Η Lancia Montecarlo είναι σαν εκείνες τις καλλονές της διπλανής πόρτας που τις βλέπεις και τις ερωτεύεσαι κατακούτελα. Βάστα μην τύχει να είσαι μαζί τους στο ασανσέρ… Λοιπόν, το πρώτο αυτοκίνητο μαζικής παραγωγής του οίκου Pininfarina είχε δεχτεί τις διαταγές της FIAT να αντικαταστήσει το δοξασμένο 124 Spider. Ο παραπάνω οίκος –άμεσα συσχετισμένος με τη σχεδίαση των πιο όμορφων Ferrari που είδαμε ποτέ– ανέλαβε σχεδόν τα πάντα. Το αισθητικό αποτέλεσμα σήκωσε πολύ κόσμο στις μύτες του εκείνη τη μέρα του 1975, όταν την πρωτοείδε στο Διεθνές Σαλόνι της Γενεύης.

Λίγα αυτοκίνητα χωρούσαν σε μόλις 3,8 μ. μήκος και 1,19 μ. ύψος τόσο ιταλικό σέξινες. Αν δεν είχες τα λεφτά να έχεις μια Ferrari, η Lancia Βeta Montecarlo θα μπορούσε να είναι το «κορίτσι» σου. Με έναν δίλιτρο κινητήρα, παραλλαγή του τετρακύλινδρου με τους δύο εκκεντροφόρους επικεφαλής από το FIAT 124 Spider Coupe, εγκάρσια τοποθετημένο πίσω από την πλάτη του οδηγού, απόδοση 120 ίππων, 0-100 σε 9,3 δ/λ., τελική ταχύτητα πάνω από 190 χλμ./ώ., 5άρι χειροκίνητο και δισκόφρενα στα τέσσερα άκρα, είχε όλες τις προϋποθέσεις για να γίνει αντικείμενο πόθου. Και όντως έγινε για κάποιους 7.798 κατόχους. Τόσες, αντίστοιχα, κατασκευάστηκαν συνολικά από το ’75 έως το ’81, με μια μικρή διακοπή το ’79.

Στην πορεία, ωστόσο, η καλλονή της διπλανής πόρτας έβγαλε κουσούρια. Πώς το έλεγε ο Αρθουρ Κόναν Ντόιλ, ο μυθοπλάστης του Σέρλοκ Χολμς, ότι «τίποτα δεν είναι πιο απατηλό από το προφανές»; Ε, αυτό. Η Lancia Montecarlo άρχισε να δείχνει τον πραγματικό της, κρυφό εαυτό. Καταρχάς, μεγάλο θέμα με τα φρένα, που μπλόκαραν για πλάκα. Οι δοκιμές των κατεστημένων περιοδικών της εποχής, όπως το Road & Track, το Motor και άλλα, έδειχναν πως η υπερβολική υποβοήθηση σε έκανε να τα «βλέπεις όλα», ειδικά στο βρεγμένο. Ασε δε που παρουσίαζαν πτώση απόδοσης περί το 37%. Σοβαρές δοκιμές έκαναν τότε οι άνθρωποι, όχι ξεπέτες.

Θέλετε κι άλλα; Ο θόρυβος μέσα στην καμπίνα. Κάποιοι τον χαρακτήρισαν «κακοφωνία». Δεν τελειώσαμε. Ειδικά στην αμερικανική της έκδοση (εκεί λεγόταν Lancia Scorpion), λόγω των κανονισμών για σχετικές αποστάσεις από το έδαφος, είχε αλλάξει όλη η γεωμετρία της ανάρτησης και η οδηγική συμπεριφορά επηρεάστηκε δραματικά. Επειτα, τα βράδια με υγρασία και κωλόκαιρο έφεραν σκουριά. Το αρχικό ειδύλλιο είχε μεταμορφωθεί σε προβληματική σχέση.

Παρ’ όλα αυτά, εάν, εάν λέμε, είχες ψωνίσει τη Lancia Montecarlo από το ’78 και εντεύθεν, το πρόβλημα με τα φρένα θα ήταν μειωμένο, καθώς είχε αφαιρεθεί το σερβό. Εάν την πάρκαρες σε καλά στεγασμένο γκαράζ και δεν την άφηνες στη βροχή να τρέφει τη σκουριά, εάν άλλαζες έγκαιρα την επίσης επιρρεπή σε φθορά εγκάρσια δοκό του σασί, εάν είχες πάρει τη δεύτερη γενιά με τους μεγαλύτερους 14ρηδες τροχούς, εάν την είχες φάει κατακούτελα, βρε αδερφέ, και είχες δαγκώσει τη λαμαρίνα, έκανες την καρδιά σου πέτρα και συνέχιζες να τη θέλεις.

Ετσι είχαν τα πράγματα με το «πουτανάκι» (μετά συγχωρήσεως), τη Montecarlo. Ως γνωστόν, στη ζωή τα λάθη, τα πάθη και ο λογαριασμός πληρώνονται. Ισχύει και στα αυτοκίνητα. Χρόνια πολλά στη σέξι πενηντάρα. Μας αρέσει καλύτερα να είναι σε μια γωνία του (στεγνού) γκαράζ και να τη βλέπουμε. Τιμή, δόξα και θάρρος σε όσους δεν την αποχωρίστηκαν με συναινετικές διαδικασίες.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News