Ηταν αρχές του 1998 και από τους πάνω ορόφους του κτιρίου στη Φραγκοκκλησιάς, όπου και τα γραφεία της «απαστράπτουσας» εκείνα τα χρυσά χρόνια εκδοτικής εταιρείας, μπορούσες να δεις τα άλλα ψηλά κτίρια που ορθώνονταν πέριξ, κυρίως τα «Βωβοκτίρια». Εβλεπες, όμως, και γη. Ολόκληρα χωράφια εκτείνονταν, ακόμη, στην ραγδαία αναπτυσσόμενη περιοχή. Οικόπεδα – φιλέτα, που εκτός από αέρα έδιναν και τη δυνατότητα σε ένα κοπάδι αιγοπρόβατα να τα αποψιλώνουν, σε μια υπέροχα σουρεαλιστική εικόνα, στη χώρα που έτρεχε προς το millennium, τους Ολυμπιακούς Αγώνες και τη χρεοκοπία.

Με τα χρόνια τα πρόβατα έφυγαν, οι βοσκότοποι έδωσαν τη θέση τους σε νέα κτίρια, γραφεία μεγάλων και τρανών πολυεθνικών, που ήθελαν προφανώς να είναι δίπλα στη νεότευκτη Αττική Οδό, στο αθηναϊκό «Canary Wharf» (λέμε τώρα.)… Επειτα, η χώρα πτώχευσε, ο Βωβός και άλλοι εργολάβοι το ίδιο, κτίρια στην περιοχή άδειασαν από ζωή, εταιρείες έφυγαν για άλλες, πιο ταπεινές περιοχές και εγκαταστάσεις.

Και έπειτα, από εποχής κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ακόμη, η περιοχή άρχισε δειλά δειλά να παίρνει πάλι τα πάνω της, τα γραφεία ξαναγέμισαν, κτίρια παλαιότερα ανακαινίστηκαν, τεχνολογικοί και οικονομικοί κολοσσοί εγκαταστάθηκαν, η Φραγκοκκλησιάς, η Σωρού και οι άλλοι, στενοί ούτως ή άλλως δρόμοι, «φράκαραν», ο κόσμος φρίκαρε. 

«Αλλαξα δουλειά για να αλλάξω περιοχή, γιατί μου έπαιρνε 30-40 λεπτά κάθε απόγευμα να βγω από το πάρκινγκ της εταιρείας», μου έλεγε πριν από τρία καλοκαίρια μια γνωστή μου, στέλεχος σε μια από τις κορυφαίες εταιρείες εκεί – ο κόσμος είχε μόλις αρχίσει να συνέρχεται από το σοκ της πανδημίας και η κυκλοφορία στο Μαρούσι είχε πάλι γίνει ανυπόφορη. Σήμερα, είναι ακόμη χειρότερη. Και όμως…

Νέα εντυπωσιακά στην όψη και την τεχνολογία κτίρια, αρχιτεκτονήματα υψηλής αισθητικής τα περισσότερα, που πληρούν τις πιο αυστηρές περιβαλλοντικές προδιαγραφές, κατασκευάζονται ή έχουν πρόσφατα κατασκευαστεί στο Μαρούσι. Κάποια προορίζονται για γραφεία άλλων μεγάλων εταιρειών, άλλα για εμπορική χρήση (σούπερ μάρκετ-γίγας κλπ), μέχρι και το καζίνο της Πάρνηθας ετοιμάζεται να αστικοποιηθεί και να καταλάβει δεσπόζουσα θέση στη λεωφόρο Κηφισίας. Που, ακόμη και αν μένεις στον Εβρο, μάλλον γνωρίζεις ότι, χρόνια τώρα, παραμένει αδιάβατη τις περισσότερες ώρες της ημέρας. Και η κατάσταση βαίνει επιδεινούμενη… 

Η Κηφισίας δέχεται περίπου 9.000 οχήματα ανά λωρίδα ανά χιλιόμετρο κατά τη διάρκεια ενός 24ώρου, ενώ το ιδανικό θα ήταν περίπου 5.000 οχήματα, μας λένε ο ειδικοί. Και η κατάσταση έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο που χρειάζονται δύο έως τρεις φορές περισσότερος χρόνος για να καλύψει κανείς την ίδια διαδρομή με το αυτοκίνητο την ημέρα σε σχέση με το βράδυ. οπως, μάλιστα, λέει ο Κωνσταντίνος Ζέκκος, ένας από τους πιο έμπειρους συγκοινωνιολόγους, σε πρόσφατο σχετικό ρεπορτάζ του Γιώργου Λιάλιου στην «Καθημερινή», «πολύ φοβάμαι ότι η κατάσταση σήμερα είναι… παραδεισένια σε σχέση με αυτήν που θα επέλθει με την ολοκλήρωση όλων αυτών των κτιριακών αναπτύξεων που βρίσκονται σήμερα σε εξέλιξη».

Λογικό και αναμενόμενο. Γιατί, πώς θα πάει όλος αυτός ο κόσμος στις δουλειές του (που είναι και πολλές εκεί); Ή στα σπίτια του, αν μένει στο Χαλάνδρι, στο Μαρούσι, τη Φιλοθέη (παλιά και νέα), στα Μελίσσια… Με το Μετρό, που δεν υπάρχει σε ακτίνα πολλών χιλιομέτρων; Με τα λεωφορεία, που αγκομαχούν μέσα στην κίνηση και, ούτως ή άλλως, είναι «τίγκα»; Με τον προαστιακό, που ναι μεν έχει στάση στο «Δαχτυλίδι» αλλά δεν ξέρεις αν, πότε και πώς θα φτάσεις; Εναλλακτικά Μέσα Μαζικής Μεταφοράς δεν υπάρχουν, ποδηλατοδρόμους δεν έχει, καλά-καλά πεζοδρόμια να περπατήσεις δεν έχει, οπότε το ΙΧ είναι και θα παραμείνει το αναγκαίο κακό. Για όλους. Με ό,τι αυτό σημαίνει, μεταξύ άλλων, και για το περιβάλλον…

Πίσω στο 1998, καθώς οι μπουλντόζες έσκαβαν για να ανοίξουν την Αττική Οδό και ο πρώτος μετροπόντικας τρυπούσε τα έγκατα της Αθήνας, η εύλογη από τότε απορία «γιατί δεν φτιάχνουν το Μετρό κατά μήκος της Κηφισίας» είχε αρχίσει να ακούγεται όλο και πιο συχνά. Σχεδόν τρεις δεκαετίες μετά, ακούμε τελευταία ότι έχει προβλεφθεί να γίνει επέκταση της νέας γραμμής 4 και να καλύψει το μεγαλύτερο μήκος της Λεωφόρου. Πότε; Σίγουρα όχι τα επόμενα δέκα χρόνια (και λίγα λέμε), αν σκεφτείς ότι η γραμμή 4 αναμένεται να ολοκληρωθεί στο τέλος της δεκαετίας που διανύουμε. 

Αρα, η επέκταση του μετρό στην Κηφισίας -η μόνη λύση στο πρόβλημα, όπως συμφωνούν οι ειδικοί- δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια κουβέντα. Ή, μάλλον, μια ευχή. Για δεκάδες, ίσως και εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου, που φτάνουν στο γραφείο ή το σπίτι τους με τα νεύρα τσατάλια, έχοντας ξοδέψει μια περιουσία σε καύσιμα, με ό,τι σημαίνει αυτό για το περιβάλλον και την ποιότητα ζωής. Γιατί, ωραία τα νέα βιοκλιματικά κτίρια, αλλά κάπως πρέπει να φτάσει κάποιος σε αυτά. Και να φύγει. 

Και δεν είναι μόνο το κυκλοφοριακό. Σε μια ήδη επιβαρυμένη περιοχή, με τις υποδομές να έχουν πολλές φορές ξεπεράσει τα όριά τους και καταρρεύσει (κυριολεκτικά), με τα ακραία καιρικά φαινόμενα να αναμένονται συχνότερα και εντονότερα τα προσεχή χρόνια, πώς θα χωρέσουν και πώς θα εξυπηρετούνται χιλιάδες ακόμη άνθρωποι; Με ποια πρόβλεψη, ποιον σχεδιασμό και ποια κριτήρια δόθηκαν και δίνονται οι άδειες για τις κατασκευές, εκτός από τα αναπτυξιακά πλάνα των εταιρειών real estate;

Ποιος ξέρει; Ισως οι αρμόδιοι έχουν αναπολήσει τα «πρόβατα» στο Μαρούσι… 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News