Για την τρέχουσα  γεωπολιτική κινητικότητα στην Κίνα (Οργανισμός Συνεργασίας της Σαγκάης) μίλησε στη Repubblica ο Γκίντεον Ράχμαν, αναλυτής των Financial Times. Συμφώνησε με άλλους Δυτικούς αναλυτές όσον αφορά τις φιλοδοξίες του κινέζου προέδρου Σι Τζινπίνγκ για την υπόθεση του «παγκόσμιου Νότου», όμως έκρινε ότι τις εντυπώσεις και την ουσία έκλεψε ο Βλαντίμιρ Πούτιν. Και αυτό επειδή το δεύτερο μετά την Αλάσκα του Τραμπ διεθνές βήμα που δόθηκε στον ρώσο πρόεδρο τού εξασφάλισε τη δυνατότητα «να σπάσει τη διεθνή απομόνωσή του». Κατά τον γνωστό βρετανό δημοσιογράφο, από την όλη ιστορία «χαμένες είναι τόσο οι ΗΠΑ όσο και η Ευρώπη, αν και η δεύτερη έχει περιθώρια κινήσεων διά καταλλήλων ενεργειών».

Ο Ράχμαν έδωσε σημασία στην επιδείνωση των ινδο-αμερικανικών σχέσεων με ευθύνη του Τραμπ, έτσι σημείωσε πως ο ινδός πρωθυπουργός Ναρέντρα Μόντι, «δυσαρεστημένος από την επέμβαση του Τραμπ στο Κασμίρ και εξίσου έξαλλος με τους δασμούς των ΗΠΑ κατά της Ινδίας, προσεγγίζει πια την Κίνα».

Δεδομένου ότι οι σινοϊνδικές σχέσεις δεν υπήρξαν ούτε είναι απολύτως ομαλές, αφού το Πεκίνο στηρίζει το Πακιστάν, ο αρθρογράφος έγραψε ότι «η προσέγγιση Ινδίας-Κίνας βλάπτει τις ΗΠΑ και τη Δύση γενικότερα».

Ο Ράχμαν, πάντως, δήλωσε ότι η συνεργασία των δύο ασιατικών γιγάντων δεν έχει μακροπρόθεσμη προοπτική, αλλά θα λειτουργήσει βραχυπρόθεσμα, δηλαδή όσο ΗΠΑ δεν μεταβάλλουν στάση στο ζήτημα των δασμών.

Για τα κέρδη του Πούτιν από τις κινεζικές ζυμώσεις στο πλαίσιο του Οργανισμού Συνεργασίας της Σαγκάης ο Ράχμαν είπε τα εξής: «Και μόνο με την παρουσία του σπάει τη διεθνή απομόνωσή του. Ο Μόντι έχει ήδη πάει στη Μόσχα, αν, δε, προσκαλούσε τον Πούτιν στο Νέο Δελχί, αυτό θα αποτελέσει σημαντικό πλεονέκτημα για τον ηγέτη του Κρεμλίνου. Ο ρώσος πρόεδρος μπορεί να εδραιώσει και τη συμμαχία του με το Πεκίνο, το οποίο συνεχίζει να του παρέχει στρατιωτική βοήθεια και υποστήριξη στον πόλεμο στην Ουκρανία, αν και όχι σε σημείο ικανό να προκαλέσει τρίτο παγκόσμιο πόλεμο. Τέλος, τόσο για τον Πούτιν όσο και για τον Σι, οι διαβουλεύσεις αυτές είναι ευκαιρία να κερδίσουν τον λεγόμενο παγκόσμιο Νότο, ο οποίος περιλαμβάνει την Ινδία και αντιτίθεται στη Δύση».

Για τα κέρδη της Κίνας ο Ράχμαν ανέφερε: «Ο Σι Τζιπίνγκ προβάλλει την εικόνα του παγκόσμιου ηγέτη που διακηρύττει τη σταθερότητα και διατηρεί σχέσεις με τους πάντες, ενώ οι ΗΠΑ, η ηγέτιδα δύναμη της Δύσης, καθοδηγούνται από έναν ασταθή πρόεδρο, έτοιμο να τσακωθεί με όλον τον κόσμο. Το Πεκίνο επιθυμεί να ενισχύσει τις σχέσεις του με τις χώρες των BRICS και με την υπόλοιπη Ασία, συμπεριλαμβανομένης της Νότιας Κορέας. Αυτή η σύνοδος είναι κελεπούρι για τον Σι, ακόμη και για το θέμα της Ταϊβάν. Οσο οι ΗΠΑ και η Ευρώπη διχογνωμούν σχετικά με τον πόλεμο στην Ουκρανία, τόσο το Πεκίνο θα αισθάνεται πιο ελεύθερο να ενεργήσει όπως αυτό νομίζει».

Τι μπορούν να κάνουν οι Ευρωπαίοι και οι Βρετανοί απέναντι σε τέτοιες εξελίξεις;

«Η μόνη δυνατή κίνηση είναι να προσφέρουν υποστήριξη στην Ινδία, τη δημοκρατική δύναμη της Ασίας, χώρα την οποία οι ΗΠΑ του Τραμπ εγκατέλειψαν. Ο Μόντι πήρε τις αποστάσεις του από τον Τραμπ και πλέον αναζητεί πολιτικούς και οικονομικούς εταίρους. Μπορεί να τους βρει στην Κίνα και στη Ρωσία, αλλά είναι πολύ πιθανό να ενδιαφερθεί και για την Ευρώπη, εφόσον οι Βρυξέλλες και το Λονδίνο παίξουν τα χαρτιά τους σωστά».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News