Όλα αντιφατικά μια χώρα γεμάτη κυκλοθυμία, οι άνθρωποι μπερδεμένοι, δεν ξέρεις ποτέ τι σε περιμένει. Πώς θα ξυπνήσουν. Πώς θα φερθούν. Μία στον Νότο μία στον Βορρά! Ήμαστε ο μόνος λαός που είναι τόσο αντιφατικός, τόσο απρόβλεπτος. Χορεύουμε την ώρα που έχουμε τον πιο μεγάλο πόνο. Βρίζουμε την ώρα που ξέρουμε ότι ο άλλος έχει δίκιο. Όταν δεν έχουμε λεφτά πίνουμε τσίπουρα με τους φίλους μας στο σπίτι διασκεδάζοντας. Στέλνουμε τον απέναντι στην αστυνομία και μετά πάμε να τον δούμε στο επισκεπτήριο. Βρίζουμε την χώρα μας αλλά αν το κάνει κάποιος άλλος πέφτουμε να τον φάμε. Είναι αγάπη, είναι εξάρτηση σαν αυτή των ναρκωτικών, ξέρει κανείς τι είναι; Πρέπει να το εξηγήσουμε ή το δεχόμαστε όπως δέχονται όλα τα ζωντανά του κόσμου την μοίρα τους;

Αυτά τα συναισθήματα μου θυμίζουν τους παρακάτω στίχους από το τραγούδι του Μικρούτσικου:
«Μια φορά μου γεννούσες ένα πάθος παράφορο
τώρα παίζεις παιχνίδι που μ’ αφήνει αδιάφορο
δεν κερδίζω δε χάνω σ’ αγαπώ και σ’ αρνιέμαι
κι από ένα κλαράκι του γκρεμού σου κρατιέμαι
Ελλάδα Βέμπο μου και Μαίριλιν Μονρόε
Ελλάδα Ελύτη μου και Έντγκαρ  Αλλαν Πόε
Ελλάδα μάγισσα, παρθένα και τροτέζα μου
Ελλάδα Τούμπα, Αλκαζάρ και Καλογρέζα μου»

Σαν πλανόδιο τσίρκο ας το αφήσουμε έτσι, ας μην το εξηγήσουμε. Εσείς τι λέτε;

Υ.Γ. Από τα καλύτερα τραγούδια και από τους καλύτερους ερμηνευτές!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News