Η απόφαση της Ουκρανίας να συμφωνήσει με την πρόταση των ΗΠΑ, για κατάπαυση του πυρός 30 ημερών στον πόλεμο με τη Ρωσία, έστρεψε τη διεθνή προσοχή στη δεύτερη. Τα βασικά ερωτήματα που προκύπτουν τώρα είναι τα εξής: θα συμφωνήσει ή όχι η Μόσχα; Και, κυρίως, ποιες πιέσεις μπορεί να ασκήσει στον Βλαντίμιρ Πούτιν η κυβέρνηση Τραμπ;

Το σύνηθες ερώτημα που τίθεται, γράφει ο Guardian, αφορά το αντίστροφο: με τι τρόπο «κρατάει» ο Πούτιν τον Τραμπ. Τώρα, όμως, η Ουάσινγκτον θα πρέπει να αποδείξει ότι και η ίδια έχει τον τρόπο να «πείσει» τη Μόσχα να συμμορφωθεί με τις απαιτήσεις της.

Την Τετάρτη, ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Μάρκο Ρούμπιο, δήλωσε ότι οι ΗΠΑ αναμένουν να έχουν επαφή με τη Ρωσία, υπονοώντας ότι η Ουάσιγκτον ελπίζει σε μια «θετική απάντηση».

Από την πλευρά της, η Μόσχα διεμήνυσε ότι πρέπει να ενημερωθεί πιο λεπτομερώς από την Ουάσιγκτον πριν απαντήσει και ο εκπρόσωπος Τύπου του Κρεμλίνου, Ντμίτρι Πεσκόφ, προειδοποίησε τα ΜΜΕ να μην «προτρέχουν», ενώ πρότεινε ο Πούτιν και ο Τραμπ να μιλήσουν αυτοπροσώπως.

Μέχρι στιγμής, έχει γίνει σαφές ότι παρά την αισιοδοξία του Ρούμπιο, ο Πούτιν σκοπεύει να επιδιώξει τα μέγιστα οφέλη από τις συνομιλίες για μια κατάπαυση του πυρός, ακόμη και αν αυτές περιοριστούν απλώς σε ένα προκαταρκτικό στάδιο.

«Είναι δύσκολο για τον Πούτιν να συμφωνήσει με το σχέδιο των ΗΠΑ στην τρέχουσα μορφή του», δήλωσε στο Reuters ανώτερη πηγή του Κρεμλίνου, προσθέτοντας: «Ο Πούτιν έχει το πάνω χέρι επειδή η Ρωσία προχωρά (στα μέτωπα). Ναι, είμαστε υπέρ μιας εκεχειρίας, αλλά χρειαζόμαστε εγγυήσεις και τις χρειαζόμαστε τουλάχιστον από τις Ηνωμένες Πολιτείες». 

Η αλήθεια είναι ότι παρά τις μεγάλες στρατιωτικές απώλειες της Ρωσίας, τη ζημιά στην οικονομία της και τη διπλωματική απομόνωση που της έχει επιφέρει ο πόλεμος, η Μόσχα πιστεύει ότι τον κερδίζει.

Θεωρεί ότι η κατάπαυση του πυρός ωφελεί την Ουκρανία, παρ’ όλο που ο ρωσικός στρατός συνεχίζει να σημειώνει πολύ μικρή πρόοδο με πολύ μεγάλο κόστος, και πιστεύει ότι αυτή η «νίκη» πρέπει να αντικατοπτρίζεται στις διαπραγματεύσεις.

Ο Ρούμπιο παραδέχτηκε ότι έχει ήδη τεθεί το θέμα εδαφικών παραχωρήσεων στις συνομιλίες με την ουκρανική αντιπροσωπεία στη Τζέντα. Αυτά που έχει να προσφέρει ο Τραμπ στον Πούτιν μοιάζει περισσότερο με καρότα παρά με μαστίγιο, σημειώνει ο Guardian. Και μερικά από αυτά τα καρότα θα είναι πολύ δύσκολο να «χωνευτούν» από την Ουκρανία.

Οι ΗΠΑ δεν έχουν πολλά περιθώρια ελιγμών, όμως. Είναι απίθανο, επισημαίνει ο Guardian, να έχουν κάποιο αποτέλεσμα οι ευρύτερες κυρώσεις και οι δασμοί που είπε ο Τραμπ ότι θα επιβάλει κατά της Ρωσίας, προκειμένου να πείσει τη Μόσχα να συμφωνήσει στην κατάπαυση του πυρός.

Οπως το έθεσε ο Αλεξάντερ Κολιάντρ, του Κέντρου Ανάλυσης Ευρωπαϊκής Πολιτικής: «Οι ρωσικές εξαγωγές στις ΗΠΑ μειώθηκαν κατά περισσότερο από 80% πέρυσι, σε σύγκριση με την προπολεμική περίοδο, σε περίπου 3 δισ. δολάρια, ο χαμηλότερος όγκος από το 1992. Οι μόνες επιζήμιες τραπεζικές κυρώσεις που οι ΗΠΑ μπορούν να επιβάλουν άμεσα στη Μόσχα θα ήταν το τέλος της εξαίρεσης από τα υπάρχοντα μέτρα, που επιτρέπει σε ορισμένες ρωσικές τράπεζες να λαμβάνουν πληρωμές για εξαγωγές ενέργειας».

Η εναλλακτική στις απειλές είναι αυτό που θα μπορούσε να δώσει ο Τραμπ στον Πούτιν.

Οι συνομιλίες της αμερικανικής κυβέρνησης με τη Μόσχα έχουν ήδη σπάσει ένα ταμπού της εποχής Μπάιντεν, ακυρώνοντας την ομοφωνία ΗΠΑ-ΕΕ ότι η Ρωσία πρέπει να απομονωθεί διπλωματικά.

Στον οικονομικό τομέα, ωστόσο, η Ρωσία παραμένει πιο ευάλωτη. Ενώ το κόστος του πολέμου και οι διεθνείς κυρώσεις δεν έχουν οδηγήσει σε κατάρρευση την οικονομία με τον τρόπο που κάποιοι περίμεναν, τα υψηλά επιτόκια και η χαμηλή ανάπτυξη ακρωτηριάζουν τη Ρωσία, αργά αλλά σταθερά.

Ως κίνητρο, οι ΗΠΑ θα μπορούσαν να προσφέρουν άρση των τραπεζικών κυρώσεων και του αποκλεισμού της Ρωσίας από την πρόσβαση στη δυτική τεχνολογία, λαμβάνοντας υπόψη, όμως, ότι πολλές μη αμερικανικές κυρώσεις είναι πιθανό να παραμείνουν σε ισχύ από χώρες που είναι σύμμαχοι με την Ουκρανία.

Από εκεί και πέρα τα πράγματα γίνονται πιο περίπλοκα, γράφει ο Guardian. Οι μακροπρόθεσμες απαιτήσεις του Πούτιν δεν έχουν αλλάξει: θέλει αποστρατιωτικοποίηση της Ουκρανίας, δέσμευση ότι η Ουκρανία δεν θα ενταχθεί στο ΝΑΤΟ στο μέλλον και να κρατήσει τα προσαρτημένα εδάφη, ιδίως τη χερσόνησο της Κριμαίας.

Καμία από αυτές δεν είναι πιθανό να γίνει αποδεκτή από τους ευρωπαίους συμμάχους της Ουκρανίας.

Η μονόπλευρη πίεση του Τραμπ στην Ουκρανία –συμπεριλαμβανομένης της πρόσφατης συνάντησής του με τον ουκρανό πρόεδρο, Βολοντίμιρ Ζελένσκι, στον Λευκό Οίκο και όσα εξωφρενικά έγιναν σε αυτήν– πιθανώς έδειξε στον Πούτιν ότι ο Τραμπ πιέζει τους Ουκρανούς διότι δεν μπορεί να πιέσει εκείνον.

Επιπλέον, ο Πούτιν μάλλον πιστεύει ότι έχει το πάνω χέρι στις διαπραγματεύσεις με τις ΗΠΑ, διότι είναι πεπεισμένος ότι η Δύση έχει χάσει την κυριαρχία της στις παγκόσμιες υποθέσεις.

Ολα αυτά αφήνουν στην Ουάσινγκτον μόνο ένα σημαντικό όπλο, το οποίο θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει: την αύξηση της στρατιωτικής υποστήριξης των ΗΠΑ στην Ουκρανία.

Ο Τραμπ, καταλήγει ο Guardian, είναι προφανές από τη μέχρι τώρα στάση του ότι δεν θέλει να κάνει κάτι τέτοιο. Ισως, όμως, αναγκαστεί.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News