Υπήρξαν τρεις περίοδοι κατά τις οποίες πίστεψα ότι ο Στέφανος Κασσελάκης μπορεί να κάνει το μεγάλο κόλπο. Η πρώτη ήταν όταν εμφανίστηκε στο τέλος του καλοκαιριού, σαν σκανδιναβός τουρίστας που ξέμεινε στην Ελλάδα και είπε να βρει μια καλή δουλειά. Τότε παρατήρησα ότι αν τον έβαζες δίπλα στην Αχτσιόγλου, της πρόσθετε καμιά δεκαριά χρόνια και βάλε στην ηλικία. Και σκέφτηκα ότι ναι, ο Κασσελάκης φέρνει το απόλυτο disruption, όπως θα έλεγε και ο ίδιος, στην πολιτική ζωή. Ενα νέο πρόσωπο, με τυχοδιωκτικό προφίλ, που έβαλε τη σανίδα του πάνω στο κύμα της εποχής και έρχεται να μας πουλήσει υπηρεσίες Μεσσία. Μια χαρά.

Η δεύτερη φορά που αναρωτήθηκα μήπως πράγματι με πήραν τα χρόνια ως απολειφάδι του παλιού κόσμου, ήταν όταν κέρδισε το συνέδριο, και ας είπαν ότι επρόκειτο για επώδυνο συμβιβασμό. Εθεσε ολόκληρο τον κομματικό μηχανισμό υπό τον άμεσο έλεγχό του, ξεφορτώθηκε τους ανεπιθύμητους και επιχειρεί να εφαρμόσει ένα μοντέλο που, από τον Τραμπ μέχρι τη Μελόνι, δείχνει να λειτουργεί.

Υπήρξε και μια τρίτη φορά, όταν υιοθέτησε τη συμπεριφορά παίκτη ριάλιτι, περνώντας από τα πρωινάδικα, συζητώντας ακόμα και για το κλάμα που έριξε στην αγκαλιά της μητέρας του. Εκεί είπα ότι πρόκειται για στρατηγική που οδηγεί στην απόλυτη εξοικείωση του κοινού με το πρόσωπο. Ενας πολιτικός αρχηγός που θέλει να του απευθύνεσαι με το μικρό του όνομα και στον ενικό (όπως συμβαίνει με τους μεγάλους ηγέτες) και εκθέτει τη ζωή του με τέτοιον τρόπο, ώστε κάποια στιγμή να τον θεωρήσεις μέλος της οικογένειάς σου. Ομοίως πίστευα (και πιστεύω) ότι η παρουσία του Τάιλερ προσθέτει φωτεινότητα στην εικόνα που φιλοτεχνεί ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς συμβάλλει στο γενικότερο μήνυμα της «ανατροπής».

Διαβάζω μια από τις τελευταίες δηλώσεις του Στέφανου Κασσελάκη: «Αν υπάρχει ένα άτομο το οποίο μπορεί να εμπνεύσει περισσότερο από εμένα, να ενώσει όλο τον προοδευτικό κόσμο, να διοικήσει τη χώρα καλύτερα, να εκπροσωπήσει καλύτερα τη χώρα στο εξωτερικό, βρες το μου να το στηρίξω». Μπαίνεις στον πειρασμό να σηκώσεις το χέρι, έτσι για πλάκα. Και σου βγαίνει αυθόρμητα ένα χάχανο. Οχι για το περιεχόμενο της δήλωσης, αλλά για το ύφος της. Ξεχειλίζει το βαρέλι με τον ναρκισσισμό. Και δεν ξέρεις πλέον αν οφείλεις να προσεγγίζεις τον Κασσελάκη με ψυχολογικά ή πολιτικά κριτήρια.

Ναι, συμφωνούμε ότι η ταπεινότητα δεν είναι χαρακτηριστικό των πολιτικών ηγετών. Είναι η έπαρση που τους χορηγεί το ψυχικό καύσιμο για να αντέχουν στην πίεση. Είναι το αίσθημα υπεροχής και αποδοχής που θρέφει τον ακόρεστο ναρκισσισμό τους. Δεν υπάρχουν παίκτες εξουσίας που να διακρίνονται για την ταπεινότητά τους, το ξέρουμε. Ομως η περίπτωση Κασσελάκη είναι μοναδική μέσα στις αντιφάσεις της. Τη μια στιγμή προσπαθεί να μας πείσει ότι είναι ένας από εμάς, το εθνικό παιδί για όλες τις δουλειές. Και την άλλη, λες και είναι δέσμιος ενός μεσσιανικού συνδρόμου, μας λέει ότι υπάρχει Αυτός και μόνο Αυτός.

Είναι όλα αυτά κομμάτι ενός πολιτικού σχεδίου; Δεν το πιστεύω πια. Απλώς παρακολουθούμε αποσπάσματα από την προσπάθεια ενός ανθρώπου που ικανοποιεί μια φαντασίωση μεγαλείου. Και ας ελπίσουμε το βράδυ των εκλογών να μην είναι τόσο άσχημα τα πράγματα, γιατί ο Κασσελάκης δύσκολα θα διαχειριστεί τη ματαίωση.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News