Μπορείς να ακούσεις τη μουσική εάν δεν ακούγεται από πουθενά μουσική; Ναι, γιατί μουσική είναι η ίδια η λειτουργία όλου μας του οργανισμού. INSENSO/Όπερα είναι ο τίτλος της παράστασης και του ομώνυμου θεατρικού έργου του Δημήτρη Δημητριάδη που ανεβαίνει για δεύτερη συνεχόμενη χρόνια στην Πειραιώς 260 σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού. Αντί για ορχήστρα, σολίστ, χορωδία, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός σε ρόλο χαρισματικού διευθυντή ορχήστρας έβαλε νότες εκεί που φαινομενικά αυτές ήταν αόρατες, έδωσε ρυθμό και μελωδία με ακρίβεια κλάσματος δευτερολέπτου και το σημαντικότερο: έδεσε ένα σεληνιακό τοπίο, με τα πουλιά, τη δύση του ηλίου, τις ηθοποιούς των οποίων απελευθέρωσε τη φωνή τους μέσα από την άριστη χρήση της γλώσσας του σώματος, ενώ ανάμεσα σε όλα αυτά «κούμπωσε» και τους θεατές, οι οποίοι για μια ακόμα παράσταση του Μαρμαρινού αποτέλεσαν αναπόσπαστο μέρος της. Ουσιαστικά και ίσως άθελά του ο σκηνοθέτης έπραξε ό,τι κάνουν και ο κοσμοναύτες προκειμένου να επικοινωνήσουν. Επειδή χωρίς ενδοσυνεννόηση οι κοσμοναύτες δεν μπορούν να επικοινωνήσουν εξαιτίας του γεγονότος πως στο σύμπαν δεν υπάρχει ήχος, ο Μαρμαρινός, μαζί με τους εξαίσιους συνοδοιπόρους του κατόρθωσαν να «φυτέψουν» στους θεατές ήχους, εικόνες και πολύ δυνατά συναισθήματα.

Ένας τόσο δυνατός τραγικός και σκληρός έρωτας δεν θα μπορούσε να βρει καλύτερο τόπο, από το κρυμμένο «σεληνιακό τοπίο» της Πειραιώς, με τους βράχους, τις λίμνες, τους γλάρους, τα χελιδόνια και τις λιβελούλες. Οι εξαιρετικοί ηθοποιοί μας διηγούνται τον έρωτα της Κόμισσας Λίβια Σερπιέρι για τον υπαξιωματικό του αυστριακού στρατού Φραντς Μάλερ, η οποία όταν την εγκαταλείπει τον καταδίδει ως λιποτάκτη… Οι κυρίες Sandra Garuglieri, Μαρία Ναυπλιώτου, Ηλέκτρα Νικολούζου, Εύη Σαολίδου και Έλενα Τοπαλίδου, που στο συγκεκριμένο έργο υπερβάλουν εαυτόν, μέσα από τη φωνή τους, την εκφορά του λόγου, και το «χαμένο» τρέξιμο τους, τόσο στον δύσβατο τόπο της Πειραιώς, αλλά και εντός τού χώρο Δ' έκαναν την υπέρβαση και μας υπενθύμισαν πως η προδοσία δεν είναι απαραίτητο να αρχίζει και να τελειώνει απέναντι στην αγαπημένη μας ή και το αντίθετο, αλλά και προς τον φίλο μας, τους γονείς μας ή το παιδί μας, ακόμα και προς τον ίδιο μας τον εαυτό. Ένα γεγονός που μας το έδειξε μεταφορικά ο Μαρμαρινός με την κόκκινη σημαία που εισβάλει, αλλά πέφτει… Άλλωστε η επανάσταση δεν μoιάζει με τον έρωτα; Ακόμα και αν έχει ηττηθεί ή προδοθεί δεν παύει να έχει υπάρξει και αυτό είναι το σημαντικό.

Αν και φαινομενικά ο άνδρας δεν υπάρχει ως φυσική παρουσία στην παράσταση, ο σκηνοθέτης-μαέστρος Μιχαήλ Μαρμαρινός μαζί με τη συγκλονιστική ανθρώπινη ορχήστρα, που το κάθε μέλος της έβγαζε όποτε έπρεπε τον ήχο που έπρεπε, μας τον εμφάνιζαν σε κάθε στιγμή της παράστασης. Ενώ ο ίδιος ο σκηνοθέτης στο τέλος, μας το έδειξε και με τη φυσική του παρουσία. Κάτι σαν το Άγιο Όρος. Που ενώ δεν υπάρχει ούτε θηλυκή γάτα, λατρεύεται η Παναγία. Η μουσική σύνθεση του Δημήτρη Καμαρωτού υπήρξε σπουδαία. Στα σημεία μάλιστα που αντίκριζε την από μόνη της μουσική ιταλική γλώσσα υπήρχαν «κορυφώσεις». Εξαιρετική και η δουλειά της ενδυματολόγου κας Ντόρας Λελούδα. Εκτός από το έργο σεβάστηκε και κατάλαβε και τους ιδιαίτερους χώρους της παράστασης. Λίγο πριν περάσουμε από τον εξωτερικό χώρο της παράστασης στον εσωτερικό τα μάτια μου καρφώθηκαν στα χελιδόνια. Πολλά από αυτά είδαν και πέρυσι την παράσταση. Κάποια ήταν μικρά και ίσως τότε δεν μπόρεσαν να την καταλάβουν απόλυτα. Κάποια άλλα ερωτεύτηκαν πρόδωσαν, προδόθηκαν ή χάθηκαν στη διαδρομή, αλλά έζησαν το ταξίδι και φέτος βρέθηκαν και πάλι στην Πειραιώς και στο INSENSO απολαμβάνοντας μαζί μας, αλλά από ψηλά την παράσταση. Αν και αυτονόητο δυστυχώς στην Ελλάδα πρέπει να το υπενθυμίζουμε διαρκώς. Οφείλω να πω ένα μπράβο στον Γιώργο Λούκο που μια παράσταση που αγαπήθηκε και «βούλιαξε» πέρυσι από κόσμο την έκανε παράσταση ρεπερτορίου. Ελπίζουμε να το συνεχίσει. Με τα λόγια της ηθοποιού (ζητώ συγγνώμη από το τρακ της παρθενικής μου εμφάνισης δεν θυμάμαι ποια ήταν) να μου ψιθυρίζει στο αυτί: «Να μπορείς, αν γίνεται, να κάνεις ευτυχισμένον έναν άλλον ή δυστυχισμένον. Αναλόγως αν αυτό το τρομερό, που από αυτό εξαρτάται ολόκληρη η ζωή μπορεί να είναι δυνατότητα ή όπως θέλεις πέσ’ το» πήρα τον δρόμο τον γλυκό δρόμο της επιστροφής.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News