε στο Ηρώδειο, σε μια καθηλωτική ερμηνεία της Ντόνα Άννα, στην όπερα Ντον Τζιοβάνι του Μότσαρτ. Μπορεί να ευθυνόταν και η βαριά ιστορική ενέργεια του αρχαίου θεάτρου, κι όχι μόνο η σπαραχτική ερμηνεία της, αλλά κάποια στιγμή ένιωσα δάκρυα να κυλούν στα μάγουλά μου. Η εύθραυστη γυναίκα, που παρακολουθούσα στη σκηνή, έμοιαζε να φλέγεται από τον πόνο και το πάθος.

Έκτοτε, έψαξα να βρω να ακούσω όλες τις δουλειές της, επιβεβαιώνοντας αυτό που ήδη ήξερα: ότι η μελαχρινή Λαρισαία δικαίως έχει κλέψει την καρδιά όλων των θεατών. Οι διθυραμβικές κριτικές σε μεγάλα ΜΜΕ του εξωτερικού, οι σκηνοθέτες και οι κορυφαίες μουσικές σκηνές που «σφάζονται στην ποδιά της» για το ποιος θα την «πρωτοκλείσει» και τα πολλά βραβεία, για τις μοναδικές λυρικές της ικανότητες, αποδεικνύουν αυτό που λέμε μεταξύ μας με ενθουσιασμό, όσοι αγαπάμε το συγκεκριμένο δύσκολο μουσικό είδος: μια καινούρια ντίβα γεννήθηκε.

Μετά το θρίαμβο του La Bohème στο MET και του Chemins de l'amour στην Opéra de Rennes, η Μυρτώ ήρθε ξανά στην Ελλάδα, αρχικά για μια ιδιαίτερη συναυλία για την επέτειο των 100 χρόνων από την ίδρυση του Κρατικού Ωδείου Θεσσαλονίκης και στη συνέχεια, για την πρεμιέρα του Cosi fan tutte της ΕΛΣ. Και, όπως κάνει πάντα, ξεσήκωσε για άλλη μια φορά το κοινό, όχι μόνο με τη φωνή, αλλά και με το υποκριτικό της ταλέντο. Η πλαστικότητα του προσώπου, το οποίο βίωσε την κάθε νότα και συναίσθημα, το στήσιμο του σώματος, λες και υπάκουε πιστά στις οδηγίες ενός αόρατου σκηνοθέτη, «φώναζαν» ότι το ταλέντο της ελληνίδας σοπράνο είναι βαθύ και πολύπλευρο. Κι έτσι μια εύθραυστη, αλλά και παθιασμένη Φιοριλίτζι ξεσήκωσε τους θεατές, που δε σταμάτησαν το χειροκρότημα ούτε λεπτό.

Φαντάζομαι ότι σε κάθε όπερα του κόσμου, στην οποία εμφανίζεται συμβαίνει το ίδιο. Είτε πρόκειται για τη Ρώμη, είτε για το Σίδνεϊ, τη Ζυρίχη ή τη Νέα Υόρκη. Δεν επαναπαύεται ποτέ και εξελίσσει μαζί με το ταλέντο και το ταπεραμέντο της. Ίσως γιατί στο μυαλό μπορεί να έχει αυτό που, δυστυχώς, πολλοί καλλιτέχνες λησμονούν μετά το πυροτέχνημα της πρώτης τους εμφάνισης: ότι οφείλει να έχει διάρκεια. Είναι ηλίου φαεινότερο πως η, πάλαι ποτέ, ντροπαλή μικρή (η οποία ξεκίνησε από μια χορωδία) έδειξε μεγάλο πείσμα και επιμονή, για να τα καταφέρει και να γίνει η μούσα διάσημων σκηνοθετών, όπως ο Τζεφιρέλι ή ο Πίτσι. Φανέρωσε μια δύναμη, που πιστεύω ότι δεν οφείλεται μόνο στις χορδές και στο διάφραγμά της, αλλά κυρίως στον χαρακτήρα της, στο μέταλλο από το οποίο είναι φτιαγμένη. Αν ήταν, λοιπόν, να διαλέξω ένα επίθετο, για να τη χαρακτηρίσω, θα επέλεγα το «μάχιμη». Αυτή της την ιδιότητα τη μεταδίδει σε όποιον την ακούει. Φεύγοντας, παίρνεις μαζί σου και τη σιγουριά ότι δεν μπορεί ρε φίλε, ναι, κι εσύ μπορείς να τα καταφέρεις.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News