Πριν λίγο καιρό βρέθηκα στο Παίδων «Αγλαϊας Κυριακού». Πρέπει να ομολογήσω ότι οι αναμνήσεις μου από το εν λόγω νοσοκομείο δεν ήταν και οι καλύτερες οπότε και το τηλεφώνημα που με ενημέρωνε για το ατύχημα του ανεψιού ήχησε δυσοίωνα στα αυτιά μου. Μετά το πρώτο σοκ και τις καθησυχαστικές απαντήσεις σχετικά με την κατάσταση υγείας του μικρού ρώτησα ως καλή θεία τι να φέρω για να κάνω την διαμονή του πιο ευχάριστη.

«Ένα μαξιλάρι και ένα θερμόμετρο αν μπορείς, σε κλείνω έρχονται οι γιατροί» ήταν η απάντηση που πήρα και πριν προλάβω να ρωτήσω οτιδήποτε άλλο άκουσα το busy tone στα αυτιά μου. Είχα τουλάχιστον 20 χρόνια να πάω στο Παίδων αλλά μόλις διάβηκα την πόρτα φορτωμένη με κόμικ, το μαξιλάρι και το θερμόμετρο στα χέρια μπορώ να πω ότι ήταν σαν να είχε σταματήσει ο χρόνος. Οι ίδιες φωνές μικρών παιδιών να κλαίνε, τα ίδια πρόσωπα γονιών στα σκαλάκια της εισόδου με ένα καφέ και ένα τσιγάρο στο χέρι να περιφέρουν την αγωνία και τα άυπνα μάτια τους.

Το δωμάτιο 10 φιλοξενούσε 4 κρεβάτια με τα αντίστοιχα παιδάκια επάνω τους. Ο ανεψιός μπανταρισμένος αλλά ψύχραιμος παρέλαβε τα κόμικ και έπεσε με τα μούτρα στο διάβασμα. Ο αδελφός μου τακτοποίησε το μαξιλάρι που έφερα και μονολόγησε «ελλείψεις μας είπαν». Κανένα κρεβάτι δεν είχε μαξιλάρι.

Η κατάσταση στο νοσοκομείο είναι, το λιγότερο, τραγική. Το προσωπικό και οι γιατροί τρέχουν και δεν φτάνουν ειδικά τις μέρες που το νοσοκομείο εφημερεύει παλεύοντας με τα ψέματα να κάνουν ότι καλύτερο μπορούν σε ένα περιβάλλον που μόνο μια θλιβερή εικόνα σου δημιουργεί. Ραγισμένα πλακάκια, σκουριασμένες πόρτες και σοβάδες να έχουν πέσει από τους τοίχους. Στα μπαλκόνια σπασμένα κάγκελα που έχουν αντικατασταθεί υποτυπωδώς με σκοινιά και που αφήνουν τεράστια ανοίγματα που χωρά να περάσει ελέφαντας και όχι ένα πιτσιρίκι 3 χρόνων. Ο τέταρτος όροφος έχει γύρω στα 20 δωμάτια δηλαδή τουλάχιστον 80 παιδάκια και ένα θερμόμετρο. Ένα θερμόμετρο. Που να το πει κανείς και να μην ντραπεί;

«Και εμείς από το σπίτι φέραμε» μου είπε μια κυρία στο διπλανό δωμάτιο. «Όταν ζητήσαμε από την νοσοκόμα μας είπε φέρτε καλύτερα το δικό σας. Έχουμε έλλειψη.»

Δεν υπάρχει κανένας λόγο να αναφερθώ στα προβλήματα που υπάρχουν σε όλο το σύστημα υγείας. Έχουν γραφτεί ατέλειωτα άρθρα για το ελλιπές προσωπικό και τις εφημερίες, για τα μηχανήματα που ακόμα και όταν υπάρχουν δεν λειτουργούν, για κλίνες που λείπουν στις μονάδες εντατικής θεραπείας και ταυτόχρονα για δεκάδες σκάνδαλα και μίζες που ακόμα ερευνώνται, για ΕΔΕ που πραγματοποιούνται για τα μάτια του κόσμου και ξεχασμένα πορίσματα. Αλλά εδώ μιλάμε για παιδιά. Για αθώες ψυχές σαν αυτές που οι ηγεσίες αυτού του τόπου παίρνουν αγκαλιά όταν ανεβαίνουν χαμογελαστοί στην εξέδρα ζητώντας την ψήφο μας, για τα ίδια παιδιά που θεωρούν τον μέλλον αυτής της χώρας. Τα παιδιά τους, τα παιδιά μας. Το παιδάκι που χάθηκε προχθές στην Καβάλα δεν πρόλαβε καν να φτάσει σε ένα νοσοκομείο που θα είχαν ίσως την υποδομή να σώσουν την ζωή του.

Εμείς ήμασταν τυχεροί, ο μικρός παρέμεινε μόνο 5 μέρες στο νοσοκομείο. Όταν φύγαμε ήταν ευτυχής, τα μπαλόνια που είχαμε κουβαλήσει δεν κατόρθωσαν καθόλου βλέπετε να ομορφύνουν έστω και λίγο την παραμονή του. Φεύγοντας αφήσαμε το θερμόμετρο πίσω. Ευγενική χορηγία στον υπουργείο Υγείας. Για να βλέπουν τις χαραγμένες κόκκινες γραμμές του πυρετού, σαν αυτές που μας λένε ότι αρνούνται να υπερβούν.
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News