Πέθανε σε ηλικία 91 ετών η Μπριζίτ Μπαρντό, η γυναίκα που άλλαξε πλήρως το γαλλικό και όχι μόνο σινεμά και έγραψε με χρυσά γράμματα το όνομά της στην ιστορία της Εβδομης Τέχνης, όπως ανακοίνωσε το ίδρυμα που φέρει το όνομά της (Fondation Brigitte Bardot).

Η Μπαρντό έγινε διάσημη με την ταινία του 1956 «Και ο Θεός… έπλασε τη γυναίκα», σε σενάριο και σκηνοθεσία του τότε συζύγου της Ροζέ Βαντίμ, και για τις επόμενες δύο δεκαετίες ενσάρκωσε την ιδέα του αρχετυπικού συμβόλου του σεξ. Στις αρχές της δεκαετίας του ’70, ωστόσο, ανακοίνωσε την αποχώρησή της από την υποκριτική και άρχισε να δραστηριοποιείται όλο και περισσότερο πολιτικά. Η έντονη υποστήριξή της στα δικαιώματα των ζώων εξελίχθηκε σε εμπρηστικά σχόλια για εθνοτικές μειονότητες και σε ανοιχτή στήριξη του ακροδεξιού γαλλικού Εθνικού Μετώπου, με αποτέλεσμα μια σειρά καταδικών για υποκίνηση φυλετικού μίσους.

Οπως σημειώνει ο Guardian, γεννημένη το 1934 στο Παρίσι, η Μπαρντό μεγάλωσε σε μια εύπορη, παραδοσιακή καθολική οικογένεια, όμως διέπρεψε ως χορεύτρια, σε τέτοιο βαθμό ώστε να της επιτραπεί να σπουδάσει μπαλέτο, κερδίζοντας μια θέση στο φημισμένο Conservatoire de Paris. Παράλληλα εργάστηκε ως μοντέλο και το 1950, ενώ ήταν μόλις 15 ετών, εμφανίστηκε στο εξώφυλλο του Elle. Χάρη στη δουλειά της στο μόντελινγκ, της προτάθηκαν κινηματογραφικοί ρόλοι· σε μια οντισιόν γνώρισε τον Βαντίμ, τον οποίο παντρεύτηκε το 1952, αφού έκλεισε τα 18. Η Μπαρντό εμφανίστηκε αρχικά σε μικρούς ρόλους που σταδιακά απέκτησαν μεγαλύτερη προβολή· το 1955 έπαιξε τον ερωτικό σύντροφο του Ντερκ Μπόγκαρντ στην ταινία «Ραντεβού στη Μεσόγειο», μια μεγάλη επιτυχία στο Ηνωμένο Βασίλειο.

Ομως ήταν το «Και ο Θεός… έπλασε τη γυναίκα» του Βαντίμ, όπου η Μπαρντό υποδύθηκε μια ανεπιτήδευτη έφηβη στο Σεν Τροπέ, που εδραίωσε την εικόνα της και τη μετέτρεψε σε διεθνές είδωλο. Η ταινία σημείωσε τεράστια επιτυχία στη Γαλλία αλλά και διεθνώς και εκτόξευσε τη Μπαρντό στην πρώτη γραμμή των κινηματογραφικών αστέρων της Γαλλίας.

Πέρα από το κοινό του κινηματογράφου, η Μπαρντό έγινε γρήγορα πηγή έμπνευσης για διανοουμένους και καλλιτέχνες· ανάμεσά τους και οι νεαροί τότε Τζον Λένον και Πολ ΜακΚάρτνεϊ, οι οποίοι απαιτούσαν από τις τότε φίλες τους να βάψουν τα μαλλιά τους ξανθά, κατ’ απομίμησή της. Ο αρθρογράφος Ρεϊμόν Καρτιέ έγραψε το 1958 ένα εκτενές άρθρο για «την υπόθεση Μπαρντό» στο Paris-Match, ενώ η Σιμόν ντε Μποβουάρ δημοσίευσε το 1959 το περίφημο δοκίμιό της «Μπριζίτ Μπαρντό και το σύνδρομο της Λολίτας», παρουσιάζοντας την ηθοποιό ως την πιο απελευθερωμένη γυναίκα της Γαλλίας. Το 1969 η Μπαρντό επιλέχθηκε ως το πρώτο πραγματικό μοντέλο για τη Μαριάν, το σύμβολο της Γαλλικής Δημοκρατίας.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1960 η Μπαρντό εμφανίστηκε σε μια σειρά ταινιών υψηλού προφίλ, όπως το οσκαρικά υποψήφιο δράμα «Η Αλήθεια» του Ανρί-Ζορζ Κλουζό, η «Πολύ Ιδιωτική Υπόθεση» του Λουί Μαλ (δίπλα στον Μαρτσέλο Μαστρογιάνι) και η «Περιφρόνηση» του Ζαν-Λικ Γκοντάρ. Στο δεύτερο μισό της δεκαετίας δέχτηκε αρκετές προτάσεις από το Χόλιγουντ: ανάμεσά τους το «Viva Maria!», μια κωμωδία εποχής με φόντο το Μεξικό και με συμπρωταγωνίστρια τη Ζαν Μορό, και το «Shalako», ένα γουέστερν με τον Σον Κόνερι.

Η Μπαρντό είχε επίσης μια παράλληλη μουσική καριέρα, η οποία περιλάμβανε την ηχογράφηση της αρχικής εκδοχής του τραγουδιού «Je T’Aime… Moi Non Plus» του Σερζ Γκενσμπούργκ, το οποίο εκείνος είχε γράψει γι’ αυτήν κατά τη διάρκεια της εξωσυζυγικής τους σχέσης. (Φοβούμενη σκάνδαλο, αφού ο τότε σύζυγός της Γκίντερ Ζακς το ανακάλυψε, η Μπαρντό ζήτησε από τον Γκενσμπούργκ να μην το κυκλοφορήσει· εκείνος το ηχογράφησε αργότερα με την Τζέιν Μπίρκιν, σημειώνοντας τεράστια εμπορική επιτυχία.)

Ωστόσο, η Μπαρντό έβρισκε ολοένα και πιο ενοχλητική την πίεση της διασημότητας. Το 1996 δήλωνε στον Guardian: «Η τρέλα που με περιέβαλλε μου φαινόταν πάντα εξωπραγματική. Δεν ήμουν ποτέ πραγματικά προετοιμασμένη για τη ζωή μιας σταρ». Αποσύρθηκε από την υποκριτική το 1973, σε ηλικία 39 ετών, μετά την ταινία εποχής «Η Διδακτική και Χαρούμενη Ιστορία του Κολινό». Η κύρια ενασχόλησή της έγινε ο ακτιβισμός για την προστασία των ζώων, συμμετέχοντας σε διαδηλώσεις κατά του κυνηγιού φώκιας το 1977 και ιδρύοντας το Ίδρυμα Μπριζίτ Μπαρντό το 1986.

Στη συνέχεια, η Μπαρντό έστειλε επιστολές διαμαρτυρίας σε παγκόσμιους ηγέτες για ζητήματα όπως η εξόντωση σκύλων στη Ρουμανία, η θανάτωση δελφινιών στα Νησιά Φερόε και η σφαγή γατών στην Αυστραλία. Παράλληλα, εξέφραζε συχνά έντονες απόψεις σχετικά με τη θρησκευτική σφαγή ζώων. Το 2003, στο βιβλίο της «Μια κραυγή στη σιωπή», υιοθέτησε δεξιές πολιτικές θέσεις και επιτέθηκε σε ομοφυλόφιλους άνδρες και γυναίκες, δασκάλους και στη λεγόμενη «ισλαμοποίηση της γαλλικής κοινωνίας», γεγονός που οδήγησε σε καταδίκη της για υποκίνηση φυλετικού μίσους.

Η Μπαρντό είχε μακρά ιστορία στήριξης του Εθνικού Μετώπου της Γαλλίας (που μετονομάστηκε αργότερα σε Εθνικό Συναγερμό), δηλώνοντας στον Guardian: «Οσον αφορά την τρομακτική αύξηση της μετανάστευσης, συμμερίζομαι πλήρως τις απόψεις του [Ζαν-Μαρί Λεπέν]». Το 2006, σε επιστολή προς τον τότε υπουργό Εσωτερικών Νικολά Σαρκοζί, ανέφερε ότι ο μουσουλμανικός πληθυσμός της Γαλλίας «καταστρέφει τη χώρα μας επιβάλλοντας τις πρακτικές του».

Η Μπαρντό παντρεύτηκε τέσσερις φορές: με τον Βαντίμ (1952-1957), με τον Ζακ Σαριέ (1959-1962), με τον οποίο απέκτησε έναν γιο, τον Νικολά, το 1960, με τον Ζακς (1966-1969) και με τον πρώην σύμβουλο του Λεπέν, Μπερνάρ ντ’ Ορμάλ, τον οποίο παντρεύτηκε το 1992. Παράλληλα είχε και αρκετές σχέσεις υψηλής δημοσιότητας, μεταξύ άλλων με τον Ζαν-Λουί Τρεντινιάν και τον Γκενσμπούργκ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News