Είναι πάλι μια από τις φορές που τα συναισθήματα μέσα μας περνάνε άπειρες διακυμάνσεις, αναδιπλώνονται και αναζωπυρώνονται όπως αυτές οι φλόγες που πήραν μαζί τους ανθρώπους, μικρά παιδιά, περιουσίες ζωής, υπάρχοντα, ζώα, φύση και για την ώρα και τις όποιες ευθύνες. Είναι πάλι μια από τις φορές που η τραγωδία αναβιώνει στην γενέτειρά της όχι ως παράσταση στην Επίδαυρο αλλά ως πραγματικότητα λίγα χιλιόμετρα έξω από την Αθήνα. Ως μια τραγική παράσταση με πρωταγωνιστές τους πολίτες και από μηχανής Θεούς  τη βροχή, τις προσπάθειες της πυροσβεστικής, τον κατευνασμό του ανέμου.

Είναι πάλι μια από τις φορές που τα ερωτηματικά είναι πιο πολλά από τις απαντήσεις και τα συναισθήματα παραπάνω από τη λογική και είναι επίσης άλλη μια φορά που οι δηλώσεις του πολιτικού προσωπικού που διαχειρίζεται αυτή την εθνική καταστροφή να είναι χωρίς ανάστημα, χωρίς σώμα, χωρίς δομή και κυρίως χωρίς ουσία. Απλώς κάποιες λέξεις ατάκτως ερριμμένες, που ούτε προσθέτουν αλλά ούτε αφαιρούν, απλά περνούν και χάνονται και βοηθούν μόνο στο να πολλαπλασιάζονται τα ερωτήματα.

Είναι πάλι μια από τις φορές που στη δημόσια συζήτηση διασταυρώνονται ξίφη αδύναμα και επιχειρήματα εύθραυστα με λίγο πασπάλισμα προχειρότητας, λαϊκισμού και άγονου διαγκωνισμού.

Είναι πάλι μια από τις φορές που πολλοί επισημαίνουν ότι δεν είναι ώρα να αποδοθούν αυτή τη στιγμή ευθύνες. Λάθος. Οι ευθύνες αποδίδονται (μέσα μας) στα πρώτα λεπτά της καταστροφής. Το ότι ίσως δεν διατυπώνονται λεκτικά και ευθαρσώς τις πρώτες ώρες είναι ένα άλλο θέμα. Ο κάθε ένας ιθύνων ξέρει ακριβώς το μερίδιο ευθύνης που του αναλογεί. Μένει απλά η διατύπωσή του για οποιοδήποτε λόγο: πολιτικής σκοπιμότητας, αποποίηση ευθυνών, αυτοκάθαρσης ακόμα και για το σκοπό της αφύπνισης προκειμένου να τεθούν πραγματικές βάσεις για ένα δημόσιο διάλογο που επιτέλους θα φέρει πραγματικό αποτέλεσμα. Και ποιο είναι αυτό; Να (ξανα) δούμε σοβαρά πλέον  τι φταίει και να καταρτίσουμε ένα σχέδιο ώστε να μη θρηνούμε τόσα θύματα ξανά και ξανά.

Γιατί θρηνούμε συχνά και ντύνουμε μια χώρα γαλανόλευκη στα μαύρα  κλαίγοντας σπαρακτικά  πάνω από αποκαΐδια κ πλημμυρισμένες περιοχές. Να περάσουμε σε πραγματική δράση για να μη βιώνουμε τόσες απώλειες.

Αντικρίσαμε πολλές φορές στάχτες και ανθρώπινες απώλειες. Στάχτες και οδύνη. Στάχτες και θυμό.

Αλλά αντικρίσαμε παράλληλα και στάχτες και χρυσό. Και φάνηκε ολοκάθαρα αυτός ο χρυσός τις τελευταίες ώρες. Και λάμπει δυνατά και ας είναι ακατέργαστος. Λάμπει σε κάθε γειτονιά, σε κάθε δήμο, σε κάθε ιδιώτη, σε κάθε περιοχή της Ελλάδας, σε κάθε influencer, σε κάθε δημόσιο πρόσωπο και σε κάθε άνθρωπο που θέλει να βοηθήσει και κινητοποιεί το δικό του χρυσό που έχει μέσα του: τα τρόφιμα και τα ρούχα που μπορεί να προσφέρει, χρήματα, υπηρεσίες ακόμα και την προσωπική του κατοικία για φιλοξενία των πληγέντων. Κατακλύστηκε το διαδίκτυο από αναρτήσεις οι οποίες αυθόρμητα εξέφραζαν τη θέλησή τους για βοήθεια κάθε είδους. Και τα κομμάτια χρυσού ενώθηκαν με παρόρμηση αλλά και με σχέδιο, οργανωμένα και άμεσα και έκαναν να λάμψει έστω και λίγο, έστω και αδύναμα η μαυρίλα της περιοχής και των ψυχών των πολιτών.  Και συνέλεξαν ό,τι θα μπορέσει να απαλύνει έστω και ελάχιστα την οδύνη τους: είδη πρώτης ανάγκης, νερά, φάρμακα, ρουχισμό και απέραντη αγάπη.

Το μόνο που δεν μπορεί να απαλύνει αυτός ο χρυσός είναι ο πόνος των ανθρώπων που έχασαν αγαπημένα τους πρόσωπα. Είναι ένας πόνος που κανένα χρυσάφι του κόσμου δεν απαλύνει. Για το χρυσό όμως που βοηθάει τις πληγές και ανακουφίζει είμαι περήφανη και ποτέ δεν σταμάτησα να πιστεύω σε αυτόν. Είναι για μένα ο δικός μου από μηχανής Θεός και ο δικός μου καθοδηγητής. Είναι η ώρα να βοηθήσουμε έμπρακτα όσους πονάνε αλλά και να τιμωρήσουμε όσους ευθύνονται.

Άλλωστε: «Ο άνθρωπος είναι η απάντηση όποια και αν είναι η ερώτηση».

* Η Δήμητρα Ψαχούλια είναι σύμβουλος στρατηγικής και επικοινωνίας

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News