Ο χορός πάντα χρειαζόταν αυστηρή πειθαρχία, σχεδόν στρατιωτικού τύπου, όπως αυτή που επιβάλλει στα μέλη του από τον 19ο αιώνα το Μπαλέτο της Όπερας του Παρισιού. Το κέρδος για τους χορευτές και  τις χορεύτριες είναι η παγκόσμια καταξίωση· το τίμημα, οι εξοντωτικές θυσίες για την τέχνη αλλά και το καταρρακωμένο ηθικό.

Ηλθε όμως η ώρα να σπάσει και αυτό. Τα απάνθρωπα, σκληρά σχόλια, το μπούλινγκ, η γελοιοποίηση και η ταπείνωση πρέπει να τελειώσουν, γράφει στην αυτοβιογραφία του ο Ουγκό Μαρσάν, ο βασικός χορευτής του γαλλικού Μπαλέτου.

Ο 27χρονος χορευτής ζητεί να επικρατήσει -επιτέλους!- μία κουλτούρα σεβασμού, γράφουν οι Times, μια απαίτηση που ακούγεται προφανής, αλλά στον μικρόκοσμό του παρισινού Μπαλέτου είναι σχεδόν επαναστατική.

Για να φτάσει να γίνει κανείς μέλος του Μπαλέτου της Οπερας πρέπει να περάσει μία σειρά από επίπονες δοκιμασίες. Οι υποστηρικτές του συστήματος λένε ότι είναι απόλυτα αξιοκρατικό, όσοι το κατακρίνουν λένε ότι είναι ένα σύστημα δαρβινικού ανταγωνισμού.

Ο διαγωνισμός -ή μάλλον ο σκληρός ανταγωνισμός- αρχίζει από την ηλικία των 8 ετών, όταν γίνεται ένα εξαιρετικά επιλεκτικό και δύσκολο τεστ εισαγωγής. Περίπου 130 μικροί μαθητές, που τους λένε «ποντικάκια» (petits rats), περνούν τις πύλες της σχολής αλλά βέβαια δεν θα φτάσουν ως το τέλος.

Από εκεί και πέρα γίνονται εξετάσεις κάθε χρόνο στις οποίες αποτυγχάνουν πολλοί και πολλές. Στο τέλος η όπερα φτάνει να έχει μόλις 154 χορευτές και χορεύτριες, αλλά και εκεί αρχίζουν οι ανταγωνισμοί.

Οι χορευτές χωρίζονται σε πέντε τάξεις. Κάθε χρόνο δίνουν εξετάσεις μπροστά σε μία επιτροπή που αποφασίζει αν θα τους δώσει προαγωγή. Οσοι είναι πιο ψηλά στην ιεραρχία ονομάζονται «αστέρια» (étoiles). Αυτοί χαίρουν σεβασμού από όλους, αντίθετα από όσους είναι στις χαμηλές τάξεις.

Ο Μαρσάν, που είναι και αυτός «αστέρι», γράφει ότι η ιεραρχία στον κόσμο του μπαλέτου κάνει τους ανωτέρους να μιλάνε στους κατωτέρους με έναν τρόπο με τον οποίο ο ίδιος δεν συμφωνεί.

Οι χορευτές, όπως προσθέτει, πρέπει να απορρίψουν τις ταπεινώσεις και το μπούλινγκ τους που τους συνοδεύει από την παιδική ηλικία και την πίεση όλοι να μιλούν σε όλους με τον ίδιο τρόπο. Αναφέρεται σε  παιδάκια, που είναι μόλις 10 ετών, τα οποία συγκλονίζονται βαθιά και βλέπουν τα όνειρα και τις φιλοδοξίες τους να καταρρέουν από σχόλια ότι πάχυναν πάρα πολύ, ότι είναι άσχημα και εντελώς άχαρα…

«Μας μεταχειρίζονταν σαν να ήμασταν κακομαθημένα, αχάριστα και παραπονιάρικα παιδιά. Δεν αξίζουμε εμείς τίποτα;», γράφει.

Η επανάσταση κόντρα στο σύστημα της Όπερας του Παρισιού άρχισε το 2018, γράφει η βρετανική εφημερίδα, όταν εστάλη στους χορευτές ένα εσωτερικό ερωτηματολόγιο που τους ζητούσε να πουν τις σκέψεις τους για τους επικεφαλής στο μπαλέτο και ειδικά για την διευθύντρια χορού Ορελί Ντυπόν.

Η έρευνα, η οποία βασίστηκε στο ερωτηματολόγιο, μιλούσε για εκτεταμένο μπούλινγκ και σκληρότητα. Μπαλαρίνες της σχολής δήλωσαν ανοιχτά ότι πολλές φορές ξεσπούσαν σε κλάματα εξαιτίας των μεθόδων των δασκάλων τους.

Από τη μεριά της η Ντυπόν αρνήθηκε τις καταγγελίες που γίνονταν για τη σχολή και έριξε ευθύνες στην σημερινή γενιά η οποία είναι μαλθακή. Παρά τις δικαιολογίες όμως, όλο και περισσότεροι αντιλαμβάνονται ότι αυτό το καθεστώς πρέπει κάποια στιγμή να τελειώσει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News