Τους εφιάλτες τους αποδιώχνεις. Αν δεν μας πετάξουν έξω, θα απωθήσουμε σύντομα το πεντάμηνο, το δημοψήφισμα, τις θυρίδες και τα ευρω-στρώματα. Ένα επεισόδιο με καλό τέλος, γίνεται συνήθης περίπτωση ενηλικίωσης πολιτών και εκπροσώπων. Συμφιλίωση με τη λογική, απομόνωση ύστατη ενδεδυμένων φαντασμάτων: Ζωή, Βαρουφάκης, Στρατούλης.

Η κυβέρνηση δεν απώλεσε, απέκτησε δεδηλωμένη. Δεδηλωμένη για την παραμονή στην Ευρώπη και στο ευρώ. Όπως ακριβώς θέλει και ο λαός. Δεδηλωμένη για να τελειώσει το σίριαλ της φθοράς, των ψεμάτων, της ακραίας πόλωσης, της απώλειας κάθε εμπιστοσύνης και εκτίμησης για την Ελλάδα, που ονομάσθηκε πεντάμηνη διαπραγμάτευση, που οδήγησε σε ένα παράλογο δημοψήφισμα, που έχει εκτροχιάσει σχεδόν οριστικά τη χώρα.

Η συμφωνία δεν είναι δεδομένη, αλλά δεν είναι και χαμένη. Η Ευρώπη θα βρεθεί σε δυο στρατόπεδα, με τη μισή Γερμανία και τους βορειοανατολικούς κυρίως εκπροσώπους από τη μια, τη Γαλλία, την Ιταλία, την ευρωπαϊκή επιτροπή και την ευρωπαϊκή τράπεζα -όχι τον Νότο- από την άλλη. Θα ζητηθούν κι άλλα μέτρα, με την ελπίδα των αδιάλλακτων ότι ο αδύναμος πρωθυπουργός δεν θα μπορέσει να τα αποδεχθεί ή να τα εγγυηθεί. Θα γίνει γιατί η Βουλή θα τα ψηφίσει όλα και όσα χρειασθούν.

Κάποιος πρέπει να κυβερνήσει την Ελλάδα. Από τον Δεκέμβρη, με την μη ψήφιση Προέδρου Δημοκρατίας, η Ελλάδα αμέσως ή εμμέσως ψηφίζει. Αλλά δεν κυβερνάται. Πολλοί ανίκανοι άνθρωποι, όχι όλοι, ονομάσθηκαν υπουργοί, αναπληρωτές και γραμματείς και κρύβουν πίσω από τη διαπραγμάτευση και την αριστεροσύνη την αδυναμία παραγωγής έργου. Η ανικανότητα έχει γίνει ιδεολογία. Στα παραγωγικά υπουργεία, όπως το Ανάπτυξης ή το Μεταφορών και Δημοσίων Έργων παράγεται είτε παρανομία (μπάρες στο 90ο χιλιόμετρο), είτε ανομία (κατάτμηση έργων, διαμάχη με ΕΕΤΤ), είτε προφητείες υπογραφής/ καθαρογραφής συμφωνίας ανά τριήμερο. Τα πάντα έχουν ανασταλεί, οι εργαζόμενοι σε αναγκαστική άδεια και οι κυβερνώντες σε διαρκή επιθετική αφασία.

Η νέα πλειοψηφία θα εκφρασθεί και στη διακυβέρνηση. Η κυβέρνηση διαμαρτυρίας τελείωσε. Χωρίς εκλογές. Επειδή ο πρωθυπουργός έχει την προσωπική δεδηλωμένη και κυρίως επειδή οι αντίπαλοί του έχουν τη σχεδόν καθολική λαϊκή απόρριψη θα διασωθεί και θα ηγηθεί. Για πόσο όμως; Η εφαρμογή του μνημονίου, εάν η συμφωνία γίνει, είναι μια σκληρή και δύσκολη άσκηση. Δεν είναι μόνο νομοσχέδια και Βουλή. Κυρίως είναι το αντίθετο της διαμαρτυρίας. Είναι πολιτική. Ανόμοια ειδικά συμφέροντα, ισχυρά, φίλια πρέπει να παραμερισθούν ή απλώς να συνυπολογισθούν σε καθημερινή εφαρμογή των νόμων, όπου οι φίλοι είναι ελάχιστοι, η εμπιστοσύνη μικρή και τα εμπόδια σχεδόν ανυπέρβλητα. Κακά τα ψέματα. Με λόγια, συμφωνίες δεν εφαρμόζονται. Πόσοι στον ΣΥΡΙΖΑ θέλουν, ξέρουν, μπορούν να κάνουν αυτή την άσκηση;

Το αδιέξοδο της Ευρώπης αποτυπώνεται ανάγλυφα στο δράμα της Ελλάδας. Ένα κίνημα διαμαρτυρίας, συνιστώσες μιας κουρελούς, κέρδισαν δυο φορές, αν χρειασθεί και τρίτη, δημοκρατικά και καθαρά την εξουσία. Κουρελού ενός εξαθλιωμένου, κουρελιασμένου λαού. Σε άλλες χώρες, όπως στη Δανία, το ίδιο χάλι παρατηρείται από την πολιτικά αντίθετη πλευρά. Η διαμαρτυρία, η απελπισία ή η οργή φτιάχνουν θνησιγενή σχήματα διακυβέρνησης παράγοντας αστάθεια. Μια Ευρώπη με κυβερνήσεις τόσο ασταθείς, αναγκαστικά καταλήγει σε αυταρχισμό των ισχυρών, προχωρώντας αποξενωμένη στη διάλυση. Ή προφταίνει να αλλάξει. Από τη λιτότητα στη φαντασία, από την στενότητα στη δημιουργία, από τη λογιστική του χρέους στην πολιτική της οικονομίας.

Λαϊκισμός είναι η λάθος απάντηση στο δίλημμα του φυλακισμένου. Ο καθένας δηλαδή να θεωρεί ότι κερδίζει πιο πολλά όταν δεν συνεργάζεται με τον άλλο. Ο λαϊκισμός είναι και αλαζονεία. Για να μην συνεργάζεσαι πρέπει να είσαι σίγουρος για το δίκιο σου, απαγορεύεται να αμφιβάλλεις. Αυτή η υπεροψία, βαθαίνει επικίνδυνα το χάσμα της συνεννόησης στους σημερινούς καιρούς, όπου σπανίζουν οι βεβαιότητες, αξιακές, γεωπολιτικές, καθημερινές. Ανεξαρτήτως προθέσεων δηλαδή, ανάμεσα στον σεβαστό Β. Σόιμπλε και στον συνεπή, έντιμο Π. Λαφαζάνη η επιλογή μικρότερου κακού δεν έχει πεδίο εφαρμογής.

Ταυτόχρονα, η κρίση αμφισβήτησε και την αλαζονεία των ελιτ, την αυθεντία των ηγεσιών της μεταπολίτευσης και της ευρωπαϊκής διακυβέρνησης. Το ανάθεμα των μεν στους δε κυκλοφορεί στους δρόμους και στις κουβέντες. Το ΟΧΙ στο παρανοϊκό δημοψήφισμα ήταν κι ένα δυνατό, θετικό «ξοφλήσατε» στους εκπροσώπους του κομματικού συστήματος και της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας.

Με τη συμφωνία η Ελλάδα δεν συνθηκολογεί. Κι η Ευρώπη της λιτότητας δεν κυριαρχεί. Αυτή η ανάγνωση είναι παλιά, απομεινάρι του εφιαλτικού πενταμήνου. Η θετική Ευρώπη θα σώσει -αν τα καταφέρει- την Ελλάδα και θα σχηματισθεί ως οντότητα. Η παραπαίουσα Ελλάδα θα δώσει την ευκαιρία στην Ευρώπη, να σκεφθεί άλλους δρόμους και να τους δοκιμάσει. Με τη συμμετοχή των πολιτών, όχι την υποταγή τους, ως σοβαρό ζητούμενο και προαπαιτούμενο επιλογών. Ισοσκελισμένοι προϋπολογισμοί χωρίς σχέδιο κοινωνικής αποδοχής δεν υπάρχουν γιατί δεν είναι ούτε βιώσιμοι, ούτε εφαρμόσιμοι. Οι άυλοι προϋπολογισμοί των επιθυμιών που συνοψίζουν τη μακρόχρονη επιβιωτική ικανότητα κάθε κοινωνίας, πρέπει κι αυτοί να είναι ισοσκελισμένοι, ιδιαίτερα στον γεμάτο εικονικές παραστάσεις ψηφιακό μας κόσμο.,

Πρώτη φορά το δράμα μας έχει ελπίδα. Γιατί υπάρχει διαφοροποίηση παντού, άρα δυνατότητα κατασκευής συναίνεσης και σύνθεσης. Σπάνε τα μπλοκ και τα κλισέ. Στον ΣΥΡΙΖΑ, στη Βουλή, στην Ευρώπη, στα συλλογισμένα πρόσωπα των πολιτών. Είναι αργά; Θα αντέξουμε; Σιγουριά δεν έχω. Αλλά νομίζω ΝΑΙ  γιατί θα είμαστε πολλοί, μέσα κι έξω από την Ελλάδα, που το θέλουμε πολύ. Πάμε για αλλαγή παραδείγματος κι ας φαίνεται τώρα σαν υποταγή. Τους αριθμούς περίπου θα τους βρούμε. Εξάλλου τι είναι οι αριθμοί; Ένας τρόπος να διατυπώσουμε την κοινή μας βούληση.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News