Πέρασαν 10 χρόνια από τον τελικό της 25ης Μαΐου του 2005. Δέκα χρόνια από τον ωραιότερο τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ομάδων Ευρώπης. Δέκα χρόνια από το βράδυ που ο χρόνος σταμάτησε. Τότε που η Liverpool, η «Μεγάλη» Liverpool στάθηκε όρθια απέναντι στον μύθο της Milan.

Είναι το βράδυ που έδωσε σάρκα και οστά στον ορισμό του ποδοσφαίρου. Το πιο γενναιόδωρο, το πιο ενθουσιώδες, το πιο συγκινητικό απ’ όλα τα ομαδικά αθλήματα. Γεμάτο ομορφιά, ευτυχία, ελευθερία, δημιουργικότητα, έμπνευση, μπρίο και φαντασία. Όλα μα όλα, θεμελιώδη συναισθήματα της σαγηνευτικής δύναμης του ποδοσφαίρου. Συναισθήματα που παραμένουν αναλλοίωτα στην αναζήτηση για την τελειότητα, στη λαχτάρα για το μεγαλείο που αυτό τροφοδοτεί. Είναι το βράδυ που το τρόπαιο του Κυπέλλου Πρωταθλητριών δικαιολόγησε με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο τον όρο «ιερό δισκοπότηρο». Ναι, ο τελικός του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ομάδων Ευρώπης είναι η πιο μεγάλη, η πιο σπουδαία ποδοσφαιρική βραδιά της χρονιάς. Και το βράδυ της 25ης Μαΐου του 2005 η Πόλη είχε τα πιο φωτεινά αστέρια και ο Βόσπορος το πιο ολόγιομο φεγγάρι.

Την είπαν Πόλη, λέει ο Ιεροκλής στην Πολίτικη Κουζίνα, γιατί είναι η ωραιότερη Πόλη του κόσμου. Και είναι. Ίσως γι’ αυτό ο χρόνος, η Ιστορία, να περίμενε υπομονετικά κοντά μισό αιώνα ώστε το ωραιότερο, το πιο σπουδαίο και πιο λαμπερό κύπελλο του ποδοσφαίρου να ανταμώσει την πιο μυθική Πόλη του κόσμου, αυτήν που ξεχειλίζει από μυστικισμό. Και διάλεξε τη Liverpool για να τον μοιραστεί. Βλέπετε η λέξη μυστικισμός είναι κομμάτι αναπόσπαστο της ιστορίας, ή μάλλον καλύτερα της φανέλας της Liverpool. Το «Θαύμα της Κωνσταντινούπολης», όπως το έχουν αποκαλέσει, δεν έχει λογική. Δεν χρήζει καμίας απολύτως εξήγησης. Και πώς να έχει όταν στο στάδιο Ataturk, η Milan όχι μόνο έχει σκορπίσει τη Liverpool στα τέσσερα σημεία του γηπέδου, αλλά της έβαζε την ταφόπλακα με τον πλέον εκκωφαντικό τρόπο εκεί στο σφύριγμα του Ισπανού Mejuto Gonzalez με ένα τρίτο γκολ για βόλτα μέχρι τ’ αποδυτήρια. Και όλα αυτά με μία Liverpool που το μπάτζετ της ζήτημα να έφτανε το 1/5 της Milan.

Μίλησε όμως ο μυστικισμός. Όταν οι Dida, Cafu, Maldini, Nesta, Crespo βγήκαν για να ολοκληρώσουν τη σεμνή τελετή δεν βρήκαν απέναντί τους ούτε τον Dudek, ούτε τον Gerrard, ούτε τον Alonso. Με κάποιον ανεξήγητο τρόπο, τη φανέλα της Liverpool για την επόμενη μία ώρα και, τη φόρεσαν ξανά ο Clemence, o Hughes, o Terry McDermott, o Keegan, o Dalglish. Και όχι, στον πάγκο δεν καθόταν ο Rafa Benitez. Την μπαγκέτα την κρατούσαν με τρόπο μαγικό, όπως τότε το μακρινό 1959 όταν και πρωτοσυναντήθηκαν, ο Billy Shankly, o Bob Paisley, o Joe Fagan, o Reuben Bennett. Και όταν στο 54ο λεπτό η μπάλα κατέληγε για πρώτη φορά στα δίχτυα της Milan αυτό που κανείς δεν είχε αντιληφθεί, ήταν αυτό που για χρόνια έλεγε ο σπουδαίος, ο μοναδικός Γιάννης Διακογιάννης, όταν περιέγραφε τους τελικούς της Liverpool και που αποτελούσε τη φράση-κλειδί για να ενημερώσει όλους εμάς πως η ομάδα του Merseyside απείχε ελάχιστα από την κατάκτηση ενός ακόμα τίτλου, ενός ακόμα ασημικού. Είχε γυρίσει τούμπα η φακή και ναι, «είχε πάρει μπρος η ποδοσφαιρική μηχανή της Liverpool»!

Στα χρόνια που ακολούθησαν το «Θαύμα της Κωνσταντινούπολης», προσπάθησα επανειλημμένως να δώσω μία εξήγηση στο τι μπορεί να ειπώθηκε στα αποδυτήρια σ’ εκείνη τη δεκαπεντάλεπτη ανάπαυλα. Τι μπορεί να ήταν αυτό που έδωσε δύναμη στο να σηκωθεί η ταφόπλακα που σφράγιζε το όνειρο του τελικού. Τι ήταν αυτό που έδωσε κλώτσο να γυρίσει, παραμύθι ν’ αρχινίσει. Το μυαλό μου γυρνούσε ξανά και ξανά στο περίφημο τραγούδι, σήμα κατατεθέν και έμβλημα της Liverpool, το “You ‘ll never walk alone”. Όμως για κάποιον ανεξήγητο λόγο, μου φαινόταν πολύ εύκολο ή μάλλον όχι αρκετό για να δώσει αυτή τη σπίθα που χρειαζόταν η συγκεκριμένη παράσταση. Και όταν πριν από λίγους μήνες διάβασα το βιβλίο του Michael Calvin με τίτλο “The Nowhere Men”, σαν έμπαινα στο κεφάλαιο Billy’s Boys τα μάτια μου έλαμψαν. Θυμήθηκα τα λόγια του Billy Shankly, αυτά που είναι χαραγμένα στην προτομή του και που διαβάζουν οι ποδοσφαιριστές της Liverpool κάθε φορά που διαβαίνουν τις πύλες του προπονητικού κέντρου του Melwood.
“Above all, I would like to be remembered as a man who was selfless, who strove and worried so that others could share the glory, and who built up a family of people who could hold their heads up high and say: “We are Liverpool”.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News