Η πόλη έβαλε τα γιορτινά της. Δεκέμβριος των Χριστουγέννων. Πολύχρωμα λαμπιόνια και στολίδια στις πλατείες, στα ζεστά σπίτια, στις καρδιές. Κάπως έτσι μας έλεγαν να γράφουμε στις εκθέσεις. Για άγιες, παραμυθένιες μέρες, οικογενειακές και χαρούμενες, γύρω από το παραδοσιακό τραπέζι των πολυαναμενόμενων Χριστουγέννων. Κι αν καμιά φορά τρύπωνε στις σκέψεις μας απρόσκλητη η θλιβερή παγωνιά και το σκοτάδι του χρόνου που έφευγε, αμέσως στο άκουσμα όσων τραγουδούσαν επίμονα τα κάλαντα, ένα φως θαλερό μας τύλιγε κι όλα περνούσαν. Αυτός θα είναι πάντα ο μήνας των παιδιών και των ευχών μας έλεγαν.

Στα υπόγεια δεν υπάρχουν πια μοναχικοί, εγκαταλειμμένοι, σκιές ξεχασμένες, ψυχές σπασμένες που πια δεν έχουν με τι να ζεσταθούν για να αντέξουν. Δεν υπάρχουν μάτια κουλουριασμένα ανάμεσα στα σκουπίδια και στις χωματερές.  Λαμαρίνες σκουριασμένες και σίδερα, καμινάδες σβησμένες, υδρορροές, σύρματα και κεραίες, σάπια ξύλα, μαραμένα λουλούδια, μπογιές ξεθωριασμένες, σκαλωσιές, πεζοδρόμια , κραυγές και οδύνες. Εδώ δεν υπήρξαμε ποτέ. Ακέραιοι, χωρίς κενά και διακυμάνσεις.  Ήμασταν κάποτε κάτι πιο βαθύ και διάπλατο απ’ αυτό το απομεινάρι που οι επόμενοι θα ονομάσουν  το ανθρώπινο ίχνος.  Στις πλατείες, στο μετρό, στα θέατρα, στις αναδρομικές εκθέσεις, στις εορταστικές συναυλίες, στα άδεια γήπεδα, στα πολυκαταστήματα της Ερμού, στους βρώμικους σταθμούς των τρένων για Αλεξανδρούπολη και Χαλκίδα. Εδώ δεν υπάρχουν πια ντροπιασμένοι, εξαθλιωμένοι, στις ουρές των συσσιτίων και στους θαλάμους των ιδρυμάτων, ανέστιοι και δηλωσίες, προδομένοι επαναστάτες της ελπίδας, απόστολοι και εξάγγελοι μιας κάποιας άλλης ουτοπίας των δικαίων, των αθώων, των ελεύθερων.

Ευτυχώς θα μας κρατήσουν και φέτος συντροφιά πιστή, χωρίς προσδοκίες και απαιτήσεις, οι τηλεοπτικές συζητήσεις για την ανασκόπηση της χρονιάς, τα «αποκλειστικά ρεπορτάζ πάντα έγκυρα και διασταυρωμένα, για το πως και που, θα περάσουν τις ημέρες αυτές οι υποτιθέμενες διασημότητες, στημένους διαγωνισμούς ζώδια απρόβλεπτα, άνοστες μαγειρικές και διαφωνίες πριν το απαραίτητο διαφημιστικό διάλειμμα «για να ηρεμήσουν τα πνεύματα» και «να πέσουν οι τόνοι». Στα ραδιόφωνα θα επαναλαμβάνονται βασανιστικά τα ίδια μελαγχολικά τραγούδια της γιορτινής εποχής, που κάθε χρόνο λες και  κατεβαίνουν μαζί με τα στολίδια από το πατάρι, σκονισμένα και γνωστά για να μας υπενθυμίσουν τα λόγια που δεν προλάβαμε να πούμε.

Θα μας διασκεδάσουν τα τηλε-γλέντια και τα μαγνητοσκοπημένα προγράμματα από τα περσινά ξενυχτάδικα-εμείς θα πάμε του χρόνου θα σκεφτούμε φευγαλέα-  κι ας μοιάζει πια ο κόσμος κι οι εποχές σαν  ελληνική ταινία ασπρόμαυρη παλιά και στερημένη, μια θάλασσα προπολεμική και σεμνότυφη  που με το ζόρι έγινε έγχρωμη με θέα  νεοαναγειρόμενες ζωές, διώροφες, των βορείων προορισμών, αντιπολιτευόμενες και προπάντων αναρχικές της εξουσίας που κάποτε προσποιούνταν την επανάσταση. Θα στείλουμε βολικά μηνύματα τυποποιημένα με ψηφιακές  ευχές να ξεμπερδεύουμε –πού καιρός για συναντήσεις; Θα «ανεβάσουμε» φωτογραφίες με γυαλιστερά χαμόγελα, θα παίξουμε και θα χάσουμε για το καλό και θα θυμηθούμε εγκαίρως να πληρώσουμε τα τέλη κυκλοφορίας και να αισθανθούμε ευτυχισμένοι.

Ευτυχώς τώρα όλα έμειναν ενδεχόμενα. Οι εκλογές, οι υποψήφιοι, οι ραγδαίες εξελίξεις, οι συνεχείς προκλήσεις, των κατά τα άλλα φιλήσυχων γειτόνων, οι τριγμοί –ενδοκυβερνητικοί και μη-  απαγωγές,  δολοφονίες,  απεργίες, εξαγγελίες, μέτρα, μνημόνια και έξοδος. Πρέσπες, συμμαχίες, ρίξεις, αποκαλύψεις, καταγγελίες, η δικαίωση κι ο άλλος δρόμος, που πάντα οδηγεί στο ίδιο αδιέξοδο.

Ευτυχώς όλα τώρα, ξανάγιναν επιπλέον. Εκτός από το ημερολόγιο που δεν έχει πια άλλες μέρες να αναγγείλει κι άλλες επαληθευμένες προφητείες. Ημερομηνία, ώρα ανατολής και δύσης, σελήνη τόσων ημερών, κατάλυση ή νηστεία ονείρων και λαθών. Όλα και πάλι περισσεύουν εκτός από μια γιαγιά που κάθε πρωί αφαιρούσε αργά την περασμένη ημέρα, διάβαζε τον οπισθόφυλλο χρησμό και συνέχιζε  επί  χρόνια καθημερινά να ξεκολλά μια-μια τη μνήμη, τιμωρώντας τον χρόνο για την ετήσια προδοσία του,  ίσως και τον ίδιο της τον εαυτό, γιατί δεν κατάφερε ν’ αντισταθεί στο πέρασμά του και κατέληξε ηττημένη και το κυριότερο μόνη. Ευτυχώς εμείς προχωρήσαμε. Δεν ηττηθήκαμε ποτέ, δεν χρειαστήκαμε τις αναμνήσεις και τα πάθη, δε νυχτώσαμε, δεν ερωτευτήκαμε, δεν ερημώσαμε. Μείναμε ανίδεοι του μέλλοντος ταξιδευτές καθηλωμένοι κι ας μας χώριζε λίγη ζωή μόνο, ως την απέναντι ελευθερία.

«Αυγή ξεφεύγουμε απ’ τα πάθη και οδεύουμε στον έρωτα του μέλλοντος ανέστιοι και νικητές ηττημένοι στο σκοτάδι» / Οιδίπους τυραννούμενος και άλλα ποιήματα. Νίκος Καρούζος 21.03.87

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News