Ο έρωτας, σαρκικός και χωρίς συστάσεις –ούτε το μικρό όνομα. Το πάθος, συνδυασμένο με απόγνωση- ένας σπασμός ζωής ανάμεσα σε θανάτους. Η συνάντηση, ενός 45άρη και μιας 20άχρονης- πρόκληση και παράδοση χωρίς ενδοιασμούς.

Μπερνάντο Μπερτολούτσι, Μάρλον Μπράντο και Μαρία Σνάιντερ, σε μια ταινία που άφησε εποχή, άλλαξε τα κινηματογραφικά ήθη, συνοδεύτηκε με απαγορεύσεις, προκάλεσε σκάνδαλο και έμεινε θρυλική, κυρίως, για τη σκηνή με τo βούτυρο.

Σήμερα, δεν είναι δεκαετία του ’70 για να σοκαριστεί κάποιος από το σεξ, σε οποιαδήποτε μορφή, ούτε καν από την επιλογή ενός άντρα και μιας γυναίκας που αποφασίζουν σε ένα άδειο διαμέρισμα να βρίσκονται γυμνοί, σωματικά και ψυχικά – χωρίς ταυτότητα και άλλη ζωή- με σκοπό μόνο να κάνουν έρωτα, όπως αυτοί νομίζουν. Μόνο το tango εξακολουθεί να θεωρείται ο κατ εξοχήν ερωτικός χορός, αν και δεν έχει καμιά σχέση με αυτό που χορεύουν μεθυσμένοι και απελπισμένοι ο Μάρλον και η Μαρία προς το τέλος της ταινίας

Είχα επιθυμήσει να πάω ένα θερινό σινεμά. Φέτος είχα μετατρέψει τη βεράντα σε «Cine- Γιούλα» και είδα σε dvd παλιές και νέες ταινίες που είχα χάσει, παρέα με φίλους που …αντί εισιτηρίου, κατέφθαναν με κρύο κρασί, ρακές από την Κρήτη, τσιπς και ξηρούς καρπούς. Ήθελα να δω ξανά αυτό το τανγκό, αλλά κανένας δεν ακολουθούσε. Βρέθηκα μόνη στη Ριβιέρα. Δυστυχώς όχι τη γαλλική, αν και είχα μπροστά μου ένα Παρίσι του 72, μελαγχολικά φωτισμένο, έναν σπαρακτικό Μάρλον Μπράντο, σε γοητευτική παρακμή και μια ατίθαση Μαρία Σνάιντερ που παραδίδεται αμαχητί σ αυτό το παιχνίδι λαγνείας.

Όμως η ταινία δεν είναι μια ταινία-σεξ. Η «μήτρα» ασφαλείας που προσπαθεί να δημιουργήσει στο διαμέρισμα ο μεσήλικας άντρας για να ξεσπάσει τον πόνο από την αυτοκτονία της γυναίκας του, δεν είναι εφικτή. Όπως και η «διπλή» ζωή που προσπαθεί να ζήσει το κορίτσι, παράλληλα με τον ανόητο νεαρό μέλλοντα σύζυγό της. Όταν το αίσθημα αρχίζει να κάνει το δικό του παιχνίδι, οι δυο τους οδηγούνται στο «Τελευταίο τανγκό στο Παρίσι», και η απώλεια –μεταφορική και κυριολεκτική- παίρνει το πάνω χέρι, ισοφαρίζοντας την ηδονή με τον πιο οδυνηρό τρόπο.

Φυσούσε πολύ χτες βράδυ στη Ριβιέρα. Προς στιγμήν μου πέρασε από το μυαλό αν ήταν λίγο παρεξηγήσιμο μια γυναίκα να βλέπει μόνη αυτή την ταινία. Αλλά μετά θυμήθηκα ότι έχουν περάσει πάνω από 35 χρόνια, ότι οι ταινίες γίνονται όλο και πιο τολμηρές, αλλά λιγότερο ερωτικές και ότι, αν και παλιό, αυτό το τανγκό εξακολουθεί δικαίως να θεωρείται μια ταινία- σταθμός (όχι πάντως μόνο για το … βούτυρο).

Φεύγοντας σκεφτόμουν ότι το Χόλυγουντ δύσκολα θα ξαναβγάλει άλλον Μάρλον Μπράντο…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News