Photo: solerab

Τι ξέρουμε για το φεγγάρι; Τα πάντα, ή σχεδόν.  Ξέρουμε  ότι το λένε «δορυφόρο μας» αλλά στην πραγματικότητα, αν σταθούμε στις ερευνητικές  απόψεις όπως συγκλίνουν σήμερα,  μάλλον είναι η αδελφή μας. Η μικρή, αλήτισσα αδελφή μας,  που  ξέκοψε, (λέτε κάτι να ήξερε;) από το απείθαρχο μόρφωμα στοιχείων  που κάποτε θα γινόταν η Γή: Την κοπάνησε μ΄άλλα λόγια  νωρίς,  και μετακόμισε «απέναντι».

Ναι, ξέρουμε πολλά για το φεγγάρι:  Γνωρίζουμε το μέγεθός  και τη διάμετρό του, (ένα τέταρτο της Γήινης), έχουμε μετρήσει  τη μάζα του  (ένα ογδοηκοστό πρώτο της δικής μας.). Ξέρουμε με ακρίβεια χιλιοστών την  απόστασή του από τον πλανήτη μας,  από το περίγειο ως το απόγειο.  Ξέρουμε την βαρύτητα, την γεωολογική του σύνθεση και την πυκνότητά του εδάφους του, από τον πυρήνα μέχρι την επιφάνεια.  Ξέρουμε ακόμα και την ηλικία του. Η Σελήνη  (σόρι, κοπελιά, που σε δίνω)  είναι 4.527 δισεκατομμυρίων ετών (συν πλήν κάτι δεκαδικά του δισσεκατομμυρίου). 

Τι άλλο ξέρουμε για την αδελφή μας; Την παρατηρήσαμε,  τη φωτογραφίσαμε, τη σκάψαμε, την ξύσαμε, την είδαμε μέσα από τηλεσκόπια,  μικροσκόπια, φασματοσκόπια, ραδιοσκόπια, σεισμογράφους, παλμογράφους  και μαγνητομετρητές. Την  φτάσαμε, την περπατήσαμε, την ξέρουμε μέσα  κι έξω,  πάνω  και κάτω, μπρος και πίσω.   Στην  πραγματικότητα, για ένα σύγχρονο άνθρωπο, ο δορυφόρος της Γης , έχει  πλέον μελετηθεί, αναλυθεί και μετρηθεί τόσο πολύ, που διαθέτει λιγότερο μυστήριο κι από ένα κομοδίνο.

  Κι  όμως.

   Η Σελήνη  ανατέλλει κάθε νύχτα σαν καινούρια., σαν άγνωστη.  Μοιάζει να ελέγχει με την επιβλητική της παρουσία, όχι μόνο την έξω, αλλά και την μέσα  μας παλίρροια.  Εκτός από τις  υπέροχες τσαχπινιές  που κάνει στον ουρανό, μας έχει «χαρίσει»  τεράστιες ανακαλύψεις της επιστήμης, αλλά κι   έναν ολόκληρο, πανανθρώπινο  πολιτισμό: Μόνο τα όνειρα, τα ποιήματα, τα παραμύθια  και τα τραγούδια που γράφτηκαν για κείνη, σχεδόν μας «καθορίζουν» σαν είδος. Μαγικό. Κι αυτό που μου φαίνεται  ακόμα  πιο μαγικό;  Να, αυτό που  δεν χρειάζεται να είσαι ο Ελύτης- ή ο Βαν Γκόγκ,  ή ο Μότσαρτ, η ο Χατζηδάκις  για  να σου ψιθυρίσει  το «κάτι  της» η Πανσέληνος: Ολοι μπορούμε,  να βουτήξουμε στη φεγγαρόσουπα.  Να της  κλαφτούμε, να της  χορέψουμε, ή να της πούμε τα μυστικά μας. Κι ας ξέρουμε πως στην  πραγματικότητα δεν είναι παρά ένα κομμάτι  ξερός βράχος , εδώ, λίγο παραδίπλα, σχεδόν άνευ σημασίας  μέσα στην απεραντωσύνη του Σύμπαντος  και τη δική μας ελάχιστη ύπαρξη.

Ναι,  αδέλφια, η Σελήνη είναι δική μας. Ακόμα και  από νομική άποψη (ένα ρακόμελο στην παρέα της  στη Βικιπίντια, για την πληροφορία): Η Σελήνη έχει ανακηρυχθεί  «επαρχία  που ανήκει σε όλη την ανθρωπότητα», με επίσημη συνθήκη του 1967 την οποία συνυπέγραψαν οι Ηνωμένες Πολιτείες και η τότε Σοβιετική Ενωση, για να σταματήσει η μαλακία με τα αστεράκια, τις αμερικάνικες σημαίες και τις κονκάρδες του Λένιν που πετάγανε οι αστροναύτες στη Θάλασσα της Απελπισίας, ή σε όποιον κρατήρα βρίσκανε πρόχειρο.  Επίσης, με την ίδια συνθήκη, επιτρέπεται η «χρήση» του φεγγαριού μας μόνο για ειρηνικούς σκοπούς ενώ απαγορεύεται ρητώς και δια ροπάλου η εκμετάλλευσή της για την εγκατάσταση όπλων μαζικής καταστροφής.

Ναι, ξέρουμε πολλά για τη Σελήνη.

Το θέμα είναι, τι ξέρει εκείνη για μας. Τι ήταν αυτό που ήξερε, δηλαδή, από μικρή, τότε που την κοπάνησε και μετακόμισε απέναντι…
 

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News