Τι είναι ετούτοι, μωρέ! Τι κατάντια είναι και τούτη; Οπως όλοι καλά γνωρίζουμε, στυφτήκαμε, λιώσαμε, βιαιότατα κληθήκαμε άπαντες να προσαρμοστούμε προκειμένου να σωθούν οι τράπεζες. Και καλώς. Ετσι λειτουργεί ετούτο το σύστημα, ετούτης της κοινωνίας. Και τι καταφέραμε; Να καταλήξουμε εκλιπαρούντες εξυπηρέτηση στη σκλαβιά τους. Προσέξτε. Δεν μιλάω ούτε για δάνεια, ούτε για τίποτα σπουδαίο. (Πού να φτάσουμε ως εκεί;) Μιλάω για τη στοιχειώδη εξυπηρέτηση καθημερινότητας που μας οφείλουν και οφείλουμε στον εαυτό μας να απαιτούμε.

Τράπεζες που πλέον είναι ιδιωτικών συμφερόντων. Και καθώς οι περισσότερες ενέργειες μπορούν να γίνονται ηλεκτρονικά, μας παίρνει όλο και πιο πολύ καιρό να χρειαστεί να διαβούμε τις πόρτες τους. Μα με το που μπαίνεις, έρχεται στην επιφάνεια το τραύμα ετών από δημόσιες υπηρεσίες ενός «κάποτε». Βελτιώθηκαν οι δημόσιες υπηρεσίες και έδωσαν τη σκυτάλη νοοτροπίας «Δημοσίου» στις τράπεζες!

Είμαι παλιά καραβάνα. Θυμάμαι τις ουρές των συνταξιούχων να πιάνουν τετράγωνα για να εισπράξουν τη σύνταξή τους. Θυμάμαι χαρτάκια όπως σε σουπερμάρκετ, συνεννοήσεις μεταξύ των πελάτων, καβγάδες για να πληρώσει κάποιος ΔΕΗ, νερό, κάρτες κ.λπ. Για όλα ήταν οι τράπεζες και αγώνα έδιναν, οι έρμοι ταμίες, που ήταν τσακάλια σβελτάδας. Ευτυχώς άλλαξε το σύστημα σελίδα. Επόμενη μεγάλη φάση, η κρίση.

Πονούσε η ψυχή σου να βλέπεις ανθρώπους να εκλιπαρούν για δάνεια που δεν μπορούσαν να εξυπηρετηθούν. Κούρεμα; Ούτε κατά διάνοια. Παραλλήλως κύματα υπαλλήλων έφευγαν με γενναίες αποζημιώσεις, εθελουσίας εξόδου. Εσφιγγε ο κλοιός. Ενα σωρό ιδιοκτήτες ακινήτων που πίστευαν ότι είχαν συμβόλαια ζωής με ενοικιαστή κάποια τράπεζα, κολλούσαν ενοικιαστήρια. Τα ξέρουμε… Ζήσαμε και κλειστές τράπεζες. Εκείνη τη σιωπή απόγνωσης μπροστά στα μηχανήματα που μας έδιναν τον κόπο ζωής μας χαρτζιλίκι, λίγο λίγο. Προχθές ήταν.

Κι έρχεται σε νέα εμφάνιση ο «τότε» να μας τάξει σωτηρία στο «τώρα». Aλλάξαμε κυβέρνηση. Μια Τράπεζα (μαζί και η ΔΕΗ) ήταν έτοιμη για φούντο. Οι ξένοι επέμεναν για κούρεμα καταθέσεων όπως στην Κύπρο. Το αποφύγαμε. Καλά πήγε εκείνο. Προσαρμογή την προσαρμογή… Οπως μου είπε κάποιος φίλος ευφυώς: «Να θυμάσαι ότι οι θηριώδεις δεινόσαυροι εξαφανίστηκαν από τη Γη, ενώ οι κατσαρίδες διασώθηκαν γιατί είναι προσαρμοστικές».

Μετά ήρθε ο κορονοϊός. Απαιτήθηκε πια η προσαρμογή μας στην ηλεκτρονική εποχή. Για όλο και πιο πολλά, δεν απαιτείται η παρουσία μας. Μεγάλη ευεργεσία. Αλλά, ρε αδελφέ, ίσως αυτό συνέτεινε στην γαϊδουροποίηση εξυπηρέτησης από τις τράπεζες που ιδιωτικοποιήθηκαν. Και με πονάει βαθιά πόσο μεγάλο αγώνα καλούνται να κάνουν, ιδίως ηλικιωμένοι άνθρωποι, μαζί με ένα σωρό αναλφάβητους του σήμερα. Αναλφαβητισμός είναι. Από το ένα άκρο φτάσαμε στο άλλο.

Πλέον, για να κλείσουμε ραντεβού ηλεκτρονικά, όλο και πιο πολύ μακραίνουν οι χρόνοι. Μέρες και μέρες αναμονής. Παραλλήλως μιλάμε σε μηχανήματα. Καταλήξαμε να λαμβάνουμε τα χρήματά μας μόνο σε συγκεκριμένα δίωρα «παράθυρα». Η αγένεια κυριαρχεί. Προχθές χρειάστηκε να επισκεφτώ κατάστημα τραπέζης. Για απλούστατο λόγο. Παρά το γεγονός ότι ήμουν στην ώρα μου, χρειάστηκε να περιμένω λόγω χρηματαποστολής, λογικό μού φάνηκε.

Ωστόσο, παρά την αναχώρηση της χρηματαποστολής, περιμέναμε είκοσι λεπτά ακόμα, έτσι! Χτυπάς το τζάμι και είσαι αόρατος. Στη συνέχεια περίμενα σε ένα γραφείο με ένδειξη ανθρώπου, ήτοι υπήρχαν τσάντα, ζακέτα επί της καρέκλας, πλην όχι ο υπάλληλος. Ολοι απαντούσαν «Ερχεται». Επειτα από ένα τέταρτο, εμφανίστηκε με καφέδες και νεράκια η υπάλληλος. Είχε πάει για καφέ. Και ήταν και οξύθυμη. «Εγώ περιμένω πελάτη με ραντεβού σε δέκα λεπτά, γιατί μου τη στείλατε εδώ;», εγώ ως αντικείμενο. Κάποια στιγμή… «Μία»… Ολες οι υπηρεσίες έχουν «Μία» ή «Εναν» που φιλοτιμείται.

Σε αυτόν κάνουν μπούλινγκ όλοι οι άλλοι γιατί «βρώμισε» τη φυλή αγενών υπαλλήλων με ευγένεια και προθυμία. Ο ταμίας το είπε ξεκάθαρα «Ολα αυτά σήμερα γίνονται γιατί ήθελε η τάδε (συνάδελφός του) να είναι εξυπηρετική». Το διανοείστε; Σας ορκίζομαι δεν τη γνώριζα την υπάλληλο. Εχει νόημα να συνεχίσω; Τα έχουμε ζήσει. Τα ξαναζούμε. Οι δημόσιες υπηρεσίες ενός «κάποτε» μετοίκισαν στις τράπεζες. Ολη η έγνοια να πουλήσουν «προϊόντα», χωρίς όμως να έχουν πολιτισμό συμπεριφοράς στον μικρό πελάτη. Σε αυτόν, δηλαδή, που έλιωσε για να διασωθούν.

Σίγουρα υπάρχουν εξαιρέσεις. Σε όλα υπάρχουν εξαιρέσεις. Με θλίβει ο αγώνας πελάτων να γίνουν συμπαθητικοί, να εντοπίσουν «δικό τους» ώστε να εξυπηρετούνται. «Μόνο η Ειρήνη» μου είπε συνωμοτικά μια ηλικιωμένη κυρία. Είναι τόσο «παλιά» όλα αυτά και τόσο τραυματικά μέσα μας! Αν δεν στηλιτεύσουμε αυτό που διαπιστώνουμε, που ζούμε ως μεγάλο ποσοστό, δεν θα υπάρξει ούτε συνειδητοποίηση, ούτε βελτίωση.

Και αν όχι για όλους εμάς, τους μαραθωνοδρόμους προσαρμογής, για τους ίδιους τους υπαλλήλους. Ας βοηθήσουμε να διασωθεί, να επιβιώσει η «Μία», ο «Ενας», όχι ως σπάνιο είδος. Μην ξαναγεμίσει η χώρα ζόμπι που μετρούν από την πρώτη μέρα πρόσληψης πότε θα βγουν στη σύνταξη ή πώς να ενδο-συνεννοηθούν στο ποιος θα λείπει και να τον καλύπτουν ώστε να τους καλύψει και αυτός μετά… Ελεος!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News