«Γιατί τρέχεις πουλάκι μου;» με ρώτησε μια μέρα ένας φίλος. Άνοιξα το στόμα μου και μάλλον του είπα τις ίδιες κλισέ απαντήσεις που διαβάζω στις συνεντεύξεις δρομέων σε περιοδικά και sites. Μάλλον ήταν τόσο αναμενόμενες που γι' αυτό πιθανόν δεν με ρώτησε ξανά. Αλλά η απορία του με βασάνισε. Άρχισε να είναι παρούσα την ώρα που έδενα το κορδόνια μου, την ώρα που τσέκαρα το χρονόμετρο και τον διασκελισμό μου στο στάδιο. Καμιά φορά κι όταν πάθαινα κράμπα. Για να μη σας τα πολυλογώ, από κάποια στιγμή και μετά στάθηκε αδύνατον να την αγνοήσω. Είπα λοιπόν να την ξορκίσω.

Τρέχω, λοιπόν, όχι επειδή είμαι καμιά super δρομέας, αλλά γιατί είμαι αποφασισμένη. Να ξεπεράσω έστω για λίγο τα όρια που μου βάζει το ίδιο μου το σώμα, η ανάσα και τα πόδια μου. Και μέσα από αυτή την υπέρβαση πετυχαίνω και κάτι άλλο. Νιώθω την ικανοποίηση του νικητή, ειδικά τις μέρες που τα χτυπήματα κάτω από τη μέση γίνονται ρουτίνα και η αυτοπεποίθησή μου σέρνεται στα πατώματα. Ναι, το τρέξιμο με βοηθά να νιώθω δυνατή, αλλά όχι από εκείνη την πιασάρικη άποψη που λέει ότι η θέληση μετακινεί βουνά. Καμία  σχέση. Η δική μου θέληση άντε να ανοίξει καμιά πόρτα. Το σπορ απλά μου ταιριάζει, καθώς, επειδή για μένα δεν είναι επώδυνο σωματικά, δυναμώνει τους μύες μου. Κατά συνέπεια και τη γυναικεία ματαιοδοξία μου. Άσε που με βάζει και σε ένα τύπου φιλοσοφικό τριπάκι. Τρέχω και, την ώρα που λαχανιάζω, συνειδητοποιώ πόσο περιορισμένες δυνατότητες έχω ως άνθρωπος. Η σταδιακή σωματική παρακμή είναι πάντα παρούσα, αλλά τελικά ευλογημένη. Γιατί, ρε παιδί μου, δεν αγωνίζομαι ενάντια στον χρόνο. Πώς θα μπορούσα άλλωστε. Αυτός κάνει τη δουλειά του κι εγώ κοιτάζω τη δική μου. Τρέχω για να το ευχαριστηθώ. Κάθε φορά που το κάνω, όταν η καρδιά χτυπά δυνατά κι ο ιδρώτας με λούζει, γίνομαι και πιο έμπειρη. Πιο σοφή. Λίγο το έχετε αυτό;

Δεν ξέρω ποιες χημικές εκρήξεις γίνονται στο σώμα μου, αλλά το συναίσθημα που μου μένει στο τέλος είναι μοναδικά δυνατό. Σε αντίθεση με τη διάθεση που έχω λίγο πριν ξεκινήσω. Βαριέμαι, σέρνομαι από την κούραση και το στομάχι μου ουρλιάζει από την πείνα σαν ολόκληρη αγέλη λύκων. Όταν όμως πνίγω στην κούνια της αυτή την ύπουλη επανάσταση (δυστυχώς, δεν το καταφέρνω πάντοτε) τότε νιώθω άλλος άνθρωπος, μόλις ολοκληρώσω την προπόνηση. Δεν έχω αυστηρό πρόγραμμα -τρέχω 2 με 3 φορές την εβδομάδα, 10-15 χλμ. Κάπου βαθιά μέσα μου μια φωνή μου λέει ότι αν υιοθετήσω μια συγκεκριμένη τακτική, το τρέξιμο από πράξη ελευθερίας θα καταλήξει καταναγκαστικό έργο. Κι από αυτά στη ζωή μου έχω αρκετά για να φορτωθώ ακόμη ένα. Όχι, θέλω να το διασκεδάζω, ακόμη κι αν πρόκειται για το πιο μοναχικό σπορ του κόσμου. Δεν υπήρξα ποτέ καλή έτσι κι αλλιώς στα ομαδικά αθλήματα. Είμαι εγώ κι ο δρόμος, και κάνουμε καλή παρέα.

Θα ήμουν πολύ χαρούμενη αν μπορούσα να βρω χρόνο και λίγο κουράγιο παραπάνω για να φοράω τα αθλητικά μου παπούτσια συχνότερα (τα οποία -ευκαιρίας δοθείσης- είναι και ο μόνος ουσιαστικός εξοπλισμός που χρειάζεται να επενδύσει ένας δρομέας). Και δεν μιλάω μόνο για τις προπονήσεις, αλλά και για αγώνες. Ευτυχώς πλέον στην Ελλάδα το τρέξιμο έχει κατακτήσει τη θέση δημοφιλίας που του αξίζει. Δεν χρειάζεται να τρέχεις και να σε δείχνουν με το δάχτυλο. Κάθε χρόνο όλο και περισσότερες διοργανώσεις γίνονται, κάποιες αρκετά πετυχημένες, άλλες λιγότερο. Επιλέγω να συμμετέχω σε αυτές που έχουν φιλανθρωπικό χαρακτήρα. Μεταχειρίζομαι έτσι το χόμπι μου για ένα σκοπό: να χαμογελώ διπλά ικανοποιημένη τη στιγμή του τερματισμού. Αφενός γιατί αντλώ ευχαρίστηση που έχω γαντζωθεί στη ζωτικότητα μου με επιτυχία για άλλη μια φορά, αφετέρου διότι νιώθω περήφανη για πράγματα που δεν μετριούνται με αριθμούς.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News