Εάν έχεις ιδέα από Θεσσαλονίκη, ξέρεις. Τα ντέρμπι ΠΑΟΚ – Αρη ήταν, ανέκαθεν, «talk of the town». Το κυρίαρχο θέμα συζήτησης στην πόλη. Ελάχιστες φορές οι δυο ιστορικοί σύλλογοι διεκδίκησαν, ταυτοχρόνως, τον τίτλο του πρωταθλητή (η τελευταία ήταν το 2003), όμως οι αναμετρήσεις τους ξυπνούσαν πάθη φοβερά. Ενίοτε, ακραία. Οι πιο cool φίλαθλοι απολάμβαναν την ευφάνταστη «καζούρα» και τα περιπαιχτικά συνθήματα, του ενός για τον άλλον. Ακόμη κι όταν οι ταξικές διαφορές εκφυλίστηκαν (ο Αρης εξέφραζε την αστική τάξη της περιοχής, ενώ ο ΠΑΟΚ την προσφυγιά και την εργατιά) ένα καφενείο -ή ένα σπίτι- με Αρειανούς και ΠΑΟΚτσήδες μαζί… μύριζε μπαρούτι.

Η αντιπαράθεση έφτασε στο ζενίθ στο δεύτερο μισό της δεκαετίας των ’80s και στις αρχές των ’90s, όταν οι δύο σύλλογοι πρωταγωνίστησαν και στο μπάσκετ. Κόλαση. Μπροστά στις συναντήσεις του ΠΑΟΚ με τον Αρη, τα ντέρμπι Ολυμπιακού – Παναθηναϊκού έμοιαζαν με φιλικά παιχνίδια. Οταν οι «κίτρινοι» έπεσαν στη Γ’ Εθνική, ο ασπρόμαυρος τομέας της πόλης… φωταγωγήθηκε. Κανένας ΠΑΟΚτσής δεν μπορούσε να φανταστεί, τότε, πόσο πολύ θα του έλειπε ο Αρης. Σήμερα, τεσσεράμισι χρόνια αργότερα, το Classico της Θεσσαλονίκης επιστρέφει.

Το ματς είναι για το Κύπελλο Ελλάδας και για το αποτέλεσμά του κανείς δεν αγωνιά πραγματικά. Με τον Εργοτέλη και τον Αήττητο Σπάτων στον ίδιο όμιλο, πιθανότατα θα προκριθούν, και ο ΠΑΟΚ, και ο Αρης. Σημασία έχει ότι η Τούμπα θα υποδεχτεί και πάλι τον ιστορικό αντίπαλο. Το ίδιο θα συμβεί στις 20 Οκτωβρίου στο «Κλεάνθης Βικελίδης», για την 7η αγωνιστική της Σούπερ Λιγκ. Με ξένο διαιτητή, μάλιστα. Γιατί, είπαμε: το Αρης – ΠΑΟΚ είναι, πάντοτε, ένα ντέρμπι «υψηλού κινδύνου». Ακόμη και σήμερα, που το ρόστερ του ΠΑΟΚ αξίζει σχεδόν 60 εκατομμύρια ευρώ, ενώ του Αρη γύρω στα πέντε.

Φτωχός ή πλούσιος, ο Αρης είναι το πέμπτο μεγαλύτερο κλαμπ της χώρας. Γι’ αυτό, στα τέσσερα χρόνια που περιπλανήθηκε στις χαμηλότερες κατηγορίες, έλειψε και στους αντιπάλους του. Είχαμε πολύ καιρό να δούμε ομάδα, πλην των Big-4, να συγκεντρώνει στο γήπεδο 22.000 κόσμο. Οχι σε αγώνα με τον Ολυμπιακό, την ΑΕΚ, τον ΠΑΟΚ, ή τον Παναθηναϊκό, αλλά με αντίπαλο την ΑΕΛ. Συνέβη εκείνη την Κυριακή, στο «Καυτανζόγλειο», που ο Αρης έπαιξε ξανά μπροστά στο κοινό του, στην κατηγορία στην οποία ιστορικά ανήκει. Το κιτρινόμαυρο πλήθος στις εξέδρες -άνδρες, γυναίκες και παιδιά- γιόρταζε με συνθήματα και τραγούδια την επιστροφή του στη Σούπερ Λιγκ. Μια μέρα πριν, η ΠΑΕ ενημέρωνε ότι έχουν διατεθεί πάνω από 7.000 εισιτήρια διαρκείας για τη σεζόν 2018-2019.

Την επόμενη αγωνιστική -στη φυσική του έδρα, πλέον- έκοψε 20.000 εισιτήρια. Παρότι ήταν Δευτέρα βράδυ, έπαιζε με τον Λεβαδειακό και το παιχνίδι μεταδιδόταν σε «ελεύθερο» κανάλι (ΕΡΤ1). Στην τηλεόραση τον είδαν περίπου ένα εκατομμύριο άνθρωποι. Διότι, εκτός των άλλων, ο νέος Αρης είναι μια ομάδα που γουστάρεις να παρακολουθείς. Προσπαθεί να παίξει επιθετικά, γρήγορα, έχει ρυθμό και διαθέτει αρκετούς καλούς μπαλαδόρους. Υπήρξε, ανέκαθεν, «αλέγρος», με πολύ λάτιν στοιχείο. Μετράει, ήδη, τρεις νίκες στις τέσσερις πρώτες αγωνιστικές. Μεγάλη επιτυχία, για μια εντελώς καινούργια ομάδα με 17 νέους παίκτες.

Οι οπαδοί του τον στήριξαν και στην περιπέτειά του στη Γ’ και τη Β’ Εθνική, όμως κανείς δεν περίμενε ότι η λύτρωση θα αργούσε τέσσερα χρόνια. Στην ουσία, έξι. Ο Αρης υποβιβάστηκε τον Μάρτιο του 2014, μια μέρα μετά τη συμπλήρωση ενός αιώνα ζωής. Αλλά και στις δυο προηγούμενες σεζόν δεν είχε καταφέρει να εμφανιστεί με μια ομάδα αντάξια του μεγέθους του. Ας όψονται, η κακοδιαχείριση και τα χρέη του. Ο σύλλογος βρισκόταν, ουσιαστικά, σε μηχανική υποστήριξη πολύ καιρό πριν πέσει, οικειοθελώς, στη Γ’ Κατηγορία.

Ολοι στοιχημάτιζαν, τότε, πως σε δυο χρόνια θα βρισκόταν και πάλι στην Α’ Εθνική. Επεσαν έξω. Καθηλώθηκε δυο χρόνια στη Γ’ Εθνική κι άλλα δυο στη Β’. Τέλος πάντων, επέστρεψε. Για να πρωταγωνιστήσει – όχι, απλώς, να παραμείνει στη Σούπερ Λιγκ. Με έμπειρο και σοβαρό προπονητή, τον Πάκο Ερέρα, με μόλις εννέα παίκτες από το περυσινό του ρόστερ, με σχετικά φθηνές αλλά εξαιρετικές -όπως φαίνεται προσώρας- μεταγραφές νέων και ταλαντούχων ποδοσφαιριστών, κυρίως ισπανολάτιν, στα χνάρια του τελευταίου μεγάλου Αρη του Κόκε και του Χαβίτο, που πριν από μια δεκαετία είχε ταπεινώσει την Ατλέτικο Μαδρίτης.

Η επανεκκίνηση περιέλαβε την ανακατασκευή του προπονητικού κέντρου, που έγινε αγνώριστο, ένα λίφτινγκ στο «Κλεάνθης Βικελίδης» και μια εξόρμηση στα social media. Ολα αυτά με το περιορισμένο μπάτζετ που μπορούσε να διαθέσει ο μεγαλομέτοχός του, Θόδωρος Καρυπίδης, ο οποίος ξοδεύει με σχέδιο και υπομονή.

Η Σούπερ Λιγκ των άδειων γηπέδων και των ομάδων που πέρασαν σαν μετεωρίτες και χάθηκαν, χρειαζόταν τον Αρη όσο κι ο Αρης τη Σούπερ Λιγκ. Ευτυχώς, είναι πάλι εδώ. Και απόψε θα ξεφυλλίσει το άλμπουμ της δόξας του, παίζοντας απέναντι στον ΠΑΟΚ. Οπως παλιά.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News