Ναι, ο Αλέξης Τσίπρας έβαλε φαρδιά-πλατιά την υπογραφή του στην πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ που ζητούσε τη δίωξη του Κυριάκου Μητσοτάκη για (τρία κιόλας) κακουργήματα: Διατάραξη συγκοινωνιών, κακουργηματική απιστία, παράβαση καθήκοντος. Το πρώτο που θα έπρεπε να σκεφτεί την ώρα που υπέγραφε ήταν ότι μόλις προ εξαετίας, αυτός που κρατούσε την πένα ήταν ο Μητσοτάκης, ενώ εκείνος βρισκόταν τυλιγμένος σε ένα χαρτί με τα ονόματα 120 καμένων στο Μάτι. Τότε ο Μητσοτάκης δεν έβαλε υπογραφή παραπομπής του Τσίπρα, τώρα ο Τσίπρας έβαλε τη δική του.

Σύμφωνοι, η πολιτική είναι σκληρό παιχνίδι. Οποιος ψάχνει ευγένειες, αναλογικότητες στην ανταπόδοση, ευγνωμοσύνες, εντιμότητες και τα τοιαύτα καλό θα ήταν να μπαινοβγαίνει στην εκκλησία της γειτονιάς του, όχι στη Βουλή των Ελλήνων. Πλην, η πολιτική, εκτός από επίδειξη αχαριστίας και σκληρότητας, είναι επίσης παιχνίδι για ανθρώπους έξυπνους, αποφασισμένους, που διαθέτουν αφήγημα και στόχο. Οι τακτικισμοί, οι αμφισημίες και τα ανέμελα πετάγματα από κανάρα σε κανάρα τη μετατρέπουν σε θανάσιμη παγίδα για τους πολιτικούς βαρύμαγκες.

Δείτε τι έγινε στην Κουμουνδούρου με αφορμή την πρότασή τους για την προανακριτική, που κατέληξε σε φιάσκο με την απόσυρση των κασσελακικών. Ο Φάμελλος ήθελε να βάλει μέσα στην πρόταση τον Μητσοτάκη για να μην υπολείπεται σε εξαλλοσύνη της Κωνσταντοπούλου, η οποία έχει ρημάξει δημοσκοπικά το κόμμα του. Ηθελε επίσης, για να μην έχει προβλήματα στο επικείμενο συνέδριο, να μην πάει κόντρα στον Πολάκη, ο οποίος θέλει να δει τον Μητσοτάκη κρεμασμένο ανάποδα στο μεσαίο κατάρτι, ανεξαρτήτως στοιχείων. Αλλωστε τα αποδεικτικά στοιχεία δεν ήταν ποτέ το δυνατό σημείο του Σφακιανού για να κατηγορήσει οποιονδήποτε.

Ο Φάμελλος δεν είχε τους βουλευτές για να καταθέσει την πρότασή του. Είχε τις αμφιβολίες του να καλέσει τους κασσελίστας να την συνυπογράψουν, αλλά ο Πολάκης δεν είχε τον παραμικρό ενδοιασμό επ’ αυτού. Ισα-ίσα, ήταν αναφανδόν υπέρ, πίεσε αφόρητα στην Πολιτική Γραμματεία να το αποφασίσουν, ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Και ο αρχηγός Σωκράτης έδωσε συγκατάθεση να υπογράψουν από κοινού οι «πραξικοπιματίες» και εκείνοι που «έκαναν το κόμμα σούργελο». Μη σας πω ότι στην Κουμουνδούρου υπήρχε η ενδόμυχη ελπίδα ότι κάποιοι από τους κασσελίστας βουλευτές θα ξαναγυρίσουν σιγά-σιγά στον ΣΥΡΙΖΑ, καθότι με τον Κασσελάκη δεν βλέπουν φως στο τούνελ της επανεκλογής τους. Η υπογραφή τους ήταν, ίσως, η πορτούλα επιστροφής.

Και εδώ κάπου εμφανίζεται ο Τσίπρας. Ο «σοφός», ο «πολύ πιο ώριμος πλέον», ο «αποστασιοποιημένος από τις μικρότητες του μικρού πια ΣΥΡΙΖΑ», ο rebrandιασμένος από ευρωπαϊκές εταιρείες, αυτός που «μπορεί να φτιάξει κινήματα και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού», «ο μόνος που μπορεί να πετάξει πάνω από τα αδιέξοδα της ανήμπορης αντιπολίτευσης», ο επίδοξος «αναμορφωτής της ελληνικής Κεντροαριστεράς», ο ένας και μοναδικός «ικανός να απευθυνθεί σε στρώματα και κοινωνικές ομάδες που δεν εκφράζονται από τις πράξεις και τα λόγια των σημερινών πολιτικών δυνάμεων».

Και τι κάνει ο Τσίπρας; Αντί να τους πετάξει ένα «ρε, άντε από ‘κει πέρα, εγώ είμαι κάτι άλλο, δεν υπογράφω κάτω από πολιτικούς βιτριολισμούς και νομικές ανοησίες», χώνεται μέχρι τον λαιμό στις ακαθαρσίες του πάλαι ποτέ συριζαϊκού στάβλου, που τώρα έχει χωριστεί σε τέσσερα-πέντε κακορίζικα υποπαραρτήματα. ΣΥΡΙΖΑ, Νέα Αριστερά, Κασσελάκηδες, Ζωές, Μέρες25 και δεν συμμαζεύεται. Αντί να βρει ευκαιρία και να σηκωθεί πάνω από αυτό το συνονθύλευμα που αυτοκαταστρέφεται κάθε μέρα, βάζει και εκείνος την υπογραφή του στα «κακουργήματα Μητσοτάκη» και γίνεται ένα με όλους τους υπόλοιπους.

Μην κοιτάτε που οι κασσελίστας την έκαναν στη συνέχεια κατά Καρυστιανού μεριά και τους άφησαν στην Κουμουνδούρου να τραβάνε τα μαλλιά τους. Το κακό είχε γίνει. Ο ΣΥΡΙΖΑ ξεφτιλίστηκε εν συνόλω, ο Φάμελλος έχασε και το τελευταίο ίχνος αξιοπιστίας και αρχηγικής ικανότητας, ο Πολάκης ματα-ξανα-διαψεύστηκε –αλλά σκασίλα του–, η Νέα Αριστερά χασκογέλασε, η Κωνσταντοπούλου τούς έκανε ίδια χειρονομία με αυτή του Γιαννακόπουλου. Τα ‘θελαν και τα ‘παθαν. Αλλά ο Τσίπρας;

Αχ, αυτός ο Τσίπρας. Φάνηκε πάλι πιο τοξικός από τον Πολάκη, πιο φοβιτσιάρης από τον Φάμελλο, πιο ιντριγκαδόρος από τους ΝεοΑριστερίτες, πιο έξαλλος από τη Ζωή. Υπέγραψε κάτι που ήξερε ότι δεν στέκει απέναντι στην κοινή λογική, που δεν τεκμηριωνόταν νομικά, που τον απομάκρυνε από τα στρώματα που υποτίθεται ότι θέλει να εκφράσει στο μέλλον, που τον έχωσε πάλι βαθιά μέσα στον μικροπρεπή αλληλοσπαραγμό των επιγόνων του, που κονιορτοποίησε κάθε προσπάθεια προσωπικής του επαναφοράς με άλλο προσωπείο. Μπράβο του. Πάλι τα κατάφερε.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News