Ισως η πληκτικότερη προεκλογική περίοδος των τελευταίων ετών εξελίσσεται σε ένα περιβάλλον που περισσότερο αναδεικνύει τα νεοελληνικά αδιέξοδα, παρά τις προοπτικές σύγκλισης με την Ευρώπη, την οποία για κάποιο λόγο διαρκώς φαίνεται να επιδιώκουμε και μονίμως να μην κατορθώνουμε.

Πέραν του ότι είναι πλέον συζητήσιμα τα περιθώρια γενναίων μεταρρυθμίσεων που εκκρεμούν και που πάντως θα εξαρτηθούν, οριστικά και σε σχεδόν απόλυτο βαθμό από το εκλογικό αποτέλεσμα, διάφορα θλιβερά και απογοητευτικά συμβαίνουν, που έρχονται για να μας φέρουν «στα ίσα μας».

Ενα από αυτά και απολύτως χαρακτηριστικό είναι η νέα στάση εργασίας των εκπαιδευτικών της χώρας, σε ένδειξη αντίδρασης για την διεξαγωγή του ελληνικού σχολικού διαγωνισμού αξιολόγησης του εκπαιδευτικού συστήματος, της λεγόμενης «ελληνικής PISA», στις τάξεις της ΣΤ’ Δημοτικού και Γ’ Γυμνασίου.

Ούτε και με αυτό συμφωνούν οι άνθρωποι που, οικειοθελώς και όχι με το ζόρι, έχουν αναλάβει το κρίσιμο έργο της εκπαίδευσης των νεοελλήνων παίδων, κορασίδων και εφήβων.

Είναι, κατ’ εκείνους, και αυτό μια συνωμοσία του νεοφιλελευθερισμού, μια πλεκτάνη σε βάρος μας –και κυρίως, σε βάρος τους– και, κοντολογίς, ο διαγωνισμός πρέπει να εμποδιστεί και να μη γίνει.

Είναι δε και εντυπωσιακός ο τρόπος με τον οποίο δικαιολογούν τη μαχητική (sic) στάση τους οι συνδικαλιστικοί εκπρόσωποι των καθηγητών – παρεμπιπτόντως, του ισχυρότερου συντεχνιακού μπλοκ της χώρας.

Γράφουν και υποστηρίζουν μεταξύ άλλων κάποιοι από αυτούς: «Η τυποποιημένη αξιολόγηση των μαθητών προβάλλεται ως η αξιολόγηση που γίνεται με τρόπο ώστε να είναι “αμερόληπτη” και τα αποτελέσματά της να μπορούν να συγκριθούν μεταξύ τους. Ετσι νομιμοποιείται η μέτρηση των μαθητικών επιδόσεων –τα περίφημα “μαθησιακά αποτελέσματα”– να αποτελεί τη βάση για την αξιολόγηση των σχολείων και των εκπαιδευτικών».

Σε απλούστερα ελληνικά από αυτά: όχι, να μη γίνει καμία αξιολόγηση, ούτε των μαθητών, ούτε των σχολείων, ούτε φυσικά και των καθηγητών.

Αν θέλει κανείς να είναι ρεαλιστής, βρισκόμαστε μπροστά σε μια ένδειξη του ότι δεν υπάρχει ελπίδα. Οταν καθηγητές υιοθετούν μια τέτοια στάση και διαπνέονται από μία τέτοια αντίληψη, ποιος μπορεί να πιστεύει στα αλήθεια ότι η αγραμματοσύνη μπορεί να αναστραφεί και η επόμενη γενιά να αντιμετωπίσει με αξιώσεις τις απαιτήσεις του σύγχρονου κόσμου, όπου θεωρητικά θα μπορούσε να έχει και συγκριτικά πλεονεκτήματα.

Και σε ένα διαφορετικό επίπεδο, ποιος μπορεί να πάρει στα σοβαρά υπόψη τα όσα ακούγονται για την προώθηση του ελληνικού πολιτισμού και όλα τα υπόλοιπα που εκστομίζονται, στην πραγματικότητα εν κενώ;

Στο πολιτικό πεδίο, όλα αυτά θα βρουν σύντομα έκφραση και θα εκδηλωθούν διαφορετικά. Η πολιτική α λα Κασσελάκη είναι το πρώτο δείγμα και ακολουθούν τα χειρότερα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News