Τριάντα χρόνια από την πρώτη φορά που τραγουδήσαμε «Είμαστε πια πρωταθλητές» (14 Ιουνίου 1987) και ανήμερα των εξηκοστών γενεθλίων του Νίκου Γκάλη, η Εθνική μας ομάδα Νέων στέφτηκε Πρωταθλήτρια Ευρώπης.

Με ηγέτες τον Αντώνη Κόνιαρη (15 πόντοι -με πέντε τρίποντα- και 6 ριμπάουντ), τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο (10 πόντοι, 10 ριμπάουντ, 4 ασίστ και 3 κλεψίματα) και τον Μιχάλη Λούντζη που έπαιξε «σκυλίσια» άμυνα, νίκησε 65-56 το παραδοσιακά μαχητικό Ισραήλ (που έχει κόουτς τον άλλοτε παίκτη του Παναθηναϊκού Οντετ Κάτας), και χάρισε στην Ελλάδα το δέκατο χρυσό της μετάλλιο.

Να τα μετρήσουμε; Δύο Ευρωμπάσκετ Ανδρών (1987 και 2005), τρία Ευρωμπάσκετ Νέων (2002, 2009, 2017), ένα Μουντομπάσκετ Εφήβων (1995), δύο Ευρωμπάσκετ Εφήβων (2008 και 2015), και δύο Ευρωμπάσκετ Παίδων (1989 και 1993).

Ακόμα ένα «χρυσό», το οποίο η Εθνική μας άξιζε πέρα ως πέρα. Γιατί;

– Διότι έπαιξε χωρίς τον καλύτερό της παίκτη, τον Γιώργο Παπαγιάννη (που θα ήταν ο πιο «ποιοτικός» του τουρνουά), αλλά και τον Κώστα Αντετοκούνμπο που τραυματίστηκε παραμονές του πρώτου τζάμπολ.

– Για την τεράστια προσπάθεια που έχουν κάνει τα παιδιά -και οι προπονητές τους- όλα αυτά τα χρόνια που βρίσκονται μαζί, περνώντας τους Χειμώνες σε κάποια άκρη του πάγκου των συλλόγων τους, δανεικοί στην Α2 Κατηγορία, ή στην εξορία της εξέδρας, περιμένοντας την ευκαιρία τους.

– Επειδή κατέκτησε αυτό το μικρό Ευρωμπάσκετ U-20 αήττητη. Νίκησε πανεύκολα τη Σουηδία και την Τσεχία, ύστερα τη Γερμανία που μόνον αμελητέος αντίπαλος δεν ήταν (διαθέτοντας φερέλπιδες παίκτες που αγωνίζονται σε σπουδαία αμερικανικά πανεπιστήμια), το Μαυροβούνιο (με τη γιουγκοσλαβική παράδοση στο μπάσκετ), τη γεμάτη ταλέντο Λιθουανία, την Ισπανία του Γιούστα (τον οποίο από του χρόνου θα βλέπουμε στη Ρεάλ Μαδρίτης), που πέρυσι είχε κατακτήσει την κορυφή της Ευρώπης στο Ελσίνκι, και -τέλος- το Ισραήλ που έπαιζε για το πρώτο του «χρυσό».

Στην Κρήτη οι Νέοι έγιναν Ανδρες… με τα όλα τους. Το ίδιο ξαφνικά όπως είχαν ενηλικιωθεί το 2015, στον Βόλο, όταν στέφθηκαν πρωταθλητές Ευρώπης στην κατηγορία των Εφήβων. Οι περισσότεροι ήταν μαζί και το 2013, στο Κίεβο, όπου μερικές χαλασμένες πίτσες που είχαν παραγγείλει στα δωμάτια του ξενοδοχείου τους, τους είχαν στερήσει τη δυνατότητα να εξαντλήσουν τις πιθανότητές τους για κάτι καλύτερο από το χάλκινο μετάλλιο. Ηταν μαζί και πέρυσι, στη Χαλκίδα, στο Ευρωμπάσκετ της Β’ Κατηγορίας. Πέτυχαν τον προβιβασμό της ελληνικής ομάδας στην Α’. Κι έναν χρόνο μετά, να ‘τοι με το χρυσό μετάλλιο περασμένο στον λαιμό.

• Ξέφρενοι πανηγυρισμοί στα αποδυτήρια μετά τη νίκη

Αυτόν τον κοινό τους κύκλο που είχαν ανοίξει πριν από πέντε χρόνια, τον έκλεισαν τώρα, στον sold out τελικό του Ηρακλείου, με μία -ακόμη- μεγάλη επιτυχία. Και βροντοφώναξαν στους συλλόγους τους -όπως είχαν κάνει και οι προηγούμενες επιτυχημένες γενιές του ελληνικού ταλέντου- ότι αξίζουν τις ίδιες (τουλάχιστον) ευκαιρίες με αυτές που παίρνουν οι αμφιβόλου ποιότητος αλλοδαποί μισθοφόροι. Αλλά, τα «μεγάλα κεφάλια» των ομάδων στις οποίες αυτά τα χαρισματικά παιδιά ανήκουν, είναι και… αγύριστα. Επιμένουν να αντιμετωπίζουν τους εικοσάρηδες plus σαν ταλέντα, ενώ στον προηγμένο αθλητικό Κόσμο ένας παίκτης 25 ετών θεωρείται, πια, βετεράνος.

Ηρθε η ώρα να αποχαιρετήσουν, ο ένας τον άλλον. Κάποιοι από αυτούς θα συναντηθούν, λίαν συντόμως, στην Εθνική Ανδρών. Ασφαλώς, δεν θα κάνουν όλοι τους λαμπρή καριέρα. Η ελληνική στατιστική μαρτυρά ότι από τους δώδεκα παίκτες μιας Εθνικής Εφήβων ή Νέων, είναι ζήτημα να σταδιοδρομήσουν τρεις τέσσερις σε top επίπεδο. Τα νεανικά μετάλλια δεν εγγυώνται το μέλλον των αθλητών, όμως πιστοποιούν τις εξαιρετικές τους προοπτικές.

Σε κάθε περίπτωση, αυτή η ομάδα που θαυμάσαμε στα γήπεδα της Κρήτης είναι, ίσως, η καλύτερη μικρή Εθνική απ’ όσες εμφανίστηκαν τα τελευταία 30 χρόνια. Διαθέτει λιγότερο ταλέντο σε σχέση με όσες κατάφεραν να φτάσουν τόσο ψηλά κατά το παρελθόν, όμως αποδείχτηκε η πλέον αποτελεσματική. Χάρη σε όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που επί τρεις δεκαετίες διατηρούν το ελληνικό μπάσκετ στις παγκόσμιες κορυφές: σκληρή άμυνα (ιδίως κόντρα στους σούπερ-ταλαντούχους Ισπανούς, η αμυντική λειτουργία της ήταν για σεμινάριο), ομαδική δουλειά, έλεγχος του παιχνιδιού και «σκεπτόμενο μπάσκετ». Το οποίο δεν σημαίνει, απαραιτήτως, τακτική καταστροφής, αργό ρυθμό και «ξύλο». Στην ελληνική του εκδοχή έχει να κάνει με την εξυπνάδα μιας ομάδας, να αξιοποιεί τα δικά της πλεονεκτήματα και να εκμεταλλεύεται τις αδυναμίες του αντιπάλου. Δεν είναι ντροπή – έτσι έπαιζε και η Εθνική του Γκάλη και του Γιαννάκη.

Ο προημιτελικός κόντρα στη Λιθουανία είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα. Δώδεκα λεπτά πριν από τη λήξη, η Εθνική έχανε με 46-61. Το ντεζαβαντάζ της ισοδυναμούσε με το ένα τρίτο των πόντων που είχε πετύχει μέχρι εκείνη τη στιγμή. Κι όμως, στο φινάλε έβαλε άλλους 30 – απέναντι σε έναν αντίπαλο που ήταν πληρέστερος, ανώτερος, πιο εύστοχος, πιο ψηλός, πιο αθλητικός, και είχε τον «αέρα» του νικητή. Η ανατροπή του σκορ υπήρξε ένας μίνι μπασκετικός άθλος, ο οποίος ολοκληρώθηκε με τον Αντώνη Κόνιαρη να παίρνει το ριμπάουντ από δύο παίκτες 20 πόντους ψηλότερους, προτού «πυροβολήσει» για το καθοριστικό τρίποντο.

Το πιο εντυπωσιακό χαρακτηριστικό των μικρών διεθνών μας στα ματς που κρίθηκαν στις «λεπτομέρειες», ήταν η τακτική ανωτερότητά τους. Εργο του κόουτς, Ηλία Παπαθεοδώρου, πρωτίστως. Αλλά, όχι μόνο. Εβλεπες παιδιά 20χρονα και 19χρονα να τηρούν ευλαβικά το σύστημα, με μία ωριμότητα που περιμένεις από γκρίζους κροτάφους κι όχι από τόσο νεαρές ηλικίες, αλλά και να παίρνουν σοφές πρωτοβουλίες, σαν μαθητευόμενοι προπονητές. Ηξεραν πότε πρέπει να επιτεθούν, πώς να αμυνθούν σε κάθε περίσταση, πότε και πώς να ξοδέψουν τα φάουλ. Αυτό είναι το πιο σημαντικό γνώρισμα της μπασκετικής μας φυλής: σύλλογοι και Εθνικές, επιπέδου Ευρωλίγκας και Ευρωμπάσκετ ή της «ουράς» της Α1, οι ελληνικές ομάδες παίζουν «διαβασμένες», με Plan A, B και C, έτοιμες να δοκιμάσουν κάθε κόλπο που θα μπορούσε να τους δώσει τη νίκη.

Το «θαύμα της Κρήτης» δεν είναι το μετάλλιο. Είναι το αξιόμαχο μιας ομάδας που (με τον Παπαγιάννη απόντα) διαθέτει μόνον έναν αληθινά πολυτάλαντο παίκτη, τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο -άντε δύο, εάν προσθέσουμε και τον Αντώνη Κόνιαρη- αλλά μπορεί να νικά αντιπάλους με πολύ μεγαλύτερη «ποιότητα», χάρη στους εξαιρετικούς μαθητές της. Ο Δίπλαρος, ο Μουράτος, ο Σκουλίδας, ο Λούντζης, ο Καρράς, ο Χρηστίδης, ο Φλιώνης, έχουν γίνει εξπέρ της τακτικής, κι ας μην παίζουν πολύ στις ομάδες τους. Γνωρίζουν μυστικά του μπάσκετ που οι συνομίλικοί τους Λιθουανοί, Γάλλοι ή Ισπανοί θα χρειαστούν χρόνια για να μάθουν. Η Ελλάδα των δέκα εκατομμυρίων κατοίκων αντισταθμίζει το αναπόφευκτο έλλειμμα ταλέντου, διδάσκοντας στα μπασκετόπουλα πώς να γίνονται χρήσιμα για την ομάδα τους.

MVP του τουρνουά αναδείχτηκε ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος, ένας παίκτης που άφησε το στίγμα του στις μικρές Εθνικές ομάδες την τελευταία επταετία, έχοντας αγωνιστεί σε εννέα διοργανώσεις: από τα 14 του χρόνια (που συμμετείχε με την Εθνική Παίδων στο Ευρωπαϊκό U-16 του 2011) μέχρι το κυριακάτικο, ακροτελεύτιο παιχνίδι αυτής της νεανικής του πορείας. Από τα χρόνια που ακόμα ήταν μαθητής του Γυμνασίου, οι ειδικοί συμφωνούσαν πως πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα που έχει αναδείξει το ελληνικό μπάσκετ την τελευταία εικοσαετία. Στην Κρήτη ξεδίπλωσε όλα του τα χαρίσματα. Αλλά, όπως φαίνεται, στον Παναθηναϊκό του 2017-2018 δεν θα «χωρέσει». Θα πάει δανεικός, μάλλον στον ΠΑΟΚ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News