Η ιστορία άρχισε –κοίτα σύμπτωση– με ένα ματς Αργεντινής – Γαλλίας. Ο αποκλεισμός της «Αλμπισελέστε» από τους «Τρικολόρ» στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2018 στη Ρωσία, που ήρθε να προστεθεί στις αλλεπάλληλες αποτυχίες της στο Κόπα Αμέρικα, οδήγησε την ποδοσφαιρική ομοσπονδία της Αργεντινής στην απόλυση του Χόρχε Σαμπάολι και στην αναζήτηση νέου προπονητή. Διόλου ασυνήθιστο. Από το 2004 και έπειτα είχαν παρελάσει από τον πάγκο της εννέα ομοσπονδιακοί τεχνικοί. Το παράξενο ήταν ότι εμπιστεύθηκε για αυτή τη θέση, στην οποία δεν τα είχαν καταφέρει μεγάλα ονόματα, με γαλόνια στην προπονητική, έναν άπειρο και άσημο 40άρη: τον Λιονέλ Σκαλόνι.

«Εχουμε τρελαθεί τελείως;», είχε αναρωτηθεί ο Ντιέγκο Μαραντόνα αντιδρώντας σε εκείνη την επιλογή. Ο Σκαλόνι είχε ολοκληρώσει την ποδοσφαιρική του καριέρα μόλις τρία χρόνια νωρίτερα. Είχε δουλέψει μόνο ως βοηθός του Σαμπάολι: το 2016-2017 στη Σεβίλλη και το 2017-2018 στην εθνική Αργεντινής. Ο Λιονέλ Μέσι ήταν έτοιμος να τα παρατήσει ξανά. Η ομάδα δεν είχε ηθικό ούτε ομοψυχία – οι παίκτες της τα έριχναν ο ένας στον άλλον. Τουλάχιστον τρεις σπουδαίοι προπονητές (Ντιέγκο Σιμεόνε, Μαρσέλο Γκαγιάρντο και Μαουρίσιο Ποτσετίνο) είχαν αρνηθεί τη δουλειά. Ηταν ποτέ δυνατόν να κυβερνήσει αυτό το υπερωκεάνιο του παγκοσμίου ποδοσφαίρου ένας μαθητευόμενος καπετάνιος;

Με τον Σκαλόνι στο τιμόνι η Αργεντινή εξακολούθησε να χάνει –μεταξύ άλλων, στον ημιτελικό του Κόπα Αμέρικα 2019 από τη Βραζιλία–, όμως ήταν φανερό πως κάτι είχε αρχίσει να αλλάζει προς το καλύτερο. Οι οπαδοί και τα media έπαψαν να γκρινιάζουν. Οι παίκτες βρήκαν ξανά τη χαμένη τους πίστη, ο Μέσι το κέφι του. Ο νέος προπονητής είχε ανακαλύψει ένα στιλ παιχνιδιού που έδινε στον «Λίο» τη δυνατότητα να μη σπαταλά δυνάμεις και να είναι «φρέσκος» όταν η ομάδα του επιτίθεται. Ενα αγωνιστικό μοντέλο απολύτως συμβατό με τα χαρακτηριστικά των ποδοσφαιριστών του.

Δεν άργησαν να έρθουν και οι επιτυχίες. Η κατάκτηση του Κόπα Αμέρικα 2021, με νίκη επί της Βραζιλίας στον τελικό του Μαρακανά, λειτούργησε σαν μαγικό φίλτρο για την Αργεντινή. Ηταν το πρώτο της τρόπαιο σε μια διοργάνωση στην οποία αποτύγχανε διαρκώς μετά το 1993. Ο πρώτος της τίτλος στην εποχή του Μέσι. Στο ίδιο γήπεδο όπου το 2014 είχε κλάψει για ένα χαμένο Παγκόσμιο Κύπελλο. Ηταν μια λύτρωση, μια απελευθέρωση από τα αόρατα δεσμά της. Η νίκη επί της Ιταλίας στο Finalissima και ένα απίθανο σερί 36 αγώνων χωρίς ήττα ανέβασαν την αυτοπεποίθηση της ομάδας στα ύψη.

Την προ-Σκαλόνι Αργεντινή, η ήττα-σοκ από τη Σαουδική Αραβία στην πρεμιέρα της στο τουρνουά του Κατάρ, θα την είχε διαλύσει. Αλλά χάρη σε αυτόν, τον νεαρότερο (44) προπονητή του εφετινού Μουντιάλ, η «Αλμπισελέστε» είχε απαλλαγεί πλέον από την ηττοπάθεια, την ευθυνοφοβία και τις έριδες. Φάνηκε ξεκάθαρα από το αγωνιστικό της φρόνημα στους αγώνες που ακολούθησαν. Ο Σκαλόνι την κράτησε ψύχραιμη και συγκεντρωμένη, ανεπηρέαστη από την εθνική ψύχωση των Αργεντινών, που είχαν σίγουρο το τρόπαιο. Το έλεγε στα αποδυτήρια, το έλεγε και δημοσίως: «Αύριο ο ήλιος θα ανατείλει και πάλι, είτε κερδίσουμε είτε χάσουμε».

Στο γήπεδο η Αργεντινή είχε ιερό πάθος, όμως αυτό δεν θόλωσε το μυαλό της. Πέρα από την αξιοθαύμαστη ψυχοπνευματική προετοιμασία των παικτών του, ο Σκαλόνι τόλμησε και στον αγωνιστικό τομέα, εμπιστευόμενος νεαρούς και άπειρους ποδοσφαιριστές, που στην αρχή δεν προορίζονταν για βασικοί. Κάποιοι από αυτούς, στο προηγούμενο Παγκόσμιο Κύπελλο ήταν ακόμη ανήλικοι.

Στάθηκε στην ομάδα του σαν κυματοθραύστης κάθε συναισθήματος, φόβου ή ενθουσιασμού, που θα μπορούσε να τη βλάψει. Ο ίδιος έμοιαζε με ένα ανέκφραστο τέρας λογικής. Μόνο στον τελικό «προδόθηκε» για λίγο. Αφησε την ψυχή του να εκφραστεί ελεύθερα μόνον όταν όλα είχαν τελειώσει: στη φιέστα της υποδοχής στο Μπουένος Αϊρες.

Με τη Scaloneta του –έτσι ονόμασαν οι Αργεντινοί το σύστημα που εφάρμοσε– έγραψε έναν υπέροχο επίλογο για τον Μέσι. Ταυτοχρόνως, ανέβασε τις μετοχές του στο ποδοσφαιρικό χρηματιστήριο στα ύψη. Ο πιο μεγάλος άθλος του ήταν ότι μετέτρεψε ένα γκρουπ φοβισμένων παικτών σε μια παθιασμένη ομάδα έτοιμη για όλα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News